Blauwe ogen, plakkers en snoeren

“Ik was vijf jaar oud en ging een cadeautje brengen bij een vriendinnetje aan de overkant. Op de terugweg waaide het tasje waarin het cadeau had gezeten uit mijn jaszak. In een impuls rende ik de straat op om het te pakken. Op dat moment werd ik geschept door een auto en op een aanhanger geslingerd. Dat is me allemaal later verteld, ik weet er zelf niets meer van. Ik had blauwe ogen, plakkers op mijn gezicht en snoeren in mijn mond.”

Dagboeken

“Pas na een halfjaar op de intensive care werd duidelijk dat er permanente schade aan mijn gezicht was. Mijn klasgenootjes hadden heel erg meegeleefd, dus op de lagere school werd ik nooit gepest. Op de middelbare school begon ik het te beseffen. Ik ben niet zoals andere meisjes, en jongens zien mij niet staan. Als ik mijn dagboeken teruglees, zie ik een immens verlangen naar een man die me mooi zou vinden.”

De vriendin van

“Mijn twee beste vriendinnen zijn heel knap. Ik voelde me altijd ‘de vriendin van’. Gelukkig heb ik humor en zelfspot. Natuurlijk wilde ik ook weleens de mooie zijn, maar dat zei ik alleen thuis. Mijn man en ik hebben elkaar per toeval leren kennen via internet. Hij ziet mij niet als een bijzonder object, maar als een normaal mens met toevallig een scheef gezicht. En hij vindt me mooi.”

Botox en fillers

“Ik vind het vaak zonde dat jonge meiden niet zien hoe knap ze zijn. Als je naar een Monica Geuze kijkt, en ik denk terug aan mezelf op die leeftijd, dan denk ik: waarom die botox en fillers? Je ziet alleen nog maar topmodelletjes in de dop, allemaal met dezelfde tanden en make-up. Ik heb me een lelijke puber gevoeld en dat is goed. Daarom voel ik me nu op mijn 29ste, eindelijk knapper.”

In de nieuwe LINDA.163 staan nog meer mensen die hun verhaal vertellen over hun gezichtsafwijking. Lees de verhalen in de nieuwe LINDA. ‘HET MAG WAT KOSTEN’ of via Blendle (€).