Columniste van Op Het Schoolplein, Aki Watano is terug van weggeweest. Als moeder van een brugpieper schrijft ze nu: Op De Middelbare.
Ah, dus toch. Ik dacht hem al te herkennen. Vorig jaar struinde ik samen met mijn zoon tijdens de welbekende open dagen een hele rits middelbare scholen af om te kijken welke school het meest geschikt zou zijn (“Mam, ze hebben hier wifi!”). Tijdens zo’n avond zag ik een leraar die me erg deed denken aan een oud-klasgenoot. Guido. Oké, hij had een baard, maar die ietwat vage blik in zijn ogen en het verwassen Luke Skywalker t-shirt dat hij aanhad, waren onmiskenbaar. Guido was vroeger al een grote Star Wars-fan.
Wat blijkt? Hij is inderdaad leraar en geeft wiskunde op de school waar mijn zoon uiteindelijk is ingeloot. Alleen lijkt hij niet meer zo relaxed zoals ik me hem herinnerde. “Relaxed? Die man is doodvermoeiend. En dat rare gevlog van hem. Doe normaal.” Daarmee refereert mijn zoon aan Guido’s speciale YouTube-kanaal waarop hij allerlei moeilijke wiskunde sommen haarfijn uitlegt. Elk filmpje sluit hij af met de oneliner: “Doe je best en may the force be with you.”
Zeer nuttig, maar het lijkt me wel teveel van het goede wanneer je als leraar ook nog eens tijdens de les alle vragen – “Nee, nee, nee. Kijk het filmpje van 3 maart maar terug”- stug blijft doorverwijzen naar je site en niet gewoon ‘live’ in de klas uitlegt. We hebben het hier wel over twaalfjarige brugpiepers die aan alles moeten wennen, geen anonieme online-cursisten.
Contact maken lijkt Guido nogal lastig te vinden. Zo vertelde mijn zoon dat hij steeds de naam van een leerling verkeerd uitsprak. Toen het meisje al haar moed bijeen had geraapt om dit toch aan te kaarten, liep hij meteen naar haar toe en klapte zijn handen hard op haar tafeltje. Vervolgens keek hij het meisje heel indringend aan en schreeuwde uit het niks: “Oh ja? Gaan we blaffen? Gaan we blaffen naar de baas?!”
Hij heeft nog geluk dat hij niet stiekem gefilmd werd tijdens de les. Er circuleren op het internet genoeg gênante filmpjes van flippende leraren. Toch blijft het raar dat ik hem niet helemaal herken uit deze verhalen. Zo nors en zuur. Hij was vooral een zachtaardig type dat met zo’n linnen tasje rondliep met daarop de tekst ‘stop de bom’. Hij hielp vaak mee met lezen bij de kinderen in de lagere klassen.
Was hij dan zo raar? Er was wel één merkwaardig verhaal dat me altijd is bijgebleven. Elke zaterdag jatte hij bij de speelgoedwinkel Star Wars-poppetjes. Dat deed-ie samen met zijn vader. En na het weekend vertelde hij daar heel triomfantelijk over.
Kennelijk is Guido niet de enige markante leraar die opvalt. Een buurjongen vertelde dat hij gek wordt van zijn leraar Engels, die tijdens de les uiterst pijnlijke Rundfunk-imitaties doet. ‘Het ergste is vooral dat je mee moet doen. Hij wil dat je wat terugzegt als hij zelf zo’n typetje nadoet.’
Een bevriende moeder verbaast zich over een lerares Frans die haar leerlingen verplicht naar filmpjes laat kijken van alpaca’s. “Ja, alpaca’s. Geen idee wat het verband is met de Franse taal.” Zelf had ik ooit een muziekleraar die bekend stond om zijn driftbuien. L.P. Mager. Luuk. Natuurlijk moest hij deze lollige woordgrap altijd aan elk begin van het schooljaar maken.
Ooit liet ik mijn plectrum vallen in de ukelele waar we op moesten spelen. Hij stopte acuut met alles waar hij mee bezig was. Of ik even naar voren kon komen. Voor straf moest ik in mijn eentje ‘I am sailing’ van Rod Stewart tokkelen terwijl de hele klas grijnzend toekeek.
Soms denk ik er weleens over om zo’n leraar aan te spreken, maar op de middelbare school is het contact met de leraren meer op afstand dan op de lagere school. Ik kan niet zomaar klagen over hun bizarre gedrag.
Het verbaast me dan ook niet als zoonlief vertelt dat Guido niet op het jaarlijkse brugklasfeest komt. Net als ik een lullige opmerking wil maken over dat een schoolfeestje te min voor hem zal zijn, is hij me voor: “Hij loopt marathons en traint mensen. Doet-ie al jaren. En op die avond begeleidt hij blinden met hardlopen.”
Rennende blinden? Kijk. Dus toch. En may the force be with you.
Lees ook
Vanaf morgen ben ik gewoon weer de moeder die haar kinderen ophaalt
Journalist Aki Watano is getrouwd en heeft drie kinderen (11, 9 en 7 jaar). Sinds dit jaar gaat haar oudste naar de middelbare school. Een mijlpaal die zich leent voor een nieuwe reeks grappige en heel herkenbare columns. Eerder schreef ze voor LINDAnieuws columns over alles wat ze op het schoolplein van de basisschool meemaakte.
