Lara* (42) is een alleenstaande moeder, met maar liefst drie tieners in huis. Ontplofte kamers, ruzies over huishoudelijke taken, ontluikende mannenhormonen en de eerste keer seks.
Nog geen week voordat hij op vakantie ging, vroeg de vader van mijn kinderen of ze vijf dagen extra bij me konden zijn.
Helaas was dat vanwege mijn werkschema onmogelijk. Ik draaide die week onregelmatige diensten en pluis dat expres zo uit. “Wat ben je laat met aangeven”, meldde ik. “Dat lukt niet.” Hij poogde nog iets anders, maar uiteindelijk werden die dagen me toch door de strot geduwd, want de tieners konden nergens anders heen.
“Zeg gewoon nee, mama. En blijf dat zeggen”, zei Jet ferm. “Ja schat, en waar moeten jullie dan heen? Je vader heeft iedereen gepolst, niemand heeft plek of tijd. En jullie zijn te jong om daar zo lang alleen thuis te blijven.” Maar Jet had gelijk. Ik zou hem moeten laten creperen, dacht ik. Alleen heb ik daar de kinderen het meest mee. Hun vader denkt alleen aan zichzelf. Ik niet.
Het was dus afgelopen week enorm stressvol: op het werk ging veel verkeerd en ik moest nog een presentatie voorbereiden. Het lag niet aan de tieners, maar echt hulp krijg je niet. Oké, ze laten soms de hond uit en bij Gods gratie ruimen ze de vaatwasser voor je uit. Maar niemand denkt echt mee. De een werd ziek, de ander had toetsen. Kortom: het was chaos, er werd niet of ongezond gegeten en ik liep aan het einde van week op m’n tandvlees.
Met de vader van de kinderen is er na de scheiding nooit goed contact geweest, maar slecht is het ook niet. De voornaamste reden dat ik ben vertrokken, al tien jaar geleden, is omdat ik hem een slappe zak van een vader vond. Waarom dan wel drie kinderen, hoor ik je vragen. Nou, na een tijd relatietherapie leek het weer de goede kant op te gaan. Maar uiteindelijk kwam toch de aap uit de mouw: de ex past zich moeiteloos aan anderen aan, maar saboteert uiteindelijk elke relatie die hij heeft, omdat hij niet zichzelf is of kan zijn. Daarom was hij uitsluitend met zijn werk bezig.
Helaas heeft hij dat beeld dat hij een slechte vader is de laatste jaren enkel bevestigd. Ik geloof wel dat hij van de drie kinderen houdt, of beter: om ze geeft. Alleen is dat allemaal voorwaardelijk. En hij is zo autistisch dat hij niet met de kinderen en hun fases mee kan groeien.
Zo is de kamer van Luuk nog precies zoals die was toen hij een peuter was en ik er nog woonde. Sara moest zelfs tot haar twaalfde in de gang staan (!) als hij vond dat ze een grote mond had. Na onze scheiding heeft hij doodleuk tijdens een gezamenlijke therapiesessie toegegeven dat hij bij de keuze voor kinderen ‘te veel van hemzelf was verwijderd’.
Met andere woorden: hij had ze liever niet gewild. Dat verdriet had ik de kinderen zo graag bespaard, maar ze voelen het naarmate ze ouder worden des te beter aan.
Scheiden of bij elkaar blijven? Het kan ook anders, weet psycholoog Susanne Maris: 'Hou het goede'
Sinds een paar jaar heeft hij een nieuwe partner, met wie ik in het begin blij was. Het huis was beter opgeruimd, en hoewel Melissa zelf geen kinderen heeft omdat ze decennia jonger is dan hij, meende ik toch wat vrouwelijkheid te zien. Voor zover ik dat kon beoordelen, want ik mag al jaren niet verder komen dan de deurmat.
Vooral de dochters hebben moeite met Melissa’s aanwezigheid. Dat heeft niks met haar te maken. Maar ik hoor de kinderen wekelijks klagen over hoe erg hun vader is veranderd. “Hij draagt hele andere kleding, en doet net alsof-ie dertig jaar is.” “Ik vind Melissa wel aardig, maar papa doet heel stom tegen ons als zij er is.”
Ze eten geen vlees, en suiker is ‘vergif’. Ik zeg er niks van, want die paar keer dat ik in het verleden een opmerking plaatste, kreeg ik van de ex terug dat ik ‘manipuleer’. Hij denkt dat ik iets tegen Melissa heb.
Soms zeg ik tegen de kinderen dat ze hun commentaar in het andere huis en niet bij mij moeten geven. Sara antwoordt dan steevast: “Nee, want pap neemt je niet serieus, hij vraagt alleen maar hoe het op school gaat en wil mijn schermtijd weten en controleren. Als ik kritiek op hem lever, maakt hij het óf belachelijk, óf hij maakt er een grap van.” Volgens Jet doet Sarah bij haar vader alsof haar neus bloedt en dat maakt de kinderen dan onderling weer boos.
Gelukkig heb ik daar, nu ze allemaal ouder en iets wijzer zijn, minder last van. Al is dit de laatste keer dat zijn vakantie mijn probleem wordt. Gisteren zag ik Sara met dikke ogen boos haar telefoon wegleggen. “Heb je gehuild meis? Wat is er?” vroeg ik bezorgd. “Ha, nou… pap is een lul. Kijk”, en ze laat Melissa’s instapost zien. Ziet er leuk uit, denk ik. Die hebben het in ieder geval naar hun zin.
Dan zie ik de slingers. “O, was Melissa jarig?” “JA!” schreeuwt Sarah boos. “En dan versiert pap dus haar hele kamer, maar als ik jarig ben, ho maar. Wat een kleine moeite voor hem om ook eens mijn kamer te versieren. Of die van Luuk. Ik ben godsamme zijn bloedeigen kind.”
Ik geef haar een troostende knuffel. En zeg bewust niks. Ze kijkt me met rode ogen aan en zegt: “Snap je nu waarom ik altijd veel liever bij jou wil zijn?” Ik knik, want ik begrijp het. Het zou me blij moeten maken dat ze het liefst bij mij is, maar dat ben ik helemaal niet.
'Het ligt op de bank, drinkt stiekem Red Bull en vreet frikandelbroodjes'
Lara (42) werkt in de zorg en heeft drie kinderen, Luuk (11), Jet (14) en Sara (16). Maandelijks maakt ze zich voor LINDA. druk om alles wat met haar pubers te maken heeft. De namen zijn gefingeerd om de privacy van de opgroeiende kinderen te waarborgen. Hun echte namen zijn op de redactie bekend.
