Toen Vlinder (18) vier jaar oud was, viel er een kast op haar hoofd. Sindsdien leeft ze met niet-aangeboren hersenletsel, waardoor leren en dingen onthouden soms lastig is. Met LINDA.meiden deelt ze haar verhaal.
“Sommige mensen denken dat ik dom ben, maar dat ben ik niet.”
Het volgende artikel bevat details over het ongeluk die voor sommige mensen als schokkend ervaren kunnen worden.
“Als kind was ik best rebels. Ik had jongensvrienden waarmee ik vaak wilde dingen deed. Toen zij op een dag een kast opsprongen, deed ik dat als vierjarige ook. Maar de kast verloor zijn evenwicht. Ik belandde eronder en alles werd zwart. Het enige wat ik nog weet, is dat ik heel hard moest lachen om wat er gebeurde – ik was in shock. Daarna zijn we meteen naar de dokter gereden, omdat mijn hoofd open lag.
De dokter dacht eerst dat ik een rode pot verf over mezelf heen had gegooid, vanwege de hoeveelheid bloed. Toen hij de ernst doorhad, werd ik meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar werd ik geopereerd; ze moesten mijn huid weer aan elkaar maken. Op dat moment dacht iedereen dat ik er goed vanaf was gekomen, wat ook wel zo is. Maar de gevolgen voor mijn brein hadden we onderschat.”
“In groep drie kwamen we erachter dat iets niet helemaal klopte. Eén moment weet ik nog goed: we moesten om de beurt rekensommen maken. Toen ik aan de beurt was, wist ik het antwoord niet. Iedereen begon te lachen – zelfs de juf – omdat het blijkbaar een makkelijke som was. Daarna kwamen we erachter dat mijn hersenen door de harde klap blijvende schade hadden opgelopen.”
Vlinder gaat in hetzelfde jaar nog naar het speciaal onderwijs. Ook daar merkt ze dat school haar moeilijk afgaat. “Ik zat met vijf anderen in de klas. Zij hadden allemaal leerproblemen en werden vooral geholpen met stampen. Bij mij zit het anders; bepaalde verbindingen in mijn hersenen zijn beschadigd, waardoor ik ‘omwegen’ moet maken. Ik raak sneller vermoeid bij het verwerken van veel informatie. En ik kan informatie kwijtraken die ik net heb aangeleerd, omdat mijn brein het niet gelijk kan opnemen.”
In groep zeven gaat Vlinder opnieuw naar een andere school, in de hoop dat ze haar daar wél kunnen helpen. “Daar heb ik mijn basisschoolperiode afgemaakt. Maar ik ging er vooral heen omdat het moest, niet omdat ik echt iets leerde. Ik kreeg opnieuw niet de hulp die ik nodig had.”
Donna is grotendeels verlamd door ongeluk op vakantie: 'Ik lag roerloos met m'n gezicht in het water'
“Op mijn twaalfde ben ik naar het praktijkonderwijs gegaan. In de hoop dat ik meer mensen zou leren kennen en met mijn handen zou kunnen werken – iets waar ik goed in ben.” Maar dit blijkt geen goed idee. “Ik viel buiten de boot. De helft van mijn klas was niet gemotiveerd; de één had woedeaanvallen, de ander een vervelende thuissituatie. Dit uitte zich allemaal in het klaslokaal. Ik kwam eigenlijk nooit aan leren toe door de sfeer in de klas.
Toen iemand mijn hoofd op de foto van een naakte vrouw had geplakt en dat op Telegram plaatste, was ik er klaar mee.” Vlinder stopt hierna met de middelbare school. “Ik vond dat zo jammer, want ik wil juist graag leren. Het was een van de vervelendste periodes uit mijn leven.”
Nadat Vlinder stopt met het praktijkonderwijs, werkt ze zelfstandig aan haar portfolio. “Ik schilderde veel en maakte moodboards. Toch miste ik het leren. Daarom ging ik uiteindelijk weer op zoek naar een opleiding. We hadden een mbo gevonden waar ik meerdere certificaten kon halen – geen officieel diploma, dat zou me waarschijnlijk toch niet zou lukken. Terwijl ik bezig was met het behalen van de certificaten, kon ik langzaam meedoen met reken-, Nederlands- en Engelslessen. Zo heb ik uiteindelijk toch mijn diploma kunnen halen. Daar ben ik heel trots op.”
Na het halen van haar mbo-diploma begint Vlinder aan een horecaopleiding. Helaas past dat toch niet helemaal bij haar, dus stopt ze na vier maanden. Nu heeft ze een tussenjaar en werkt ze in de bediening in een kroeg.
Hoewel Vlinder open is over haar niet-aangeboren hersenletsel, vindt ze het soms lastig om dit met anderen te delen. “Ik wil niet dat mensen een vooroordeel hebben, maar als ik het niet vertel, begrijpen mensen mij niet altijd. Het belangrijkste is dat ze niet denken dat ik dom ben – dat ben ik namelijk niet.
Sommige mensen vinden het moeilijk om hiermee om te gaan. Ze maken weleens grapjes, dan zeggen ze lachend: ‘Hoe kan je dit nou niet weten?’. Of wordt er op mijn werk ‘Je komt er wel’ gezegd als ik iets niet begrijp. Maar zo makkelijk is dit niet voor mij.”
“Mijn telefoonnummer weet ik niet en mijn ouders helpen mij met het bijhouden van mijn mails, agenda en geldzaken. Als ik een grote groep ontmoet, kan ik moeilijk namen onthouden. Dat vind ik heel vervelend. Ik heb nu manieren voor mezelf gevonden om iemand aan te spreken zonder naam. Ook al weet ik iemands naam – ik ben dan nog steeds onzeker of ik het wel goed heb.
Eens in de zoveel tijd vind ik het heel moeilijk dat ik ‘anders’ ben dan anderen. Dan wordt alles te veel, vooral bij veranderingen in mijn leven. Gelukkig helpen mijn familie en vrienden me dan. ”
“Hoe ik mijn toekomst voor me zie? Dat ik meer van de wereld kan zien en nieuwe plekken kan ontdekken. Ik wil dit tussenjaar graag reizen om meer zelfvertrouwen te krijgen en te laten zien dat ik het ook alleen kan. Daarnaast wil ik uiteindelijk aan de slag als Event Stylist – of iets voor mezelf beginnen. En ik hoop – als het me gegund is – op een groot gezin, met veel dieren.”
Sophie kreeg een hersenbloeding: 'Het was geen kwestie van óf, maar wanneer'
