SOFIE NEPLENBROEK (26) heeft € 69.500 schuld.
“Ik ben iemand die éérst doet, dan denkt. Studeren in Groningen: een impulsief plan. De kamer die ik pas tijdens de introductieweek regelde: zelfde verhaal. Zat ik dan, in een nieuwe stad, zonder meubels of spaargeld. Ik werkte wel in de Utrechtse bakkerij van mijn ouders, maar dat leverde niet genoeg op. De mensen om me heen zeiden: ‘Ga gewoon lenen, dat is voor studenten heel goedkoop.’ Ik wist eerlijk gezegd niet wat dat betekende, maar dacht: gratis geld, doen we.  Ik heb vijfenhalf jaar geleend, waarvan drie tot vier jaar echt maximaal. Het is niet zo dat al mijn geld opging aan dure koffies, maar ik heb wel royaal geleefd. Pasta’s met Parmezaanse kaas, een vakantie naar Thailand: het kon allemaal. Ik had makkelijk driehonderd euro minder kunnen lenen, maar zag er destijds geen risico in.  Mijn studie Communicatie en Multimedia Design heb ik niet afgemaakt. Leren uit boeken was niks voor mij, ik hou van werken in de praktijk. Toen ik een 5,4 voor mijn scriptie kreeg, ben ik gestopt. Best zonde, maar het maakte me zo ongelukkig. Na een baanaanbod van mijn stageplek ben ik daar gaan werken. Omdat ik geen diploma heb gehaald, moet ik mijn studenten-ov van 5000 euro ook terugbetalen.  Het raakt me als mensen zeggen: ‘Wat dom dat je dit hebt gedaan’, of ‘Ik zou daar echt niet mee kunnen leven’. Zulke dooddoeners. Ik schaam me niet voor mijn schuld, maar vind het wel jammer als anderen er geen begrip voor kunnen opbrengen. Iedereen krijgt andere dingen mee vanuit huis: bij mij was dat hard werken, bij een ander misschien slim omgaan met geld. Mijn ouders hebben me heel vrij gelaten in mijn keuzes, en ik denk dat ik de risico’s ook niet wílde horen.  Sinds een jaar ben ik aan het aflossen: tachtig euro per maand. Dat valt best mee, maar toch hangt die schuld als een donkere wolk boven mijn hoofd. Een huis kopen, daadwerkelijk spaargeld opbouwen, het zit er allemaal nog niet in. In mijn omgeving ben ik een van de weinigen die hiermee zit, terwijl ik tijdens mijn studie het gevoel had dat iedereen zoals ik was. Als ik het allemaal opnieuw zou mogen doen, zou ik veel minder lenen. Toch probeer ik het ook positief te bekijken: de levenservaringen pakt niemand me meer af. In loondienst zit ik niet meer, ik heb mijn eigen bedrijf. Ik verdien nu al veel meer dan in loondienst mogelijk zou zijn, dus het ondernemen geeft perspectief – met een beetje geluk ben ik veel sneller van mijn schuld af.”

---