Ouders die het niet eens zijn met de rapportcijfers, swingers in het fietsenhok of de gymleraar die voor de moeder van Tim – en anderen – zijn broekje uitdeed. Het schoolplein ligt vol verhalen.
In de rubriek ‘Uit de school geklapt’ praten we met luizenmoeders en basisschooljuffen over hun meest gênante school(plein)verhalen.
Wie
Lize* (29)
Wat
Dominante moeders
Waar
Groep 6
Lize is nog maar net juf, wanneer ze voor groep zes komt te staan. “Het was maar een kleine groep. Geen probleem, zou je denken. Maar de ouders hadden van het begin af aan al heel veel commentaar. Voor elk wissewasje kwamen ze bij me. Eentje had zelfs haar notitieblok mee.”
“Allemaal ouders die heel erg op hun eigen kind gericht waren, en niet dachten in het groepsbelang. Zo van: ‘Mijn kind heeft dit, dus jij moet dat’.”
Eén van de moeders staat regelmatig onaangekondigd aan Lize’s bureau. “Alle kinderen zijn fantastisch en waardevol. Maar haar kind had een gedragsstoornis en een lichamelijke beperking. We deden als leraren al super veel moeite voor dit kind, om het mee te krijgen met de klas. Maar de moeder had nooit een goed woord voor ons over.”
“Als ik haar aan zag komen lopen, dacht ik standaard: shit, daar heb je haar weer. Deze keer wilde ze dat ik haar hielp bij een gesprek, waarin ze haar kind gerust wilde stellen wat betreft zijn aandoening. Hij was namelijk net onderzocht op hypermobiliteit, en vond de beugels die hij daarvoor om zijn handen kreeg maar eng.”
De moeder hurkt voor het kind op haar knieën en begint in een belerend taaltje te spreken. “Nou moet je even goed luisteren’, zei ze. ‘Jij hebt last van hypermobiliteit, mama heeft hooikoorts en de juf heeft last van dikke billen’.”
Daar staat ze dan, als jonge juf. Lize is op dat moment net zwanger van haar tweede kindje. “De moeder vond dat ik ervoor moest zorgen dat hij die beugels wilde dragen. Maar na haar toespraak was ik helemaal in shock. Dat is het erge: je weet op dat moment gewoon niet wat je moet zeggen.”
“Ik heb vrouwelijke vormen, ja. Zelf was ze ook aan de maat, dus ik dacht: hallo, heb jij wel in de spiegel gekeken? Ik ben er later niet meer op teruggekomen, en professioneel gebleven. Maar ik heb de directie wel gevraagd of ze de rest van het gezin niet in mijn klas wilden plaatsen .”
In diezelfde klas zit de moeder met het notitieblokje. “Dat kladje stond dan vol met eisen, wachtend om afgevinkt te worden. ‘We willen dit formulier ingevuld hebben, lees even dit artikel, of dit boek’. Haar zoon was een beelddenker, dus ik moest van haar alles ‘in plaatjes ophangen’. Was ik dat vergeten, dan kreeg ik het direct te horen.”
“Tijdens een tienminutengesprek vroeg ik haar of er iets was wat ze wel goed vond gaan. Zat ze doodleuk tegenover mij: ‘Nou, nu ik er even over nadenk. Nee, ik kan niets bedenken wat goed is.’ Toen heb ik wel gezegd dat ik dat best hard vond om te horen. We hebben zoveel extra begeleiding, gesprekken en uren in haar kind gestopt, en nog was ze niet tevreden. Er zitten meer kinderen op school.”
Een paar weken later begint de zomervakantie en vindt Lize een envelopje in haar postvak. “Daar zat tien euro in, van de moeder met het notitieblokje. Inclusief een briefje: ‘Bedankt juf, voor dit jaar’. Na dat schooljaar dacht ik: ik kan niet meer. En dat kwam niet door de kinderen, maar vooral door hun moeders.”
*De naam van Lize is gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Juf Sharona krijgt bizar verzoek van een van de vaders: 'Ring was van goud'
