Er zijn veel dingen die me regelmatig dwarszitten. Bedrijven die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten als ze met je willen werken bijvoorbeeld. Anno nu zijn er nog steeds mensen die denken dat exposure bruikbare valuta is om je loeidure boodschappen mee te betalen. Of er vanuit gaan dat je dolgraag een klus doet voor een appel en een ei. Wat mij betreft ronduit asociaal en zeer vermoeiend. Freelancers niet op waarde schatten? Daar koop ik geen brood voor.
Ik ben in de luxepositie dat ik freelance ondernemer ben en ook met mijn social media zo nu en dan inkomsten genereer. Sommigen noemen dat een ‘influencer’. Ik noem mezelf dan liever ‘iemand met bereik en een advertentiekanaal’. Zo komen er logischerwijs regelmatig aanvragen van merken, bedrijven of bureaus binnen die samen willen werken. Hartstikke leuk. Sommige klussen passen helemaal in mijn straatje, anderen betalen gewoonweg mijn rekeningen. Althans, áls er budget is en áls dat redelijk tot proportioneel is. Zou ik een euro krijgen voor iedere keer dat een partij denkt dat ik voor noppes naar de lancering van een kaasschaaf kom of een bedrijf dat exclusiviteit eist voor een budget waar ik nog niet eens een zak chips van koop, dan zou ik al lang en breed fulltime met mijn lichaam op een zonnig strand in Verweggistan liggen. Acht van de tien ‘onderhandelingen’ gaan namelijk zo van start.
Daar eindigen ze wat mij betreft dan ook meteen. Wanneer ik duidelijk maak dat mijn uren en het creëren van content geld kost, krijg ik vaak dezelfde tegenargumenten: “Er is niet meer budget dan dit.” – Jawel, dat is er wel. Jullie willen gewoon zo min mogelijk besteden. En ook meer dan incidenteel: “We hebben helaas géén budget.” – Jawel, dat hebben jullie wel. Jullie zijn tenslotte geen liefdadigheidsinstelling. De mensen die hiermee een onderhandeling ingaan zitten toch ook niet gratis of voor een habbekrats achter hun computer? Waarom gaat men er dan zo vaak vanuit dat ze mij en vele freelancers met mij niet of nauwelijks hoeven te betalen?
Het antwoord is: ‘Je krijgt er een kans voor terug: exposure’. Toegegeven, dat kan soms best van waarde zijn. Wanneer je een starter bent en nog geen grote doelgroep bereikt. Het werk moet dan wel in verhouding staan met de publiciteit die je krijgt. Voor alle andere freelancers die goed in hun werk zijn, is exposure een goedkope belediging. Ook een gratis product in ruil voor een dienst kan af en toe best een uitkomst zijn. Een hele goede barter ga ik dan ook niet uit de weg. Maar dan alleen als-ie van evenredige waarde is. Voor al het andere? ‘Fuck you, pay me!’ Alleen voor niets gaat de zon op.
Onderhandelen hoort bij een leven als freelance ondernemer, maar dan moet men wel je waarde erkennen. Doen ze dat niet? Staakt het sjacheren dan direct. Dat scheelt een hoop gemail en gedoe zonder resultaat. Tijd kost tenslotte geld. Ze mogen altijd terugkomen wanneer ze je serieus nemen. Tot dan is het met vriendelijke groet en hasta-la-pasta, voor hun tien anderen.
'Het is moeilijk voor te stellen, maar politici zijn net mensen'
