Na een jaar wachten kwam Netflix-hitserie Nobody Wants This op 23 oktober eindelijk online. Redacteur Misha kon haar geluk niet op en keek alle tien (!) afleveringen, van ieder een halfuur, achter elkaar. Daarna had ze last van post-bingewatching-blues.
De redacteuren van LINDA.meiden schrijven hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Als je mij drie jaar geleden had gevraagd wat mijn favoriete bezigheid was, dan was het waarschijnlijk iets buiten de deur: een restaurant bezoeken, bioscoopje pakken of op avontuur met vriendinnen. De afgelopen tijd zit ik het liefst in het hoekje van mijn gigantische bank met mijn e-reader of kijk ik een serie (met mijn telefoon in de hand). Vaak staan Sex & The City en The Bold Type op repeat, maar deze week moesten die op pauze voor mijn nieuwste obsessie: Netflix-serie Nobody Wants This. Na een jaar wachten werd het tweede seizoen op donderdag 23 oktober uitgebracht. En wat deed ik? Ik ging in recordtempo door alle tien (!) afleveringen heen. Terwijl de aftiteling van de laatste aflevering over het scherm rolde, merkte ik een gek gevoel op. Eh, een soort leegte… Wat krijgen we nou?
Het is geen fysieke leegte, maar meer een soort verdriet. Volgens NBC News heet dit fenomeen post-bingewatching-blues. Het is vergelijkbaar met een gokverslaving (en ik maar denken dat ik niet verslavingsgevoelig ben), aldus mediaprofessor Andrew Selepak. “Als je blijft kijken, blijf je de verslaving voeden zonder verlichting te krijgen van de emotionele hechting. Wat er alleen maar voor zorgt dat het individu dieper in de behoefte duikt om te zien hoe verhaallijnen en personages zich ontwikkelen van de ene aflevering naar de volgende.” Wanneer een show ten einde komt, kan het voelen als een verlies. Selepak: “We kunnen zelfs beginnen te rouwen in de overtuiging dat we een favoriet personage kunnen verliezen waarmee we een band hebben ontwikkeld.”
Italië, vino & véél chaos: dít is wanneer seizoen 5 van 'Emily in Paris' dropt
Het gekke aan deze blues: ik weet van tevoren dat dit eraan komt. Elke keer weer neem ik me voor om één of twee afleveringen per dag te kijken, zodat ik het plezier kan rekken. Maar die slinkse streamingdiensten maken het iets te makkelijk om door te rollen naar de volgende aflevering. Voor je het weet, zit je uren aan het beeldscherm gekluisterd. En ja, ik geef de streamingdiensten de schuld en niet mijn gebrek aan zelfbeheersing. Hoe kunnen zij verwachten dat ik niét om 23:30 uur nog één aflevering aanzet, als de cliffhanger van de show er anders voor zal zorgen dat ik slapeloos in bed lig. Come on, I kinda have to, right?
En voor ik het weet staar ik met vierkante ogen naar mijn tv en voel ik me zowel voldaan als emotioneel uitgewrongen. Waarom blijf ik mezelf dit aandoen? Waarom kan ik niet gewoon een paar afleveringen kijken en op tijd naar bed gaan? En waarom baal ik dat nieuwe afleveringen minstens een jaar op zich laten wachten? EEN JAAR!
Om nog maar te zwijgen van het schuldgevoel dat bij de post-bingewatching-blues om de hoek komt kijken. Ik baal dat ik mijn kostbare uren niet op een nuttigere manier heb besteed. In die vijf uur kon ik mijn huis schoonmaken, de vaatwasser in- én uitruimen, mijn mailbox opschonen, die ene klus afronden of *tromgeroffel* op tijd naar bed gaan. Maar nee, ik moest me zonodig verdiepen in het fictieve leven van een stel (niet-zo) gelovige L.A.-inwoners met wie ik niets gemeen heb.
Het volgende gevoel in mijn blues-proces? Lichte paniek, want wat moet ik nu kijken? Welke serie overtreft Nobody Wants This? Op dit moment kan ik geen enkele bedenken, maar stuur tips. Ik heb ze nodig.
Mis je Belly en Conrad al? Deze series en films wil je zien als je genoot van 'The Summer I Turned Pretty'
Omdat ik me afvroeg waarom ik me zo leeg voelde na iets wat eigenlijk hartstikke leuk was, besloot ik het voor te leggen aan angstpsycholoog Fien Galama. Ze vertelde meteen dat bingewatching een vorm van escapisme is; een manier om aan ons dagelijks leven te ontsnappen. “Als je van aflevering naar aflevering gaat, hoef je je even niet bezig te houden met de dingen in je eigen leven. Daarnaast heeft het ook een sociaal aspect: je wilt kunnen meepraten over de serie en bij de groep horen.”
Dat de mediaprofessor bingewatching vergeleek met een verslaving, vindt Galama ook niet gek. “Het stimuleert je beloningssysteem als je steeds een nieuwe aflevering kijkt. Als het dan ineens klaar is, dan stopt ook de ‘high’ van je beloningssysteem, waardoor je in een dip kunt komen.”
Het is dan ook logisch dat je na het uitkijken van een serie met een leeg gevoel achterblijft én meteen op zoek gaat naar een nieuwe kijktip. “Je brein wil zo snel mogelijk het beloningssysteem herstellen. Toch zou ik niet per se adviseren om dat te doen. Rond een serie – of aflevering – bewust af, bijvoorbeeld met een overgangsritueel. Zo kun je tegen jezelf zeggen dat je na deze aflevering naar buiten gaat om een rondje te lopen of de tv uitzet en de afwas gaat doen. Dit helpt je brein om makkelijker los te laten. Ook kun je jezelf op andere manieren belonen: ga sporten of iets doen wat je een fijn gevoel geeft. Zo kom je in ieder geval uit de loop van het tv-kijken.”
Moraal van het verhaal? Ik heb een chronisch gebrek aan zelfbeheersing, ben alweer door seizoen twee van mijn favo serie heen en beloof mezelf nu plechtig dat ik mijn bingewatching onder controle ga krijgen. De eerste stap is toegeven dat je een probleem hebt, toch? Maar voordat ik daar iets aan ga doen, ga ik het internet afspeuren in de hoop dat ik het nieuws tegenkom dat Nobody Wants This is verlengd voor een derde seizoen. Tschüss!
Films en series aan het haatkijken? Psycholoog legt uit waarom we dit doen
