“Als je moest kiezen, wat heb je dan liever?”, vraag ik mijn geliefde. “Een dikke vrouw of een dunne vrouw?” “Dat hangt er vanaf,” antwoordt hij. “Hoe ze er verder uitziet. Maar als ik moet kiezen tussen een knappe dikkerd of een knappe dunnerd, dan zou ik voor de dikkerd kiezen. Ik vind dik niet per definitie lelijk.”
Ik ben opgelucht, want ik vind mezelf soms dik, een ‘balouba’ zoals ik dat eufemistisch noem.
Ik heb het er wel vaker over gehad, dun zijn, dik zijn, voorbeeld en zelfbeeld.
Ik denk dat wel meer vrouwen van mijn generatie dat meeslepen. Van kinds af aan opgevoed met lijnen en voorbeelden zoals Elle – The Body – McPherson en Cindy Crawford. Eenmaal volwassen leefde ik maanden op twee augurken en een hardgekookt ei per dag. Afvalpillen. Ik heb er wat opgegeten. Uiteraard viel ik af. Voornamelijk doordat je er een buitengewoon opdringerige stoelgang van kreeg die zich te pas en te onpas aandiende. En natuurlijk omdat je onmiddellijk op je eten gaat letten, anders is al dat geld letterlijk door de plee gespoeld.
Decennialang is ons wijsgemaakt dat iemand als Kate Winslet dik was, Jessica Simpson werd weggezet als obese en Renée Zellweger in Bridget Jones was een gezellig dikkerdje van wel 68 kilo! Na de opnames had ze weer in no time maatje werphengel, want anders was er geen rol meer voor haar. Van fatshaming had nog nooit iemand gehoord. Een (vermeende) dikzak was vogelvrij. Terwijl, als je nu terugkijkt, deze vrouwen helemaal niet dik waren! En al waren ze dat wel…
Ik vind een dikke vrouw helemaal niet lelijk. Sterker nog, ik vind het mooier dan een afgetraind lichaam. Dat heeft iets schraals en beheersts. Een ‘romige’ vrouw heeft in mijn beleving iets wulps, iets gulzigs en sensueels.
Ik dacht dat we de laatste jaren de goede kant op gingen. Het eenzijdige Victoria’s Secret was uit, Rihanna’s Fenty, die all about inclusivity is, nam de kroon over. De fashion-industrie werd onder druk gezet om geen graatmagere modellen meer te gebruiken. De ommekeer was niet in de laatste plaats te danken aan de Kardashians. Door Kim met een achterwerk waar je een dienblad op kon zetten, mocht een vrouw ineens rondingen hebben. Let wel, rondingen op de juiste plaats. Tits & ass. Zozeer zelfs dat de plastisch chirurgen in Turkije en op de Dominicaanse republiek overuren draaien om jonge vrouwen te voorzien van een BBL.
Fatshaming werd echt een ding en het woord ‘dik’ is vloeken in de kerk. Zo erg zelfs dat men het uit de boeken van Roald Dahl schrapte. Zo is Caspar Slok uit Sjakie en de Chocoladefabriek niet meer ‘enorm dik’, maar ‘enorm’. Door het woord ‘dik’ te verbieden, wordt dus gesteld dat dik het equivalent is van lelijk, dus streef je je doel totaal voorbij.
Maar ‘dik’ wel of niet benoemen is de discussie al niet meer, want hoe een vrouw er idealiter uit moet zien is alweer bijgesteld naar heel erg dun. We zijn terug bij af! Mede dankzij – wederom – de Kardashians die wat kleinere bilimplantaten hebben aangeschaft en als idioten zijn afgevallen met het Hollywood wondermiddel Ozempic. Dit is een insuline regulerend medicijn bestemd voor mensen met diabetes type 2 met als werkzame bestanddeel semaglutide. De bijwerking? Geen hongergevoel en een razendsnel gewichtsverlies.
Ineens overal graatmagere celebrities. De run op Ozempic werd zo groot dat er voor suikerpatiënten een tekort ontstond, dus heeft de producent als de wiedeweerga een ander middel met semaglutide op de markt gebracht. Nu heet het ‘een medicijn voor gewichtsverlies’ met de naam Wegovy en wordt tegen een veel hogere prijs dan Ozempic verkocht. De obsessie met dun, dunner, dunst is kassa.
Waarom willen we zo graag dun zijn? Is een slank lijf het equivalent van mooi? En hoe kan het dat Kim Kardashian de trend kan zetten voor alle vrouwenlichamen, net als Pamela Anderson ooit deed? Hoe kan het dat ons lichaam wordt gedegradeerd tot een modegril? Alsof het een kledingstuk is. Hoe kan het dat celebrities zo’n extreme invloed hebben op ons uiterlijk en zelfbeeld? Dat ik zoveel vrouwen zie met te grote borsten en billen voor hun smalle frame en lippen als knakworsten? Zogeheten influencers die in de verte niet meer op hun oorspronkelijke zelf lijken. Ze zien er bijna verminkt uit.
Ik ben me altijd heel bewust van mijn lichaam. Rationeel weet ik dat ik slank ben, maar in mijn hoofd blijf ik dikkig. Ik zie elke fout en ben ervan overtuigd dat anderen dat ook zien, de fouten, de minpunten. Toch blijf ik proberen anders naar mezelf te kijken. Minder hard, minder oordelend. Ik probeer me dan voor te stellen dat iemand tegen mijn dochter praat zoals ik tegen mezelf. Dan zouden de rapen gaar zijn.
Volgens mij is ook de crux de manier waarop je naar jezelf kijkt, veel van je aantrekkingskracht zit in je attitude. Een zelfverzekerd mens is a priori aantrekkelijker dan een onzeker iemand. Dik of dun.
Mijn geliefde en ik gaan weleens naar feestjes of een festivalletje waar het de bedoeling is dat je je in sexy kleedt. Ik zie daar allerhande vrouwen. Uiteraard met plastic boobs en afgetrainde lijven. Wat ik echter veel meer zie, zijn vrouwen die niet voldoen aan de standaard Ibiza-eisen; borsten met sporen van het leven en de zwaartekracht, buiken en benen die een kind hebben gedragen, ik kom het allemaal tegen.
Niemand stoort zich eraan en de meesten lopen frank en vrij rond in een spannend pakje. Het deert ze niet of ze dik of dun zijn, strak of losjes in het vel zitten. Ze zijn blij met zichzelf. Maar helaas, aan tevreden vrouwen valt niets te verdienen. Dus moeten we ondergewicht hebben of vormen die we zonder hulpmiddelen nooit ofte nimmer kunnen bereiken.
Ik heb mijn weegschaal al jaren geleden de deur uitgegooid. Mijn kleding is mijn maatmeter en ik gebruik mijn geliefde als spiegel. Gelukkig een stevige vent, die kleedt zo lekker af.
'Sisterhood kennen we niet: vrouwen maken elkaar met enthousiasme af'
