Voorbestemd

Mae was vijftien toen ze de knapste jongen die ze ooit gezien had ontmoette. Ralph was twee jaar ouder, woonde in een dorp verderop en zat op een zomeravond met vrienden in haar buurtcafé. Ze hadden een instant connectie toen ze elkaar aankeken. Haar sweet sixteen zou die avond plaatsvinden, een grote party bij haar ouders thuis. Toen ze naar de tafel liep waar Ralph zat om vrienden te begroeten, dacht ze impulsief: boeie, ik nodig deze knappe guy gewoon uit. Ralph zei volmondig ‘ja’, op een ondeugende, schattige en zelfverzekerde manier tegelijk.

Na haar feestje, inclusief een zoen met Ralph, ging het snel. Het voelde alsof ze voor elkaar voorbestemd waren. Ze spraken elke dag af na school. Hij haalde haar op met zijn scooter en het leek alsof de wereld aan hun voeten lag. Mae had het gevoel alsof zij de uitverkorene was, omdat elk meisje stiekem jaloers was dat zij met hem datete. Al snel werd daten verkering en verkering hun ontmaagding. Hij was lief: legde rozenblaadjes neer als ze datenight hadden, betaalde etentjes op vakantie met haar ouders en was oprecht geïnteresseerd in haar broertje en zusje. Het voelde voor Mae als perfectie.

Psycho vriendinnen

Maar na enige tijd begon ze te beseffen wat voor jongen ze eigenlijk aan het daten was. Ralph loog steeds vaker over waar hij uithing. Op feestjes hoorde Mae achteraf dat hij zich opdrong aan andere chicks. Ze wilde hem vertrouwen, maar het geroddel werd steeds krankzinniger. Op een dag hoorde ze dat hij nuchter achter in een auto had getongd met een meisje uit haar hockeyteam. In eerste instantie kon ze het niet geloven. Maar toen dat meisje Mae zelf opbelde om het te bevestigen, verdween de grond onder haar voeten. Ze stond voor de openhaard thuis bij haar ouders en zakte door haar benen, terwijl ze krijsend de telefoon ophing.

undefinedLees meer

Vastberaden als Mae was, besloot ze hem te confronteren. Ze belde hem en vroeg: “Ralph, moet jij mij niet iets vertellen?” Hij reageerde verontwaardigd en zei “nee?” Toen zei ze dat ze alles wist. Ralph ontkende volledig. Hij zei dat haar psycho vriendinnen dit hadden verzonnen en dat hij zoiets nooit zou doen. Toen Mae zich hardop afvroeg waarom dat meisje dit in hemelsnaam zou verzinnen, zei hij dat ze jaloers waren. Mae wist niet wat ze moest geloven, maar wist wel dat ze hem even niet wilde zien.

‘Wat een weirdo’

Daarna deed hij er alles aan om het goed te maken. Hij kocht een gouden kettinkje, rozen en bleef volhouden dat het niet gebeurd was. Na een maand kreeg hij Mae zover om het opnieuw te proberen. Natuurlijk was het weer fijn samen, dat was nooit het probleem. Maar de eerlijkheid was helaas van korte duur. De vertrouwensbreuk begon opnieuw te splijten. Op een zaterdagavond was hij op een huisfeestje, hij nam zijn telefoon de hele avond niet op. Mae wist gewoon dat het mis was en besloot naar het feestje te gaan. Ralph was nergens te bekennen. Toen ze de slaapkamers checkte, was er één op slot. Ze bonkte, maar niemand deed open. Mae raakte in paniek. Hoe kan hij mij dit weer aandoen, dacht ze. Even later vertelden zijn vrienden dat hij inderdaad met een meisje in die kamer lag. O.M.G. dóé normaal, dacht Mae. Ze was zó klaar met hem en ging jankend naar huis.

De volgende avond stond Ralph bij haar op de stoep alsof er niets gebeurd was. En weer volledig gaslighten: “doe even rustig, we waren gewoon aan het kletsen” en “overdrijf niet zo” zei hij. Maar Mae wist dat ze hem dit niet kon vergeven en ze maakte het uit. Hij huilde de hele avond in haar armen, zei dat alles door zijn fuckedup jeugd kwam, vroeg of ze hem écht niet wilde vergeven. Maar Mae hield voet bij stuk.

