Columnist Lianne Marije Sanders schrijft over wat ze ziet in het nieuws. Deze week: het drugsgebruik van Gordon en omgaan met verdriet.

Vanochtend las ik dat Gordon in zijn biografie schrijft: ‘Ik ben soms thuis alleen in mijn eentje coke aan het snuiven, puur om het kutgevoel uit mijn lijf te krijgen.’

Lees ook
Lianne (29) geeft toe: ‘Ik heb een druk sociaal leven, maar voel me vaak alleen

Vroeger, toen ik verdriet nog associeerde met een zes halen voor wiskunde terwijl ik hoopte op een acht, zou ik gedacht hebben: oh my god, coke. Wat érg. Maar nu dacht ik gelijk: ohja, dat snap ik wel.

Het leven is niet altijd leuk, je kunt niet altijd gelukkig zijn en zonder regen ook geen zonneschijn. Daar ben ik me van bewust. Maar soms doet iets zo onnoemelijk veel pijn, dat je je niet kunt voorstellen dat er weer een moment komt dat je blij bent. Ik voelde dat toen m’n vriend op wie ik nog heel gek was, het uitmaakte. Of nadat ik m’n vader verloor. Dat is niet zo gek, want je hersenen maken moeilijker contact met positieve herinneringen wanneer je je donker voelt. Dat licht aan het einde van de tunnel is soms verdomd moeilijk te zien wanneer het pijn doet in je buik van liefdesverdriet of rouw.

Ik leerde dat je verdriet beter kunt doorvoelen dan het weg te stoppen. Want zoals een bal die je onder water drukt, komt het dan later net zo hard weer terug. Maar wie heeft daar zin in? Ik niet. Verdriet voelen is an sich al kut en in een maatschappij waar we ‘niet bij de pakken neer gaan zitten’ ook nog eens heel ingewikkeld. Want je zou, nadat je maandenlang je verdriet zit te doorvoelen, ook nog maar eens mensen kwijtraken die de sippe jij helemaal zat zijn. Voor je ’t weet zit je in een vicieuze cirkel.

Ik kan me dus zo voorstellen dat wanneer je keer op keer geconfronteerd wordt met pijn, je grijpt naar middelen die misschien niet zo verstandig zijn. Als je jaar in jaar uit je been breekt, zou ik namelijk ook zeggen: ‘Laat dat revalideren maar zitten, dat gips kleurt deze zomer eigenlijk ook best leuk.’ Verdriet voelen, mensen om je heen verzamelen die je tijdenlang steunen en uiteindelijk weer opkrabbelen: het vergt veel moed en energie. Dan heb echt ik veel liever die zes voor wiskunde.

Gordon in de tweedelige documentaire over zijn leven, waarin hij het graf van zijn moeder bezoekt en heftige herinneringen ophaalt over zijn coming out: