Sniffend stond hij aan het graf van zijn vrouw. De vader van een van mijn vrienden. Na de koffie en de cake ging iedereen nog even mee naar huis om hem een hart onder de riem te steken. Immers, alleen is maar alleen. Hij was meer dan 45 jaar getrouwd. Een heel mensenleven.
Na het uitzwaaien van de visite, stapte de kersverse weduwnaar echter in de auto en reed de bekende route naar zijn vriendin. Alleen was allerminst alleen. Al 32 jaar had hij een buitenechtelijke verhouding.
Geen idee of de overleden echtgenote op de hoogte was van haar mans’ bijzit. Een aantal mensen in de omgeving wist het wel, maar na verloop van tijd zag niemand het meer als vreemdgaan. Ze was een onderdeel van zijn dagelijks leven geworden.
De vader van L. had een bescheiden appartementje voor zijn reservegeliefde aangeschaft en stortte maandelijks 1.000 euro op haar bankrekening. Geen vetpot, maar toch lekker meegenomen. De man handelde in onroerend goed, dus uithuizig en lastig te controleren. Als de wettige echtgenote daar al behoefte aan had gehad.
Hoe doe je dat 32 jaar? Hoe houd je dat als man vol, zo’n dubbelleven. Heb je thuis nog seks? Zijn dat alleen de verplichte figuren? En als je het thuis doet, denk je dan aan de wilde seks met je minnares? Of kun je dat wegzetten in je hoofd en als van een buffetje de lekkernijen eruit pikken wanneer het opportuun is?
Het lijkt me een enorm gedoe, zo’n dubbelleven, maar er zijn talloze voorbeelden van. Jaren geleden kwam bijvoorbeeld aan het licht dat Harry Mens een dubbelleven leidde. Iedereen was stomverbaasd. Een publiek figuur met een vrouw en twee dochters. Niemand had in de gaten dat hij een compleet schaduwgezin had, ook met twee dochters! Hoe doe je dat? Hoe kom je thuis als je vriendin net jouw kind heeft gebaard?
Hans Breukhoven, bleek ook een dubbelleven te leiden. Bij zijn Belgische minnares had hij een zoontje dat op tienjarige leeftijd ook nog overleed. Hoe werkt dat? Bij wie kun je uithuilen? Niemand, dus het kan niet anders dan een bovenmenselijke inspanning vergen om dit geheim te houden. Helemaal voor degene met wie je samenleeft. Connie Breukhoven! Leek me toch niet het type dat je knollen voor citroenen verkoopt. En toch…
Harry Mens verklaarde later dat hij opgelucht was dat het was uitgekomen. Dat hij zijn eerste echtgenote nooit had willen bedriegen. Het was hem allemaal ‘overkomen’, immers een ‘verliefdheid heb je niet in de hand’. Dat klopt, maar een jarenlange verhouding wel! Al het plannen en jokkebrokken vereist een hoop vindingrijkheid. Dat ‘overkomt’ je niet, daar kies je voor.
Hoe kan het dat je als echtgenote niets merkt? Zoals in het geval van mijn vriend zijn vader, in meer dan dertig jaar niets door gehad? Nooit een verdacht telefoontje? Nooit iets geroken? Nooit een stemmetje in je hoofd? Ik kan me dat niet voorstellen, maar ze zeggen niet voor niets: “You’re always the last to know…”
Voor de minnares lijkt het me ook een vrij frustrerende situatie. Hoe hield zij dat al die tijd vol? Als hij met zijn vrouw een weekendje wegging? Wetende dat hij met haar ook seks heeft. Gezellige etentjes met de hele familie of zijn verjaardagen. Toen hij 40 of 50 of 60 werd. Op een gegeven moment trek je dat toch niet meer? Is je hart beurs als er zo vaak op wordt getrapt. Of is de liefde zo groot dat je het voor lief neemt? Ruim dertig jaar…
Om eerlijk te zijn, begrijp ik beide vrouwen niet. Niet zozeer de situatie, maar uitgerekend deze man; een sikkeneurige man met een puntneus en een wijkende haargrens. Hij is ook nog pinnig. Pinnig en een puntneus. Brrr. En hij was gierig, een werkelijk afstotelijke karaktertrek. Van een gierigaard krijg ik stante pede een (figuurlijke) slappe lul. Maar hij zal ongetwijfeld kwaliteiten hebben die mij onbekend zijn. Immers, de vrouw bleef bij hem totdat de dood hen scheidde. Net als de bonusgeliefde.
Een half jaar na het overlijden van zijn vrouw, trok de vriendin namelijk bij hem in. Na een jaar – dat vond hij wel zo gepast – werd hun clandestiene relatie gelegaliseerd op het plaatselijke gemeentehuis en de dag afgesloten met een eenvoudig etentje. Zo hield hij de kosten in de hand. Geen huwelijksreis, geen Nijlcruise, maar weer snel over tot de orde van de dag.
Een paar weken geleden overleed meneer zelf. Ze heeft nog tien jaar als wettige echtgenote van hem mogen genieten. Nou ja genieten, verzorgen. Want hij was inmiddels ook een oud baasje. Die net als zijn gierigheid een flinke erfenis achterliet voor vrouw en zoon uit het vorig huwelijk. Huizen, kunst en cash. Op haar pensioengerechtigde leeftijd werd de minnares een gefortuneerde weduwe. Ze heeft een facelift en een vakantie geboekt. Naar Egypte. Geduld is soms toch een schone zaak.
'F. is een luilak, een zeester: eens per maand vindt hij genoeg, alleen omdat zij hem kordaat bestijgt'
