Een gamewedstrijd in de VS eindigde zondag in een bloedbad. Dat zet columnist Maike aan het denken, want ook haar kinderen ‘killen’ er online op los. Maar de nieuwe campagne van de bloedbank stemt haar juist hoopvol.
‘Een fanatiek gamende knul, daar heb ik wel een beeld bij. Maar een boze gamer die uit frustratie mensen neerschiet? Huh? Elf gewonden. Twee doden. Game over. Daar kan ik me dus niets bij voorstellen in de echte wereld.
Toch gebeurde dit afgelopen zondag in die echte wereld. In een land waar je wapens mag hebben. En waar de president zelfs wapens wil uitdelen aan leerkrachten want zo denkt hij schietpartijen op scholen te voorkomen. Ik bedoel maar: het is de wereld op z’n kop.
In een poging de kinderen op te voeden tot weldenkende mensen, schotel ik ze regelmatig een nieuwsbericht voor. Zo ook gistermiddag toen ik twee hongerige pubers in de keuken aantrof. De avond ervoor hadden ze, tot mijn grote ergernis, veel te lang gegamed. Maar of ik daar even iets relaxter over kon doen want het was de laatste game-avond van de vakantie geweest. Dus.
Tijdens hun strooptocht naar voedsel informeerde ik ze over de schietende gamer in de VS. De ene puber trok subtiel een wenkbrauw op, de andere puber schudde afkeurend zijn slaaphoofd en samen maakten ze de hagelslag op. Oh en dit bloedbad had dus niets te maken met het gamen hè. Dat ik dat wel even wist. Met volle mond bromden ze nog wat over dat domme Amerika met die wapens enzo en waren verder onverstaanbaar.
Ik ben daar allerminst gerust op. Want dat gamen, daar vind ik wel wat van. Natuurlijk ben ik soms bang voor de invloed van het virtuele geweld op de kinderen. En hoe zit dat met de frustratietolerantie? Wat doet verliezen met een fanatiek kind? Opvoeden voor gevorderden, dat is het. En wat zou ik het graag onder de knie krijgen. Want ik wil geen zeikende moeder worden met van die ontevreden hangende mondhoeken.
Gelukkig is er hoop. Die komt deze week uit onverwachte hoek en wel van Sanquin. Zij willen namelijk bloed zien. Onze bloedbank is uit op jongeren om de aanwas van bloeddonoren op peil te houden. En die jongeren die vind je natuurlijk online alwaar zij gamend en wel, het ene na het andere leven nemen. Zonder pardon. Mwa, niet echt iets om als moeder trots op te zijn.
Maar dat kan veranderen. Jongeren vanaf achttien jaar kunnen naast het nemen van levens ook eindelijk aan leven géven. Met hun eigen bloed. Want als bloeddonor, red je levens. En daarvoor word je bedankt met een speciale ‘skin’ waarmee je weer vet kunt gamen.
Een gewaagde campagne, ik hou er wel van. Natuurlijk was het fijner geweest als al die intrinsiek gemotiveerde jongeren zelf spontaan bij de bloedbank waren binnengewandeld. Maar daar kunnen die tienduizenden levens per jaar niet op wachten. Mijn oudste zoon is nu veertien dus over vier jaar verandert alles. Dan zal mijn ergerniswekkende gamende kind veranderen in een weldoener die pronkend met zijn nieuwe skin levens redt.
Ik kan niet wachten en voel de trots al opwellen. Hij gaat iets goeds doen, de wereld een beetje mooier maken, een ander helpen. Oké, op z’n luie reet en gewapend met een virtuele shotgun. Dat dan weer wel.’

Maike Jeuken (46) is freelance journalist en fotograaf.
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen. Voor LINDAnieuws schrijft ze deze zomer over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram en Twitter: @maikejeuken
Lees ook
Columnist Maike (46) klaagt graag over de hitte: ‘Ik word oprecht vrolijk van clichés’

















