Youtuber Willemijn van Lochem (31) is getrouwd met Djurre en aanvoerder van haar zelfbenoemde ‘piemelkwartet’: Jelle (5), Gijs (4), Siep (7 maanden) en Krijn. Krijn werd in maart 2020 stil geboren, ten gevolge van een ernstige hartafwijking.
Voor Baby Loss Awareness Week deelt ze haar verhaal met LINDA.nl. “Heel naïef misschien, maar ik had de intensiteit van die liefde voor dit mini-mensje niet aan zien komen.”
Willemijns zus is meervoudig gehandicapt, via een erfelijk gen. Willemijn draagt dit gen ook bij zich, wat inhoudt dat ze bij zwangerschappen een grote kans heeft op een miskraam of een kind met een handicap. “Daarom worden mijn zwangerschappen extra goed gemonitord, van begin af aan. Bij Jelle en Gijs ging alles gelukkig heel goed. We ontsprongen de dans en kregen twee gezonde zoons.”
De keuze om te proberen voor een derde kindje was een pittige. “We hadden al twee keer geluk gehad, het voelde riskant om het nog eens te proberen”, vertelt Willemijn. “Maar de rammelende eierstokken waren moeilijk tegen te houden. Ik raakte zwanger van Krijn en die zwangerschap was eigenlijk meteen heel zwaar. Ik was ontzettend misselijk en zwaarmoedig, heel anders dan de vorige keren. Eerlijk gezegd verwachtte ik een miskraam, maar de vlokkentestuitslag was goed: geen handicap, alles zag er prima uit.”
Toch blijft ze beroerd en gaat het onheilspellende gevoel niet weg. Het blijkt een voorgevoel. Uit de twintigwekenecho blijkt helaas dat baby Krijn een complexe hartafwijking heeft. “De eerste maanden zou hij op de baby-ic moeten doorbrengen, en in het eerste jaar zouden er drie of vier operaties nodig zijn”, legt Willemijn uit.
“Elk met een overlevingskans van ongeveer tien procent. En stel dát de eerste vijf jaar goed zouden gaan, dan zou hij sowieso maximaal dertig jaar oud kunnen worden. Daarnaast vermoedden de artsen dat hij al hersenschade had door een verslechterde bloedtoevoer. Het was eigenlijk wel duidelijk dat dit geen menselijk leven zou zijn.”
Het is een ongelooflijk moeilijke keuze, maar Willemijn en Djurre besluiten dat ze de zwangerschap gaan afbreken. De bevalling wordt opgewekt en na zes uur komt Krijn stil geboren ter wereld, op 26 maart 2020. “Zijn hart was al gestopt, hij kon de bevalling helemaal niet aan. Wat me nog het meest verbaasde was dat ik precies hetzelfde voelde als bij mijn twee andere zoons”, aldus Willemijn. “Heel naïef misschien, maar ik had de intensiteit van die liefde voor dit mini-mensje niet aan zien komen. Ik pakte zelfs instinctief een dekentje om hem warm te houden, al was dat niet meer nodig.”
Door de lockdown beleeft het gezin de dagen erna in kleine kring. Na de crematie begint de rouwverwerking pas echt, vertelt Willemijn. “Ik was blij dat ik niet meer zwanger was, want ik voelde me een stuk beter, maar het verdriet was natuurlijk enorm intens. Als de kinderen bij de buren speelden stortte ik letterlijk in, dan lag ik met een foto van Krijn op de vloer te huilen. Het is een extreem soort rouw als je een kind verliest.”
Dit bericht op Instagram bekijken
“Ik weet nog dat iemand na een paar weken zei: ‘Misschien lukt het de volgende keer wel’, en dat ik dacht: nee, ik word nóóit meer zwanger. Maar een paar weken later veranderde dat. Ik zat nog midden in de rouw om Krijn, maar merkte ook dat ik naar een nieuwe baby verlangde. Die twee gevoelens bestonden naast elkaar en dat gaf me een enorm loyaliteitscomplex. Ik wilde en kon Krijn natuurlijk niet vervangen, maar was bang dat anderen dat wél zo zouden zien.”
Djurre en Willemijn besluiten uiteindelijk niet actief te gaan proberen, maar stoppen wel met anticonceptie. En ze raakt al snel zwanger. Het stel houdt het nieuws stil tot na de twintigwekenecho, waaruit blijkt dat alles in orde is. “Ik vond het megaspannend, ja. De zwangerschap voelde al meteen beter dan bij Krijn, maar je durft gewoon niet te geloven dat het nu wél goed zal gaan. Gelukkig kwam Siep in februari kerngezond uit mijn buik.”
In het dagelijkse gezinsleven heeft Krijn nog altijd een plekje. Iets wat Jelle en Gijs eigenlijk helemaal zelf regelen, vertelt Willemijn. Als iemand de kleuters vraagt hoe groot het gezin is, zeggen ze dat ze met zes zijn. Op het dressoir staat een waxinelichtje, waar de broers verhalen aan vertellen en gevonden eikeltjes neerleggen als cadeautje.
Willemijn: “Een paar maanden na zijn dood kwamen Gijs en Jelle al aan met een versierde doos vol tekeningen, waar ik het adres van Krijn op moest schrijven: ‘ijsplaneet bij de maan’. Ze hadden zelf bedacht dat hij daar nu naartoe is. Juist door hun fantasie blijft hij zo bij ons.”
Anderhalf jaar later bestaat de pijn van het verlies nog altijd, al is het op een andere manier. “Eerst overheerste het alles, daarna kwam het in golven. Nu kijk ik wel eens naar Siep en vraag ik me af hoe Krijn op deze leeftijd geweest zou zijn. Dan ben ik blij en verdrietig tegelijk, de pijn is nu veel zachter in het leven verweven.”
Het verlies heeft Willemijn wel veranderd. “Ik voel mezelf net zo gelukkig als hiervoor, maar het leven heeft veel meer diepte gekregen. Ik ben emotioneler geworden en meer betrokken bij het leed van anderen. Ik denk dat dit komt omdat ik zelf heb ervaren hoe bijzonder het is als je gedragen wordt door anderen. Het heeft bestaande vriendschappen ook meer diepgang gegeven. De gebeurtenis zelf is en blijft verdrietig, maar wat ik ervoor terug kreeg is ook mooi.”
Melanie fotografeert overleden baby's: 'Ouders stoppen al hun liefde in die korte tijd'
