Max Terpstra laat in het HUMAN-programma ‘Therapie’ een andere kant van zichzelf zien. Geen vrolijke busrit, zoals bij ‘Touringcar Terpstra’, maar een open gesprek over angst, paniekaanvallen en zijn gokverslaving.
“Toen dacht ik: als ik hier niet uitkom, dan is het misschien ook een optie om niet meer te leven”, vertelt Max.
“In groep vijf heb ik iets meegemaakt dat nog steeds door mijn hoofd spookt”, vervolgt Max. Tijdens het paasontbijt eet hij zich vol met broodjes hagelslag, waarna hij last krijgt van buikpijn. “Toen ik naar een andere klas moest lopen, gebeurde er iets in mijn lijf dat ik niet kende en ik raakte in paniek.” Hij spuugt over de schoenen van de directeur, terwijl de klas toekijkt.
“Ik moest niet overgeven omdat ik te veel had gegeten of misselijk was, maar omdat ik zenuwachtig was. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk heel angstig door het leven gegaan.” Hij durft niet meer uit eten, vermijdt drukke plekken en stopt zelfs met zijn rechtenstudie.
Er was destijds één ding voor Max wat zijn angsten kon verminderen: gokken. “Bij het gokken voelde ik geen angst, alleen adrenaline en een soort gevoel van mijn eigen wereld en veiligheid. Het was mijn geheim”, zegt hij.
Op zijn 21e besluit Max in therapie te gaan. Hij is op dat moment al drieënhalf jaar verslaafd. “Op een avond was ik alleen thuis en weer als een bezetene achter m’n laptop geld aan het inzetten en spelen. Ik merkte dat ik zó boos werd toen ik weer verloor, dat ik bang was alles kwijt te raken. Toen dacht ik: als ik hier niet uitkom, dan is het misschien ook een optie om niet meer te leven.” Een aantal seconden later krijgt hij een paniekaanval.
“Toen ik in therapie ging, wist ik dat ik moest stoppen met gokken, maar ook dat ik eindelijk iets moest doen met mijn angst om te spugen.” De vader van zijn vriendin ontmoeten, vond Max bijvoorbeeld doodeng. Wat nou als hij over z’n schoenen zou kotsen? “Uiteindelijk werd dat een hele fijne avond en durfde ik steeds vaker ‘ja’ te zeggen tegen dingen die ik spannend vond.”
Er komt langzaam verandering in hoe hij zichzelf ziet. “Als je de eerste keer besluit om iets tóch te doen omdat het goed voor je is, dan is het de tweede keer al bijna genieten”, vertelt Max. “De echte angst is om weer dat kleine jongetje te zijn. Maar langzaam kom ik op het punt dat ik ook van dat jongetje hou – en dat heb ik heel lang niet gedaan.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
