Levenslang

Afgelopen weekend deed Miljuschka Witzenhausen samen met haar moeder Astrid Holleeder in een interview met de Volkskrant voor het eerst een boekje open over haar oom Willem, die vorige week dan eindelijk tot levenslang is veroordeeld. Sterke vrouwen komen in allerlei vormen en maten, maar Astrid en Miljuschka vallen wat mij betreft onder het kopje ‘Hele Groten’. Sinds Astrid besloot tegen haar broer te getuigen is ze haar leven niet langer zeker en leeft ze met het idee dat ze ieder moment geliquideerd kan worden.

Lees ook:
Rechtbank veroordeelt Holleeder tot levenslang voor vijf moorden

Een wereldprestatie

Ondanks dat gegeven probeert ze voor haar dochter en kleinkinderen een zo normaal mogelijk leven te leiden, wat behoorlijk lastig is als je van safehouse naar safehouse rent in kogelwerende kleding. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om in doodsangst je kinderen op te voeden, maar als ik Miljuschka aan het woord hoor, krijg ik het idee dat Astrid er ondanks alles in geslaagd is om een sterke, weerbare en stabiele vrouw op te voeden. Een wereldprestatie, als je het mij vraagt.

Judas

Astrids boek Judas, haar getuigenissen in de rechtbank en het interview in de Volkskrant laten voor mij een wereld zien die vaak verborgen blijft wanneer criminelen veroordeeld worden. Ze laten niet alleen een spoor van slachtoffers achter, maar ook een spoor van ontwrichte levens aan het thuisfront.

Lees ook:
Miljuschka Witzenhausen spreekt nooit over oom Holleeder, nu doet ze één keer haar verhaal

Gewelddadig gezin

We horen in de rechtbank steeds vaker verhalen van slachtoffers, maar niet van de moeders die hebben moeten breken met hun zoons, de kinderen die zijn opgegroeid in een gewelddadig gezin. Daardoor krijgen we maar een deel van het werkelijke drama te zien, en horen we maar een deel van de slachtoffers. Wat mij betreft zou er best meer aandacht mogen komen voor vrouwen als Astrid en Miljuschka. Laat de samenleving maar zien hoe verwoestend georganiseerde misdaad is.

Meer aandacht voor vrouwen

Iets waar we het al helemaal niet vaak over hebben, is dat de achterblijvers vaak vrouwen zijn: moeders, zussen, dochters. Een groep die toch al kwetsbaar is. Er zijn partijen die vinden dat we als samenleving meer moeten doen voor vrouwen die thuis worden opgesloten, bijvoorbeeld door hun religieuze echtgenoten. Kunnen we dan misschien ook eens kijken wat we kunnen doen voor vrouwen als Astrid Holleeder? Op dit moment richten we alleen wat safehouses voor hen in, maar dat is lang niet voldoende. Het doet me zeer dat we deze vrouwen niet beter kunnen beschermen, en dat we ze geen normaal leven kunnen bieden.