Huilbuien waar geen eind aan lijkt te komen, pokkechagrijnig, paniekaanvallen, nachtmerries en soms zelfs de gedachte dat ik liever niet meer wil leven. Ja, het klinkt heftig, maar elke maand – vlak voor mijn menstruatie – voelt het alsof ik langzaam gek word. Na een flinke zoektocht blijkt het PMDD te zijn: een hormonale stoornis waar bijna niemand van heeft gehoord. Artsen vaak ook niet. Lange tijd had ik daarom geen idee wat er aan de hand was en dacht ik dat het rotgevoel er nu eenmaal bij hoorde.
Totdat ik patronen begon te zien. Mijn stemming heeft namelijk fases, zie het als een soort hormonale seizoenswisseling. Om te beginnen bij ‘de zomer’, de periode na mijn menstruatie. Dan heb ik overal zin in: van terrasjes met vrienden tot aan een cursus potten-bakken. Tijdens mijn ovulatie word ik prikkelbaar, ik trek het bijvoorbeeld niet wanneer een huisgenoot een theekopje verkeerd wegzet, inclusief boze appjes. Herfstvibes dus. In de week voor mijn menstruatie begint de hel: de winter. Dagenlang lig ik in bed doelloos door m’n telefoon te scrollen, en ik wil met niemand praten. Doe ik dat wel, dan barst ik om alles in tranen uit. Uiteindelijk is daar dan mijn menstruatie, die voelt als de lente: de grote schoonmaak begint en ik ga voorzichtig weer naar yoga, samen met m’n broertje.

Maar voordat de grote schoonmaak zich aandient, komt dus een heel jaar aan stemmingen voorbij, allemaal in vier weken gepropt. Ik kan je vertellen: dat is geen pretje. Soms is het maar één dag per maand. Soms zijn het er vier. En als het echt kut gaat, worden makkelijk de zeven dagen aangetikt. Het voelt alsof er twee versies van mij in hetzelfde lijf wonen: de ene dag die girlboss achter haar laptop, de andere dag een zombie die al moe wordt van het – alleen al denken aan – tandenpoetsen. Elke ochtend is weer een verrassing: wie van de twee staat er vandaag op?
Mijn offdayversie kondigt zich meestal ’s nachts aan met een reeks nachtmerries. Ik droom dan over het beëindigen van mijn leven. Heel eerlijk? Ik schaamde me ervoor en daarom wilde ik er liever niet over praten. Wat zou mijn omgeving wel niet van me denken?Maar een tijdje geleden begonnen mijn dromen me ook overdag te achtervolgen. Ik betrapte mezelf erop dat ik ’s avonds voor het slapen hoopte dat ik in de ochtend niet meer wakker werd, omdat alles zo zwaar aanvoelde. Dat dit niet normaal was, wist ik ook wel. Dus móést ik het van mezelf wel delen. “Soms voelt alles zo zwaar aan dat ik het allemaal even niet meer zie zitten”, vertelde ik aan mijn vriend. “Jij gaat morgen de huisarts bellen”, zei hij. Geschrokken, maar begripvol.

Maar tot dat belletje kwam het niet. De donkere gedachten die me eerder nog compleet hadden gesloopt, maakten ineens plaats voor iets totaal anders. Ik stond weer op met de tweede versie van mezelf – de vrolijke. En ik dacht: oh ja, zie je wel, het valt allemaal best mee. Ik stelde me gewoon aan. Ik liet het van me afglijden. Maar toch voelde ik diep vanbinnen dat de donkere gedachten weer zouden terugkomen. Als een ex die je blijft ghosten om vervolgens plots weer je leven binnen te stormen alsof er niets is gebeurd.
Terwijl ik constant op mijn hoede was voor mijn eigen hoofd, ontwikkelde mijn vriend zijn eigen copingmechanisme voor de situatie. Hij stuurde regelmatig reels via Instagram met de titel: ‘I have two girlfriends’. In die video’s zie je vaak een jonge vrouw die eerst heel hard moet huilen om iets onbenulligs, om nog geen vijf seconden later weer lachend door de kamer te dansen. Dat was ík. Het werd een soort grapje tussen ons: mijn moodswings gevat in memes. Want als je erom kan lachen, is het ook niet zo erg, toch? Het maakte het voor ons allebei nét iets makkelijker om ermee om te gaan.