Vakantieflirt

Liv ontmoette Jim drie jaar geleden tijdens haar laatste week stage, die ze bij een online magazine deed in Kopenhagen. Ze liep verdwaald door de stad, met Google Maps in haar hand en ijskoude vingers. Hij sprak haar aan bij een zebrapad en vroeg of ze hulp nodig had. Ze zei van niet, maar hij liep toch met haar mee. Een uur later zaten ze in een klein café met houten tafels, er hing een cinnamon-geur in de lucht. Hij had dat accent, zoals Mads Mikkelsen, dat alles charming maakte. Toen hij haar vroeg wat ze het mooist vond aan Denemarken, zei ze zonder na te denken: “Nu jij.”

Ze dacht dat het een vakantieflirt was, een gevoel dat weer verdwijnt zodra je weer thuis bent. Maar toen ze weer thuis in Zwolle was, bleef Jim maar appen, bellen, snappen: ‘Wanneer kom je weer?’ vroeg hij vaak. Twee maanden later stapte ze weer in de cityhopper van KLM. Hij stond op het vliegveld om haar op te halen, met bloemen, zoals in een film. Ze dacht, vastberaden als ze vaak was: ‘Wát een cutie, dit moet mijn vriend worden.’

Jim was alles wat zij niet was: kalm, rationeel, nuchter. Waar Liv buiten de lijntjes kleurde, bleef hij altijd netjes binnen het kader. Dat vond ze rustgevend. Hij noemde haar “fire” en “full of life”. Het werkte fantastisch tussen ze, in het begin.

‘You’re my girl’

Na een jaar samen in een long-distance-rela gezeten te hebben, waren Liv en Jim zeker van hun relatie en verhuisden ze samen naar Livs thuisbasis, Zwolle. Ze huurden een bovenwoning met uitzicht op de singel, in de straat achter haar ouders. Jim kreeg werk bij een architectenbureau, Liv bij een uitgeverij in de binnenstad. Ze fietsten samen naar de markt op zaterdag, kookten vlinderpasta puttanesca op zondag en zeiden regelmatig dat ze geluk hadden met elkaar. En dat was toen ook zo.

Maar na een jaar samenwonen, veranderde er langzaam iets. Jims rust werd afstand. Zijn grapjes kregen een scherpe rand. “Je overdrijft altijd” zei hij midden in haar verhaal, of: “Je hoeft niet overal een mening over te hebben, zeiksnor.” Eerst kon ze er om lachen. Daarna minder. Maar toen de opmerkingen steeds denigrerender werden en ze haar dagelijks om de oren vlogen, kon ze er helemaal niet meer om lachen.

Toch bleef ze bij hem. Omdat het ook vaak zo leuk was. Omdat ze hem nog steeds leuk vond als hij haar ineens optilde in de keuken, of haar aankeek op straat en zei: “You’re my girl”. Omdat ze nog steeds zo in love was. En wie ervaart dat nou na twee jaar nog, dacht ze. Ze bleef, omdat ze wist dat de liefde soms gewoon oneerlijk was. Het deed vaak pijn, maar ze wilde de relatie in stand proberen te houden. Met deze gedachten ging er een jaar voorbij, met veel twijfels, maar ook met hoop. Tot die kerst.

Gina dumpte haar vriend: 'Twee weken later, een positieve zwangerschapstest'Lees meer

Weg hier

Ze vlogen samen naar Denemarken. Naar zijn familie, zijn taal en zijn wereld. Liv had zich erop verheugd, de stad die zij inmiddels ook goed kende, en natuurlijk de lichtjes, gezelligheid, samenzijn. Ze had zelfs een rode trui van Isabel Marant gekocht voor de foto’s bij de kerstboom. Maar tijdens het kerstdiner ging het mis. Ze sprak een Deens woord verkeerd uit. Jim verbeterde haar streng, tot drie keer aan toe. Zijn familie lachte beleefd. Liv glimlachte mee, maar voelde haar wangen gloeien. Later in de keuken zei hij: “Je hoeft niet altijd de aandacht te trekken Liv.” En daar brak iets. Niet ineens, maar als een lontje dat langzaam opbrandt.