Beiden gingen door met hun leven. Ralph verhuisde naar Den Haag. Mae, inmiddels eenentwintig, naar Amsterdam voor haar studie. Op een random ochtend, na Ralph maanden niet gesproken te hebben, zat ze op de bank toen ze werd geappt door twee meisjes: ‘was gezellig gister’. Mae snapte er niks van. Ze zeiden dat ze gister met haar hadden gezoend. Mae belde één van de meisjes voor een verklaring. En ja hoor, het was Ralph die hierachter zat. Hij had met die chicks in een club gezoend en Mae’s nummer gegeven in plaats van de zijne, om haar te fucken. ‘Wat een weirdo’, dacht ze. Ze maakte een groepschat met de twee meisjes, deed Ralph erin en verliet de chat. Ze had hier nog een maand lol om gehad.

De druppel

Toch bleef het daar niet bij. Vier jaar later kwamen ze elkaar tegen op straat. Hij keek haar precies zo aan als tien jaar geleden bij hun eerste ontmoeting en ze hadden diezelfde instant connectie. Ze praatten lang. Hij was inmiddels zevenentwintig, zij vijfentwintig. Ralph zei dat hij zich doodschaamde voor het verleden en dat hij bij een psycholoog liep. Alsof het lot hen opnieuw bij elkaar bracht kregen ze weer contact. En ja, na al die jaren voelde het gewoon alsof zij echt de liefdes van elkaars leven waren.

Na een halfjaar daten waren ze toe aan samenwonen, ze hadden immers ook de leeftijd, vonden ze. Maar het bleek achteraf de grootste fout van Mae’s leven. In hun kleine huis van vijftig vierkante meter zaten ze boven op elkaars lip. Elke eigenschap werd uitvergroot, en dus ook zijn verschrikkelijke oude eigenschappen kwamen eruit in het kwadraat. Hij begon weer vaak te liegen. Elk weekend ging hij ineens veel drinken en feesten, terwijl Mae juist als volwassenen wilde chillen samen. Ze hadden vaak gezeik als hij weer lam was, maar nuchter verzette hij bergen voor haar. Dan werd ze wakker met een nieuwe tas omdat hij zich had misdragen, terwijl hij zijn gedrag tegelijkertijd ontkende. Mae werd gek van het onverwachte, het niet weten in welke staat ze hem zou treffen. Ze twijfelde zo over de relatie, omdat het twee extreme kanten had. Ondertussen werd hij ook steeds vaker boos, soms zelfs agressief.

Toen kwam de druppel. In een weekend dat Mae bij haar ouders logeerden, bleek dat Ralph zijn sleutels kwijtgeraakt was. Daarom had hij dronken de deur van hun appartement ingetrapt. Mae werd hierover geappt door de buren. Toen ze hem belde, ontkende hij dít zelfs en schold haar volledig uit: ‘je bent gek’, zei hij. Hij draaide alles om. Mae’s moeder, die naast haar zat, hoorde het door de telefoon heen en zei streng: je hangt nu op, we halen je spullen en je ziet hem nooit meer. En zo gebeurde het.

Dana’s relatie is na 9 jaar uit: ‘Moest lang wennen dat ik hem niet meer kan appen’Lees meer

Liefde alleen is niet genoeg

De maanden erna kreeg Mae extreme anxiety. Ze kreeg een burn-out door de stress van de relatie. Tijdens de rela had ze steeds gehoopt op verandering en vertrouwen, maar dat was blijkbaar te veel gevraagd. Ze kon niet bevatten dat ze zich jaren zo had laten behandelen, terwijl ze tegelijkertijd zo ontzettend van hem hield.

Nu twee jaar later gaat het goed met Mae. Sessies met haar psycholoog hebben haar erdoorheen geholpen. Ze kan inzien dat hij echt wel een goed hart had, maar ook zoveel issues, en die kon zij niet voor hem fixen. Het vertrouwde gevoel dat ze bij hem had, is voor haar verraderlijk geweest. Ze dacht echt dat hij de love of her life was, en ze het daar mee moest doen. Mae zegt: “Ik ben mijn grenzen te vaak overgegaan, omdat er ook zoveel liefde in het spel was. Maar liefde alleen, is níét genoeg”.

Nu heeft Mae een relatie met een leuke, lieve goedzak. Soms mist ze de extreme liefde met Ralph, maar dan herinnert ze zich de vervelende kanten. Bij haar nieuwe liefde voelt ze rust, kalmte en vertrouwen. En dáár kan je op bouwen, zegt ze.

Kiki's pre-la dumpte haar nadat ze verkering vroeg: 'Ik voelde me zo genaaid'Lees meer