Onze columnist Aki Watano schrijft wekelijks over haar brugpieper voor de rubriek ‘Op De Middelbare’. Dit is alweer haar laatste column.

Het ene moment stort de wereld van Aki’s puberdochter in en het volgende moment is alles weer oké. Aki kan het af en toe niet meer bijhouden, al die emoties van haar dochter.

Lees ook
Columnist Aki is terug: haar zoon gaat naar de brugklas (en komt een oude bekende tegen)

“Ik ga nooit meer naar school!” roept mijn dochter als ze thuiskomt. Stampvoetend loopt ze in één ruk door naar boven en ze gooit met een harde klap haar kamerdeur dicht. Baf. Mijn hemel, wat nou weer?

Mijn jongste dochter zucht met me mee: “Is ze ongesteld ofzo?” Gelukkig gaat tegen etenstijd de deur van mijn dochters kamer weer open en wil ze me vertellen wat er is gebeurd. Op school werd ze tijdens de pauze aangesproken door een derdeklasser. “Echt een heel populaire jongen. Hij zei dat ik een enorme scheur in mijn broek had… bij mijn kont! Ik heb dus zo de hele dag rondgelopen, mijn hele onderbroek zag je erdoorheen. Kapot awkward.” Op een bloedserieuze toon vervolgt ze: “Je begrijpt dat ik nu niet meer naar school kan.”

“Doe normaal. Vervelend dat dit is gebeurd, maar het is niet het einde van de wereld,” antwoord ik geïrriteerd. Ze rolt met haar ogen: “Jij begrijpt er toch geen ene reet van.” Geen ene reet. Ik zucht. Het lijkt wel of pubers alles awkward vinden, álles gaat gepaard met rollende ogen en álles wordt met veel drama gebracht. Het blijft een wankel evenwicht tussen helpen en steunen. Mijn kinderen willen wel hulp, maar als je iets doet vinden ze het weer snel ‘kapot gênant’. Ik blijf het lastig vinden.

Lees ook
Aki vindt ze fascinerend: moeders die hoge eisen stellen aan hun kinderen

Oké, ik geef ze geen bananenbeschermers meer mee naar school, en ik waag me niet eens aan de gedachte om een vergeten broodtrommel onaangekondigd naar de schoolkantine te brengen. Dan is het natuurlijk ook nog eens míjn schuld. Sleutels die ’s ochtends opeens kwijt zijn, verdwenen schoolboeken, de regen, noem maar op. In het gescheurde broek-débacle roept mijn dochter: “Waarom heb je me niet gewaarschuwd?! Door jou liep ik voor gek.”

“Ah, kom op. Leraren maken ook weleens een blunder,” begin ik om haar enigszins op te monteren. “Weet je nog, die ene die heel vals in zijn badjas op YouTube staat te zingen?” “Ja, maar dat is een leraar.” “Of papa!”, noem ik als volgend voorbeeld. Hij liet laatst zijn lang opgehouden scheten los in zijn werkkamer toen een collega onverwacht binnenkwam. “Gatverdamme! Mama, nee!”

Mijn dochter blijft erbij: haar héle schoolcarrière is definitief voorbij. Zelfs haar immer treiterende broer probeert haar gerust te stellen. Hij begint over een populaire jongen uit een andere klas die ze moesten filmen voor een promotiefilmpje voor school. Hij moet er nog om lachen als -ie het vertelt: “Die jongen deed zijn hoodie op, staarde met een moeilijke blik voor zich uit, om vervolgens nonchalant de trap af te lopen. Maar… hij verstapte zich en rolde de hele trap af.” Broer en zusje schateren het uit, maar de oudste dochter kijkt sip voor zich uit.

Lees ook
Haar puberende kinderen maken zooi en columnist Aki wil niet ‘chillen’

Bellen met haar lieve en vooral geruststellende vriendin lijkt altijd de beste remedie voor dit soort zaken. Thank god. Zo lang en zo uitgebreid mogelijk. Geen idee wat de vriendin heeft gezegd, maar de volgende ochtend fietst mijn dochter zonder enig gedoe naar school. Als ze thuiskomt, vraag ik meteen hoe haar dag was. Ze trekt haar wenkbrauwen hoog op. “Wat? Oh, dat.” Alsof er niks is gebeurd. “Maar de leraar biologie had het vandaag wel zwaar,” zegt ze.

Deze leraar is dol op zijn gitaar en hij tokkelt er graag op tijdens de les als de kinderen aan het werk zijn. “Een soort Headspace voor pubers,” noemt hij het zelf. “Hij struikelde over een tas toen hij langs de tafels liep,” vertelt ze. “Languit lag-ie op de grond. Hij werd helemaal rood. Best zielig.” Ik roep opgewonden: “Met die gitaar in zijn hand? Is-ie beschadigd?” Mijn dochter kijkt me wat bevreemd aan: “Ah mam. Iedereen maakt wel eens een blunder. Hij is ook maar een mens.” Vervolgens pakt ze haar tas en loopt naar haar kamer. Oh ok. Wacht even. Hoe lang duurt zo’n puberteit ook alweer? Acuut google ik ‘schapen hoeden op Nieuw-Zeeland’. Een enkeltje naar een eiland ver weg. Dat lijkt me ideaal. Want ik begrijp er toch geen ene reet van.

Lees ook
Aki houdt haar hart vast als haar dochter vijf dagen op schoolkamp gaat