Ik heb het wel eens vaker over de male audacity gehad. Die vanzelfsprekende entitlement, dat zelfvertrouwen, de brutaliteit waarmee ze in het leven staan en op je af komen alsof ze de hoofdprijs zijn.
Mehmet vertoont er ook weer een prachtig staaltje van. Vanuit het niets, na zes maanden, appt hij alsof hij me niet heeft laten vallen als een hot potato. ‘Hey lief, lekker hoor hier. Ik kom na het weekend weer terug…’ is de begeleidende tekst bij een foto van zijn onderlijf op een strandstoel, lekker luierend aan de rand van een zwembad.
Ik zou een middelvinger moeten terugsturen, of niets, of gewoon helemaal blokkeren. Op zijn minst even laten bengelen voor ik reageer. Hij verdient het dat ik hem in de hoek zet. Maar nee hoor, ik open zijn app en schrijf onmiddellijk terug: ‘Dat ziet er heerlijk uit! Waar zit je?’
Hij is met vakantie en vliegt morgen weer terug, zo vertelt hij vrolijk. ‘Ben je overmorgen thuis?’, vraagt hij. En in plaats dat ik zeg ‘nee’ of ‘niet voor jou’, antwoord ik na enige aarzeling ‘ja.’ Het is onbegrijpelijk dat ik nog rechtop kan staan zo zonder ruggengraat!
Diep vanbinnen wist ik dat hij weer contact zou opnemen. Mijn exen komen altijd terug. Sterker nog, er is voor zover ik weet nog nooit een geweest die dat niet heeft gedaan, n’import wie degene was die er een punt achter had gezet. Na verloop van tijd komt er altijd de vraag: ‘Mis je me een beetje?’ Uit beleefdheid antwoord ik dan meestal bevestigend.
Eigenlijk jok ik daar ook niet mee. Ik mis het dat hij me naar huis reed van een feestje als ik te veel had gedronken, of dat hij leuk deed tegen ouwe tantes waar ik geen zin had om mee te praten of even naar Albert Heijn wilde als ik wat was vergeten. Verder mis ik niks. Ja, in het begin. Tranen met tuiten. Als ik er zelf een punt achter zette was de liefde al opgedroogd en als de ander het deed, droogde het vanzelf op. Als je een plantje geen water geeft, verdort het vanzelf. Zo is het ook met de liefde.
Daarna volgt doorgaans de onvermijdelijke come back. Soms na een paar weken, soms na een paar maanden, maar er komt altijd een tweede poging. Vraag me niet waarom, er zijn genoeg vrouwen, mooier, slimmer en dunner dan ik. Misschien omdat ik schaamteloos eerlijk ben in een relatie? Niet echt mediocre? Dol op sex ben als ik van iemand houd? Eigenschappen die vaak tijdens een romantische verbintenis niet altijd op waarde worden geschat maar eenmaal uit beeld toch een gemis.
Maar voor mij is uit over en uit. Negen van de tien keer althans. Als ik er klaar mee ben, krijg ik er geen natte sokken meer van, hij ruikt niet meer lekker en daarbij is sex met je ex buitengewoon onverstandig.
Ik heb het ooit gedaan. Ik had zelf een punt achter de relatie gezet, na zes jaar lief en leed gedeeld te hebben. Zijn grapjes waren uitgekauwd en zijn mening oninteressant. Alles aan hem vond ik irritant, zelfs zijn geur. Ik versleet op zijn kleding liters wasverzachter om de geur van lenteroosjes te laten overheersen. Hij was lichtelijk allergisch voor noten en af en toe maalde ik ergens een stukje noot doorheen. Gewoon uit hufterigheid. Als de heks van sneeuwwitje wachtte ik op het gehoest en geproest.
Als je zover bent, is het hoogste tijd om weg te gaan. Maar hoe raar het ook klinkt, het brak mijn hart. Ik verliet het huis dat ík had ingericht, wat als thuis voelde en de man met wie ik zo verweven was. Want ik hield nog wel van hem, maar niet meer als levenspartner.
Bij een scheiding neem je niet alleen afscheid van een geliefde, maar ook van een gezamenlijk leven, vrienden, familie, zijn collega’s die ik allemaal kende. En ja, eenmaal weg miste ik hem ook. Verschrikkelijk.
Ken je die scene nog van SATC dat Carrie haar Mr. Big met een andere vrouw tegenkomt? Even later staat ze op het strand te kotsen van verdriet. Dat had ik ook toen hij kort nadat ik was vertrokken vertelde dat hij op date ging met een langbenige blondine. Ik huilde en huilde. Ik lag op mijn knieën voor de wc te huilen en te kotsen. Niet op een trendy strand zoals Carrie Bradshaw, maar in een scharrig bovenhuisje in de Amsterdamse Pijp. Een enorm heimweehok. Met planten die in een macraménetje hingen en een radio uit het jaar klont. Gelukkig was het tijdelijk, anders had ik me absoluut op een regenachtige zondagmiddag verhangen aan het huisvlijt van macramé.
Tot de dag kwam – en dat was niet veel later – dat hij voor mijn neus stond. Me mee uit eten nam, spijt had van zijn wangedrag, me vertelde hoe bijzonder ik was, hoe grappig, geen vrouw aan me kon tippen. Muziek in mijn oren, een pleister op m’n hart. Als beloning mocht hij blijven slapen. Maar hoe gezellig zo’n hereniging ook is, het verandert niets aan wat er was. Je gaat niet voor niets na zo veel jaar uit elkaar. Dus na een paar etentjes en all nighters, vond ik hem weer net zo stom als voorheen.
Voordeel was alleen dat we beiden rationeler waren en tot op heden goede vrienden zijn gebleven. Maar dat is werkelijk de enige keer dat ik weer aanpapte met een ex. Nummer twee is Mehmet. Drie dagen na zijn app staat hij voor mijn deur. Mijn vriendinnen verklaren me voor gek, maar ik bezweer hen dat ik alleen maar closure wil, hem flink de waarheid zou vertellen. Sex? Geen sprake van! Voor alle zekerheid wel mijn bikinilijn gedaan, je kan maar niet weten.
Wanneer hij binnenstapt is het alsof hij nooit is weggeweest. Hij is nog net zo leuk, net zo wild en net zo spannend… En ik ben een slappe zak.
'Is vreemdgaan pas vreemdgaan als het fysiek is?'
