Shit, hij is leuk

Het was in het laatste jaar van haar studie dat Olivia Olaf ontmoette. Niet via een algoritme, niet na te veel biertjes, maar gewoon in haar werkgroep op de universiteit van Utrecht. In lokaal B2.17 met tl-licht, een muffe lucht en een docent die zijn eigen powerpoint niet begreep.

Olivia zat al tien minuten te doen alsof ze aantekeningen maakte toen Olaf binnenkwam, net te laat, met een koffie in zijn hand en een slordige krul die steeds voor zijn ogen viel. Tijdens de eerste opdracht maakte hij een grap over hoe niemand wist wat ze later ‘met deze studie’ gingen doen. Olivia lachte veel harder dan nodig was. Allesbehalve subtiel. ‘Shit’, dacht ze, ‘hij is leuk’.

Ze kwamen bij elkaar in een groepje terecht. Het begon met samen in een groepsapp en ging langzaam over naar samen werken in de UB en samen koffietjes halen bij dat tentje tegenover de uni waar de cappuccino’s altijd net te heet waren.

In het begin was het studiegerelateerd. Tot het dat opeens niet meer was. Er kwamen appjes na het studeren. Gesprekken tot diep in de nacht, die eigenlijk nergens over gingen en tegelijkertijd over alles. Voor ze het wist, waren ze aan het zoenen bij haar op de bank, met Netflix aan terwijl ze geen idee hadden wat er daadwerkelijk op stond. Ze werden verliefd. En snel ook.

Advies bij de havercappu

Vanaf het begin was hun relatie intens. Olaf kon haar laten voelen alsof zij de enige was. Hij zei dingen als: “Jij snapt me gewoon.” Maar hij kon ook chagrijnig worden om niets. Dan was ze ‘te afstandelijk’, reageerde ze ‘te laat’, of had ze ‘een bepaalde toon’.

Binnen een paar maanden hadden ze tientallen discussies. Over wie met wie appte, waarom Olivia met vriendinnen op stap ging in plaats van met hem en waarom ze soms even geen zin had om alles te bespreken. Maar Olivia praatte het goed: ‘Elke relatie is toch hard werken?’ zei ze tegen zichzelf. Misschien ben ik gewoon moeilijk, dacht ze.

Is de driemaandenregel écht een ding in de liefde? Dít zegt een relatietherapeutLees meer

In diezelfde periode leerde ze Mare kennen, via dezelfde studie. Mare was supersociaal, attent en had altijd perfecte wenkbrauwen. Ze raakten bevriend. Ze deden veel koffietjes na college en tegen Mare kon ze lekker klagen over Olaf, want ja, daar ging het vaak over. Mare luisterde goed, te goed misschien.

Op een middag zaten ze samen bij een TikTok-koffietentje in Utrecht centrum. Olivia had net weer ruzie gehad met Olaf, de derde van die week. Mare keek haar aan, nam een slok van haar cappu met havermelk en zei: “Olief… dit is niet normaal hoor. Je laat je echt niet leuk behandelen.” Olivia voelde haar keel dichtknijpen. “Misschien moet je het uitmaken”, zei Mare zachtjes, “dit is niet hoe liefde hoort te voelen.”

OMG. Haar fiets.

Het woord ‘uitmaken’ bleef hangen tussen hen in. Olivia had dit zelf ook gedacht, maar het nooit durven zeggen. Nu iemand anders het hardop uitsprak, voelde het ineens logisch. Pijnlijk, maar logisch. En dus ging Olivia diezelfde avond nog naar Olaf toe.

Ze had haar speech wel tien keer geoefend onder de douche. Tijdens haar zegje bleef ze rustig en volwassen. Ze zei dat ze zichzelf kwijtraakte en dat dit niet meer werkte. Olaf reageerde eerst boos, toen verdrietig, toen begripvol. Olivia ging naar huis met een zwaar hart, maar ook met een klein, voorzichtig gevoel van trots. Ik heb dit gedaan, dacht ze.

De eerste dagen voelde ze zich prima, maar na een week begon de onrust. Mare dook opvallend vaak op in de buurt van Olafs huis, zag ze op Zoek Mijn Vrienden. Toen Olivia dit benoemde, zei Mare dat er familievrienden in dezelfde straat woonden, toeval dus. Olivia wilde haar geloven. Ze móést haar wel geloven, dit was haar vriendin. Tot die ene middag.

Olivia fietste langs Olafs straat, onderweg naar huis. Niet expres, gewoon de snelste route. En toen zag ze het. Mare’s fiets in zijn tuin. OMG. Haar fiets. Die Rode Swapfiets met dat ene scheve spatbord. Olivia remde zo hard dat haar ketting bijna afsprong. Haar maag draaide om.

Ze stapte af en bleef tegen het hek staan. Dit was het moment waarop alles in haar lijf ‘nee’ schreeuwde. Ze voelde zich misselijk. Letterlijk. Ze dacht even dat ze moest overgeven. Dit gebeurt niet echt, dacht ze, dit gebeurt alleen in films of bij andere mensen. Ze wilde aanbellen. Iets zeggen. Iets gooien. Maar ze deed niets. Ze bleef rustig. Ze stapte weer op haar fiets en reed naar huis. Eenmaal thuis huilde ze het keihard uit.

Weglopen

Die avond stuurde ze Mare een appje. “Wil je eerlijk tegen me zijn? Heb jij iets met Olaf?” Het antwoord kwam sneller dan ze wilde: “Sorry Olief. Het is te laat. Ik heb feelings voor hem.” Olivia staarde naar haar scherm: ‘Het is te laat’. Alsof dit iets was wat Mare zomaar was overkomen. Alsof niemand hier een keuze in had gemaakt. Haar ex en haar vriendin, samen, wát kut. En zij was nog wel degene die alles netjes had aangepakt, vond ze.

De weken erna waren verschrikkelijk. Olivia zag hen beiden nog op de universiteit. Samen lachend, ze keken haar niet eens aan. Alsof zij de weirdo was. Olivia voelde zich dom, verraden en woedend tegelijk. Ze vroeg zich af hoe ze dit niet had zien aankomen, of ze naïef was geweest, of ze signalen had gemist. Gelukkig kwam de scriptieperiode steeds dichterbij, waarbij ze hen niet meer onder ogen hoefde te komen.

Langzamerhand kwam er rust. Ze praatte er veel met haar vriendinnen over en met zichzelf. Olivia beseft nu dat iemand die jou adviseert om iets los te laten, terwijl ze het zelf al vastpakt, nooit echt jouw vriendin is geweest. En dat volwassen zijn soms betekent dat je niet schreeuwt, maar gewoon wegloopt.

Olivia zegt: “Het deed me misschien nog meer pijn dat deze naaistreek van een vriendin kwam dan van mijn ex. Van hem wist ik inmiddels dat hij ingewikkeld was. Maar zij wist álles. Ze adviseerde mij nota bene om het uit te maken. Wtf.” Olivia heeft lang gedacht dat ze naïef was, maar nu weet ze dat het goedgelovigheid was. En dat is een groot verschil, zegt ze trots.

Mae dumpte haar vriend: 'Ik zakte door m'n benen terwijl ik krijsend de telefoon ophing'Lees meer