’s Nachts lag ze naast hem wakker. Hij sliep met zijn rug naar haar toe. Liv dacht aan dat meisje van vier jaar geleden, met Google Maps in haar hand en de wereld aan haar voeten. Dat meisje had nooit gedacht dat ze hier zou eindigen, met een kutgevoel op kerstavond in een random dorp bij Kopenhagen, waar ze zich een vreemde voelde.

Gedumpt

De volgende ochtend, eerste kerstdag, zei Liv aan het kerstontbijt: “Ik ga naar huis.” Jim keek op van zijn cappuccino: “Wat bedoel je? We zouden straks naar Nyhavn gaan met de familie.” “I know”, zei ze, “maar ik wil naar huis-huis. Naar Zwolle.” Hij fronste. “Waarom nu? Het is kerst.” Ze keek hem aan, “Juist daarom.” Hij lachte kort, “Jij bent zo’n dramaqueen.” Die zin was de bevestiging dat ze de juiste keuze had gemaakt, dacht ze. Ze glimlachte flauwtjes. “Misschien. Maar ik ben er klaar mee.” Hij zei niets meer. En dat was precies het probleem.

Ze pakte haar koffer en liep naar buiten, geen familielid die haar uitliet. Ze ademde de koude lucht in en voelde zich opgelucht en verdrietig tegelijkertijd. In de taxi keek ze naar de stad die ooit het begin van alles was. En terwijl het vliegtuig later opsteeg, voelde ze iets wat ze in maanden niet had gevoeld: lucht.

Hannah werd uit het niets gedumpt: ''Ik kan niet wachten om zonder jou te zijn', zei hij'Lees meer

Wat scheefgroeit, breekt vanzelf

Thuis in Zwolle bij haar familie aangekomen voelde het vertrouwd. Ze barstte in tranen uit toen haar moeder haar omhelsde, Liv riep: “Ik ben zó blij met jullie als mijn thuis.” Haar moeder zette thee, Liv ging op de bank zitten en wachtte op het verdriet, maar het kwam niet meteen. Er kwam alleen een gevoel van rust.

De dagen erna kwamen de tranen wel. Natuurlijk miste ze Jim, of eigenlijk het idee van hem. Ze keek terug naar foto’s, herlas appjes waarin hij schreef ‘Love You’. Haar vriendinnen zeiden: “Je hebt het juiste gedaan.” Ze knikte, maar het voelde te makkelijk, te vlak. Want er was nooit haat. Het was liefde die langzaam scheef was gegroeid. En wat scheefgroeit, breekt vanzelf. Ze had het gevoel alsof hij wel van haar hield, maar haar niet waardeerde hoe ze écht was. Ze dacht vaak aan dat laatste moment, in die keuken. Zijn blik toen ze zei dat ze ging. Niet boos, niet verdrietig, vooral verbaasd en energieloos. Alsof het hem niet boeide en alsof hij nooit had gedacht dat zij degene zou zijn die vertrok. Misschien had ze dat zelf ook nooit gedacht.

Nu, bijna een jaar later, denkt Liv nog vaak aan Jim. Als ze iemand met datzelfde accent hoort, of als ze kaneel ruikt. Dan glimlacht ze. Niet van spijt, maar van rust. Ze zegt nu: “Je kan van iemand houden en tóch weten dat je beter af bent zonder hem.” Dat is het gekke aan loslaten: het voelt eerst als falen, maar uiteindelijk als vrijheid. Ze dacht altijd dat Jim haar volwassen maakte, maar eigenlijk is het pas sinds ze wegging dat ze volwassen ís. Liv zegt nu: “Liefde hoort je niet kleiner te maken. Liefde hoort ruimte te geven, voor wie je bent, en wie je nog wil worden.”

Eva betrapte haar vriend zoenend met een collega: 'Daarna FaceTimeden ze me sámen'Lees meer