Ingebroken in de kluswoning

“Twee jaar geleden kochten mijn vriend en ik ons eerste huis samen. Een huis dat we al een tijdje op het oog hadden, maar waar echt nog álles aan moest gebeuren. In eerste instantie besloten we dan ook geen bod te doen, maar na een half jaar intensief bezichtigen – veel te dure huizen in nog ergere staat – kwamen we toch weer bij dit huis uit. Het voldeed aan alles, op één ding na: het was totaal niet bewoonbaar.

Voordat het ons droomhuis kon worden, moest de boel dus volledig worden verbouwd. En met volledig bedoel ik: alles. De plafonds moesten eruit, leidingen verlegd, de vloer opengebroken en we stonden op een gegeven moment letterlijk met onze voeten in het zand. Gelukkig kregen we veel hulp van vrienden en familie, dus we gingen er met frisse moed in.

Wie zich er ook graag tegenaan bemoeide? Onze nieuwe buurvrouw. Gepensioneerd, praatgraag en recht voor d’r raap. Bij elk praatje over de heg herhaalde ze: ‘Jullie moeten echt verlichting buiten ophangen, hoor. Er wordt hier veel ingebroken. Vooral bij klushuizen.’ Een ‘jaja’-gedachte schoot telkens door m’n hoofd. We hadden wel belangrijkere dingen aan ons hoofd en überhaupt geen elektra om iets op aan te sluiten in de kluswoning.

Tot die ene ochtend. Onze aannemer zou net beginnen met het dichtmaken van de plafonds, toen ik op m’n werk werd gebeld. Er was ingebroken. Die nacht waren inbrekers binnengekomen en hadden alles meegenomen. En met alles, bedoel ik hier ook weer: alles. Doordat er op dat moment volop geklust werd, stond het huis vol met dure apparaten. Van gloednieuwe Makita’s tot aan een superdeluxe cirkelzaag. Er zat toen nog een raam aan de voorkant dat je gewoon open kon zetten, waardoor de inbrekers alles moeiteloos naar buiten konden tillen, zo de auto in. En door het gebrek aan verlichting had echt niemand iets gezien. Zelfs de Ring-deurbel van de overburen had niet vastgelegd dat er was ingebroken in de kluswoning.

Gelukkig was iedereen goed verzekerd en viel daardoor de schade op papier mee, maar het gedoe erna was een ramp. Alles moest via de verzekering, iedereen moest wachten en alles liep daardoor vertraging op. En dat in een huis wat onleefbaar was, maar waar we wel binnenkort zouden moeten intrekken.

Wat het extra pijnlijk maakte? Ze hadden niks van óns meegenomen. Geen meubels, geen persoonlijke spullen, alleen een krat met eten, een oud koffiezetapparaat en dus ál het gereedschap van de aannemer en zijn team. Die stonden dus die ochtend met lege handen. En wij ook. En de buurvrouw? Die haalde haar gelijk.”

Oproep

Heb jij net als Esmée een horror-klusverhaal? Mail dan je verhaal, samen met je leeftijd en telefoonnummer, naar linde.verhulst@linda.nl onder vermelding van ‘Eigen huis in puin’. Dit kan uiteraard ook anoniem.

*Esmée vertelt haar verhaal anoniem. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Klussen voor beginners: hoe je budgetproof je (huur)huis oppimptLees ook