Een zesjarige stuiterbal, een nukkige puber en een zestienjarige die alleen maar uit wilde gaan. Toen mijn vriend Mark en ik een paar jaar terug voor het eerst met ons samengestelde gezin op vakantie wilden, wisten we amper hoe we deze drie werelden konden samenbrengen.
Niet alleen verschilden ze van geslacht (de zesjarige was mijn zoon Callum, de twee tieners dochters van hem), ook bleken hun achtergronden anders.
De meiden waren gek op campings en paarden. Callum vond die dieren juist doodeng en hield van voetbal. Ook had hij nog nooit ergens anders in geslapen dan in een bed op poten, omdat zijn moeder, ik dus, kamperen háát.
Uiteindelijk lukte het ons toch iets te vinden voor alle smaken. Het werd twee weken bungalowpark op een mega complex met een grote zwemvijver, een trampoline, sportveldjes en een disco. Nadeel: het was in Nederland, dus geen garantie op goed weer én er hing een vet prijskaartje aan. Voor hetzelfde geld kon je ook naar Italië of Frankrijk rijden en in een Airbnb op een berg zitten. Maar dat was dan zonder enige animatie.
Overigens bleek de bungalow eerder een omgebouwde stacaravan. Van luxe was geen enkele sprake met zijn plastic banken, plakkerige vloer en gammele douche. En die keer dat er ’s nachts een oud-Hollandse regenbui kwam, waren alle bedden doorweekt van de gaten in het plafond. Maar de kinderen genoten. Wij ouders namen het gekwetter en geschreeuw voor lief, evenals de keiharde Hollandse hits uit de boxen op het terras die elke avond tot in onze slaapkamer te horen waren .
In Nederland groeien volgens cijfers van het CBS ongeveer een half miljoen kinderen op in een complex gezinsverband. Van zo’n complex gezinsverband is sprake als kinderen opgroeien met één of twee stiefouders, stiefbroers of -zussen of halfbroers of -zussen. Het aantal samengestelde gezinnen neemt toe, maar tegelijkertijd gaat twee derde van deze gezinnen binnen vijf jaar weer uit elkaar. Een teken dat het niet altijd makkelijk is om te blenden.
Voor het bungalowparkavontuur woonden mijn vriend en ik niet samen en we hielden ook onze vakanties strikt gescheiden. Mark ging met zijn dochters op ponykamp. Ik logeerde met mijn zoon in hotels waar niet meer vertier was dan een pierenbadje en wat emmertjes zand. Helemaal prima. Maar zo zagen we ons niet de rest van ons leven vakantie vieren.
Om uit te proberen of we ooit tot een soort gemeenschappelijke modus konden komen, besloten we in mei te oefenen met een lang weekend Legoland. Leuk voor mijn Ninjago-gekke zoon en de meiden vermaakten zich in doodenge attracties. Plus we sliepen in een huisje verderop, waar een geweldig wildwaterparadijs aan vast zat. Toen dat een succes werd – er woedde alleen onderweg een kleine oorlog wie er in het krappe midden moest, aangezien Callum in zijn autostoel vrij veel ruimte innam op de achterbank – durfden we het echte werk aan in de zomervakantie.
Niet zoals gepland: 'Net dertig was ik en dan al twee kinderen van twee verschillende vaders'
Toch was ik wel huiverig en daarom blij dat we in Nederland bleven. Bij vriendin C. zag ik dat meteen drie weken in Zuid-Frankrijk kamperen met haar zoon en dochter en de zoons van haar vriend een iets te overmoedig idee was geweest. Ze reden nog wel met twee auto’s heen, maar eenmaal ter plaatse bleek er te weinig ruimte om te ontsnappen aan elkaars onhebbelijkheden. Twee gezinnen, twee keer vaste gebruiken en dito behoeftes en dubbel zo veel kans op irritaties.
Mijn vriendin was van het type: vroeg op, ontbijten en hup naar het strand om daar de hele dag te bakken. Haar vriend en zijn kroost hielden meer van uitslapen en cultuur snuiven en verveelden zich op hun ligbedjes. Ze dachten het te kunnen mixen; in de ochtend oude gebouwen en kastelen bezoeken, daarna ergens lunchen en naar zee – maar het leverde puur chagrijn op. Geen van de kinderen wilde water bij de Bordeaux doen. Mijn vriendin en haar vriend kregen bijna dagelijks bonje; allebei werden ze verscheurd in loyaliteit naar hun eigen kinderen. Uiteindelijk gingen ze in de tweede en derde week ieder met eigen kinderen op pad en werd het in de avonden aan de barbecue toch nog gezellig.
Mark en ik probeerden vooraf al zulke uitdagingen te voorkomen door een goede voorbereiding. Behalve secuur de juiste accommodatie en omgeving uitzoeken, maakten we ook andere afspraken. Tot nu toe was het altijd: jouw kind, jouw opvoeding. In de weekenden dat Mark zijn meiden had, bemoeide ik me niet met de regels en grenzen van hem. Ik accepteerde dat zij bijvoorbeeld nauwelijks groenten aten of überhaupt aan tafel dineerden. Ik hield mijn mond uit angst om uitgemaakt te worden voor snauwende stiefmoeder. Andersom zag hij gelaten aan dat mijn zoon met een bal in huis speelde of op mijn (oude) bank sprong, want dat mocht immers wel van mij. We grepen alleen in bij acute nood.
Dat leek ons niet werkbaar als we straks twee weken op elkaars lip zouden zitten. Maar in plaats van dat met elkaar te bespreken, hielden we een familieberaad. Alle leden van het samengestelde gezin kwamen bijeen voor een wensen- en weigerlijst. Zo werd er nadrukkelijk geëist door de meiden dat er géén spruitjes, spinazie of broccoli op het menu mochten komen, maar dat zij dan zeker twee hapjes groenten zouden proberen (check). Werd er vastgelegd dat we tenminste ’s morgens en ’s avonds gezamenlijk aan de picknicktafel zouden eten, maar mocht het broodje tussen de middag gewoon uit het vuistje. En we sprongen alleen op trampolines of van duikplanken en dus niet van het caravanmeubilair (dubbel check).
Het waren slechts een paar afspraken, maar die zorgden wel voor een enorme luchtigheid. Er hoefde die vakantie verder ook niet zo veel opgevoed te worden. Daarvoor was het te warm en was er te veel andere afleiding, maar vooral: onze verwachtingen waren laag. We waren eigenlijk al dolblij dat na twee weken alle kinderen weer heelhuids terug op de achterbank zaten en ze zich allemaal hadden vermaakt, ieder op zijn eigen manier.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Van Pokémon tot Labubu: hoe ver gaan ouders voor de rages van hun kind?
