Onze buurvrouw hier in Australië loopt iedere dag stipt om 16.15 uur met haar hond naar de weide aan de overkant om daar de paarden te voeren. Iedere dag, op exact hetzelfde tijdstip. Al jaren, vertelde ze ons trots. Al twintig jaar, om precies te zijn. Ik moest er stiekem om lachen, om die routine en voorspelbaarheid. Wat truttig, en ook: wat bekrompen.

Toch betrap ik echtgenoot C. en mij er tijdens deze reis ook op. Hoezeer we ook hadden gezworen alle schema’s en routines los te laten en zes maanden lang lekker zwierig te leven. Laissez faire en daarmee basta. Geen klok, geen schema, en niet zeiken over chaotische bedtijden of vijf keer per week frietjes en ijs.

Maar na de zoveelste avond te laat naar bed, merk ik dat ik koortsachtig het aantal slaapuren zit te berekenen dat – met name – George nu al gemist heeft; wat dat voor hem, maar óók voor ons gaat betekenen, en hoe ik dat in godsnaam weer ga inhalen. En laat ik eerder op de dag nou ook al gezeurd hebben over het zoveelste ijsje, het gebrek aan fruit (valt eigenlijk wel mee) en onze veel te lakse houding als het gaat om educatieve spelletjes (lees: dagelijks een flinke portie iPad).

Kortom: de mens is kennelijk toch echt een gewoontedier. Maar waarom kunnen we niet for once de remmen losgooien? Gewoon, zes maanden feest en het über-Australische ‘no worries, mate’ als leidraad in ons dagelijks leven gebruiken? Nou én, als de kinderen minder slapen dan normaal, als het één grote vakantie is met minder strenge regels en we geen enkel ritme aanhouden?

En, dit doortrekkend naar mijn eigen controlerende gedrag: wat maakt het uit dat de nachten regelmatig slecht zijn, dat we minder sporten én meer drinken dan normaal? We hóeven toch niks? Er is toch geen haast of deadline die ons opjaagt? Wat zeuren we dan?

Maar dat is het ‘m dus nou juist: we hebben stiekem wél haast. Haast om overal zoveel mogelijk te zien, want ‘we zijn hier waarschijnlijk maar een keer dus we móeten zus en zo zien’, haast om zoveel mogelijk in die zes maanden te proppen en ook angst om dingen te missen die volgens anderen onmisbaar zijn.

Het irritante is dat dit gevoel toch een soort stress met zich meebrengt, en die stress is alleen maar te tackelen als iedereen uitgerust en vol energie is. Eind van het liedje is dat we ons hier dus tóch maar weer gaan houden aan vaste bedtijden, middagslaapjes en structuur. Voorspelbaar? Ja. Saai? Misschien. Maar uiteindelijk gedijen we alle vier beter bij een (soort van) dagelijkse leidraad, die ons heel rustig langs Byron Bay, Noosa en Hamilton Island voert. Voor ons werkt het, en wat anderen van onze slakkengang vinden, interesseert me eigenlijk steeds minder. This is our journey.

Meer zien van Fee en haar wereldreis? Al haar verhalen vind je op The Travelling Toddler. En voor alle foto’s moet je hier zijn.