Enkele jaren geleden, ik denk zelfs nog iets voor wij zelf een kind kregen, was het duidelijk dat we in de fase waren beland waarin iedereen om je heen ineens een gezin begint. Zo rond mijn dertigste schoten de baby’s als paddenstoelen uit de grond.
Inmiddels zijn mijn dochters zes en vier, en op een paar laatbloeiers na, hebben we de grote golf aan pasgeborenen wel gehad.
Wat ik niet wist was dat er, na een tijdje waarin niks groots gebeurt, een volgende fase aanbreekt. De fase van de scheidingen. In korte tijd gingen twee bevriende stellen uit elkaar, allebei met jonge kinderen, om verschillende redenen. Tussen B. en M. was de koek op; B. zocht zijn heil in de armen van een jong blond ding. In het geval van R. en T. was er überhaupt nooit echt sprake geweest van koek om op te krijgen.
En nu stond op een druilerige dinsdagavond ineens geheel onverwacht W. op de stoep. Als iemand niet belt of appt alvorens hij voor je deur staat, dan kan dat twee dingen betekenen: er is iets groots te vieren of iets groots te betreuren. Het laatste was waar. Zijn vrouw L. had gemeld dat ze niet verder wilde met hun huwelijk, had een tas met kleren gepakt en was met twee kinderen vertrokken naar haar moeder. Verslagen en met gebogen hoofd stond hij in de keuken tegen het aanrecht geleund.
Was ik verrast? Niet echt. Was ik er rouwig om? Echt niet. En daarvoor is de achtergrond van hun relatie belangrijk. Toen zij elkaar jaren geleden ontmoetten was het duidelijk: zij is wat out of his league. Niet als Beauty en the Beast, maar toch. Helaas was ze zich daar zelf terdege van bewust, wat resulteerde in neerbuigend gedrag naar W. Nooit was iets goed genoeg, ondanks dat hij haar behandelde als de koningin. Hij nam vrijwel alle zorg voor de kinderen op zich, kookte, deed boodschappen en de was. En zij maar klagen. Zelfs toen zij een affaire met een collega bleek te hebben, maakte ze hem wijs dat het zijn schuld was, omdat hij het niet spannend genoeg hield tussen hen. En hij maakte zijn excuses.
Er was langzaam steeds minder over van de man zoals ik hem had leren kennen. Zo komt het dat ik het een prima besluit vind, daar ik er vanuit ga dat ik haar niet meer geregeld hoef te zien en dan al mijn energie moet steken in veinzen dat ik haar een leuk mens vind, maar aan alles zie ik dat er een geknakt man tegenover me staat.
Uiteraard bleek er van seks al lange tijd geen sprake meer, eigenlijk sinds de geboorte van het tweede kind, maar dat had hij gewijd aan de zogeheten tropenjaren. Ook had hij het idee dat ze steeds vaker haar best deed om niet thuis te hoeven zijn.
En nu, vraag ik hem? “We moeten het de kinderen nog vertellen, maar dat moment wil L. graag bepalen. Ze wil eerst kijken of zij misschien in het huis kan blijven en dan ga ik op zoek naar wat anders. Dat lijkt haar het beste voor de kinderen.” Uiteraard.
'Ik ben geen fan van ouderbijeenkomsten, compleet nuchter ga ik dit niet volhouden'
