Hij behandelt mijn vrienden en mij al jaren. Hup, op zijn pijnbank als ik weer eens last heb van blessures. Weinig dingen in het leven zijn zeker, behalve dat hij tijdens iedere behandeling veel te grove moppen vertelt, terwijl hij zijn elleboog in m’n kuit perst.
Zijn praktijk midden in Amsterdam runt hij samen met zijn hond, maar nu even niet; mijn fysiotherapeut Gaz is afgelopen week naar Oekraïne vertrokken om te vechten voor vrienden, familie, zijn land.
Het huidige conflict – of zeg maar gerust: deze krankzinnige oorlog – die Rusland afgelopen week aan Oekraïne verklaarde, houdt mensen in Nederland bezig. Vrienden volgen updates op de voet, helpers regelen trucks vol goederen, sommigen weten niet wat ze moeten zeggen, anderen gaan gewoon door met hun leven, influencers posten inzamelingsacties en Gordon Heuckeroth laat weten ‘twee jaar geleden nog in Kiev te zijn geweest’. Om zo’n uitspraak kun je lachen, maar als je ooit in Oekraïne bent geweest of je hebt Oekraïense vrienden, collega’s of bekenden, dan komt dat gewoon dichterbij dan een bloedig conflict in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Ieder z’n manier om te relativeren.
Dat vindt niet iedereen; op social media kom ik ook berichten tegen van mensen die verontwaardigd zijn. Ze vinden het schijnheilig dat we ons nu ‘opeens’ betrokken voelen bij Oekraïne, terwijl er nog genoeg andere conflicten en oorlogen worden gevoerd. Je m’excuse, maar we kunnen ons niet overal tegelijk mee bezighouden.
Er gebeurt momenteel zoveel in de wereld dat er amper te kiezen valt waar we ons druk om moeten of mógen maken. Is het niet belangrijker dat we ons überhaupt bekommeren om de Oekraïners?
Gaz zit momenteel met een vriend in een trainingskamp in Polen. De laatste keer dat hij in een oorlog moest vechten is ruim twintig jaar geleden. Zijn vriend heeft nog nooit een wapen vastgehouden. In de faciliteit waar ze verblijven leren ze (opnieuw) oorlogswapens hanteren en worden ze klaargestoomd voor allerlei mogelijke oorlogsscenario’s. Hij stuurde gistermiddag een spraakmemo dat er trainingen worden gegeven door elite-teams uit landen als Irak, Turkije. Bovendien is hij blij dat het daar goed georganiseerd is en dat het er professioneel aan toe gaat. Verder is hij kalm, maar paraat. Ook wel wat vermoeid. Wanneer ze naar de grens van Oekraïne worden gebracht hoopt hij dat er genoeg legermateriaal is. Ze hebben nu niets anders bij zich dan een broek, schoenen en wat T-shirts.
Er zijn mensen die hun leven op het spel zetten voor deze strijd. Het kan hun niks schelen hoe we meeleven, het enige dat telt is dát we meeleven. Zullen we daarom ook, in plaats van dat er een vergrootglas wordt gelegd op wat mensen voelen, zeggen of doen, blijven focussen op het bieden van hulp?
Bij de grens zet Gaz zijn telefoon uit. Bang dat zijn troep getraceerd wordt via GPS. Hopelijk komt hij heelhuids en snel terug, al ga ik daar vanuit. Als je weet wat deze man met alleen al zijn duim kan, heeft de vijand heel wat te vrezen.
*Gaz is een gefingeerde naam om de privacy van de persoon om wie het gaat te waarborgen. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
'De gesprekken die ik met vrijgezelle vrouwen voer zijn juicy'
