Cabaretier Cindy Pieterse schreef eerder voor #houvol en is nu weer terug. Deze keer verwondert ze zich over het vrouwenlichaam.

Door een uit de hand gelopen grap was ik opeens voor het eerst van m’n leven rondemiss, bij Daagsnadetour, het criterium van Boxmeer. Een wielervolksfeest met 40.000 blije gezichten waar goed voor me werd gezorgd. Ik was de vierde rondemiss.

De andere drie waren leuke jonge slanke meiden met lang haar voor wie drie identieke strakke hooggesloten jurkjes op maat waren gemaakt, met een uitsparing bij het decolleté. Omdat daar bij mij geen tijd meer voor was, stond ik in een zelf snel gekochte minder strakke witte jurk (de organisatie wilde graag dat ik wit droeg en ik draag wegens het bramentomatenchocoladesyndroom nooit wit).

De meiden droegen een sjerp van stof, ik kreeg een met reclame bedrukte sjerp van een soort bouwplastic. Zij zagen er nog beeldig uit bij 32 graden, ik zweette als een otter. Kortom: ik week een beetje af van de andere missen.

Dat was op zich niet erg. Zolang ik individueel werd aangesproken op de grap of op m’n normale werk en ik kon praten, had ik het naar m’n zin. Helemaal toen ik tussen mijn favoriete renners stond en Bram Tankink even kon spreken.

Maar zodra ik echt in de missenrol moest, ging het mis(s).

Want als rondemissen moet je bij elkaar blijven, bloemen en zoenen geven en lachen. Praten hoort er niet bij. Je bent een plaatje, een decorstuk – en voor sommige mannen ook openbaar bezit. Ineens ging het niet meer om wat ik kon en wie ik was, maar alleen om hoe ik eruit zag. Ik voelde me daar heel ongemakkelijk bij. Ook omdat ik helemaal niet in het plaatje paste. Er stonden drie lekkere wijven en een vrouw met een sjerp van de bouwmarkt. K3 met een marjorettemoeder.

In een meer divers gezelschap had ik me wel op m’n gemak gevoeld. Ik wil meer diversiteit! Niet alleen rondemissen als ambassadeur of gastvrouw, maar ook rondemisters, rondekleuters en een rondehond. Die – op de hond na – van wielrennen houden en iets feestelijks aandoen waar ze zich lekker in voelen en waarin ze makkelijk een erepodium op kunnen klimmen.

Meer hebben de renners niet nodig. Die zijn van zichzelf al leuk genoeg om naar te kijken. Als dank kreeg ik van de organisatie trouwens een zwart XXL-poloshirt met het logo van de gemeente Boxmeer.

Dat is dan weer het andere uiterste.