Layla de Jager (21) zit in haar derde jaar van de studie Criminologie als ze een hersenbloeding krijgt. Sinds juli 2021 is ze hiervan aan het revalideren en moet ze alles opnieuw leren.
Omdat Layla moeite heeft met praten, heeft ze onze vragen via de mail beantwoord.
Het begint als een normale werkdag. Layla is aan het werk en moet een nieuwe groep mensen opleiden voor de klantenservice. Tussendoor heeft ze een online vergadering met haar team. “Op het moment dat de vergadering was afgelopen gebeurde het. Hoofdpijn en een gevoel van misselijkheid overviel me. Ik moest overgeven, maar omdat ik vlak daarvoor een flinke hoeveelheid hoestsnoepjes op had, dacht ik: ‘Dat is vast de oorzaak’. Helaas bleek het niet de schuld van de snoepjes te zijn.”
Kort daarna raakt Layla buiten bewustzijn. “Elf minuten lang kreeg ik geen zuurstof. Ik ben geopereerd en heb uiteindelijk vier weken in coma gelegen. Ik weet niet wat er in de tussentijd allemaal is gebeurd. Het is voor mij net alsof er geen tijd is verstreken. Bizar hè?”
“Ik weet nu dat ik een hersenbloeding heb gehad, achterin m’n hoofd. Om precies te zijn in mijn hersenstam. Dit is nogal een vervelende plek, omdat die alle vitale levensfuncties regelt. Denk aan je hartslag, lichaamstemperatuur en ademhaling. Ik zit nu in een rolstoel en klink anders, maar de gevolgen kunnen bij iedereen verschillen. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld na het oplopen van niet aangeboren hersenletsel op cognitieve functies veel problemen en ik totaal niet.”
Maxime (28) kreeg hersenbloeding na Janssen-vaccin: 'Ze stuurden me weg met coronatest'
“Uit onderzoek is gebleken dat ik een aangeboren vaatafwijking heb. Concreet betekent dit dat er in m’n hoofd een misvormd weeffoutje zat van aders. Die zijn gebarsten, maar zijn nu operatief weggehaald. Hierdoor kan het – om die reden in ieder geval – niet nog een keer gebeuren. Dat ik deze afwijking heb, is pure pech. De arts zei: ‘De kans is groter dat je de loterij wint dan dat je deze afwijking hebt.’ Ik moet dus een keer meedoen, denk ik.”
Op het moment dat Layla ontwaakt uit haar coma, is ze lichamelijk erg beperkt. “Ik kon m’n linkerarm en rechterbeen minimaal bewegen en dat was het. Voor de rest zat ik alleen maar aan de sondevoeding. Mijn mond openen ging niet, waardoor ik ook niet kon praten. Gelukkig is dit nu anders.
Door de therapie heb ik leren lopen met behulp van een rollator. Dit was een kwestie van heel veel oefenen. Daarnaast ben ik van de sondevoeding af en kan ik gewoon eten via mijn mond. Ook ben ik een stuk zelfstandiger geworden. Ik kan nu zonder hulp vanaf de rolstoel mijn bed in kruipen en zelf het toilet bezoeken.”
De therapie die Layla krijgt, volgt ze in het het Daans Theeuwes Centrum. “Iedereen heeft therapie van half tien tot vijf uur, maar soms begint mijn therapie al om half acht. Dan ga je oefenen met dingen die je in de ochtend doet. Denk aan douchen, haren kammen, tandenpoetsen en andere standaard handelingen.
Daarna start het ontbijt. Dit is ook onderdeel van de therapie, want je moet met een rollator of een wandelstok naar het ontbijt lopen, je eigen brood smeren of de overstap maken van de rolstoel naar een gewone stoel. Als het ontbijt is afgelopen, ga je richting de kliniek. Dat doen we op elke doordeweekse dag. In het weekend gaan de meeste mensen namelijk naar huis. Degenen die er fysiek slecht aan toe zijn of een woning hebben die niet goed toegankelijk is, blijven in het centrum.”
Diede (28) kreeg op haar 21ste een trombose: 'Artsen zeggen dat het door de pil komt'
“Ik zit nu nog steeds in het revalidatiecentrum, maar ik vind het totaal niet vervelend. De vrijwilligers en verpleegkundigen maken van alles een feestje. We doen ’s avonds vooral spelletjes met de vrijwilligers. Ook met sommige revalidanten heb ik nog contact via Whatsapp, Instagram of Facebook. Hier haal ik onwijs veel steun uit. Deze hele situatie is al rot, dus dan kun je het beter iets minder rot maken. Daarnaast heb je het voordeel dat die mensen je beter begrijpen. Je zit toch allemaal ongeveer in hetzelfde schuitje.”
Layla revalideert nog steeds, maar kijkt wel uit naar de toekomst. “Ik wil honderd procent zeker in Rotterdam gaan wonen. Daarnaast wil ik ook weer gaan werken en hoogstwaarschijnlijk kan dat bij mijn oude werkgever. Als alles meezit, wil ik ook mijn studie weer gaan oppakken. Nu heb ik geen diploma, maar ik zou dat papiertje toch wel graag willen hebben. Eerst even kijken hoe rolstoel-toegankelijk universiteiten zijn, maar ik heb nog genoeg tijd om dat uit te zoeken.”
Hilal (30) leert leven met gevolgen van herseninfarct: 'Ze dachten dat het migraine was'
