Met een hulpboot onderweg naar Gaza werd Roos Ykema (30) 2 oktober onderschept door het Israëlische leger. Ze moest daar de gevangenis in, zonder enig idee voor hoelang. Inmiddels is ze na 3,5 dag in de cel weer in Nederland.
Pas hier komt het besef wat er allemaal is gebeurd, vertelt ze aan LINDA.meiden. Ze deelt haar ervaring met ons.
Het is vier uur ’s nachts én pikkedonker als Roos’ boot die nacht wordt onderschept. “Een groot militair schip richtte haar grote koplampen op onze boot. Als wij geen geweld zouden gebruiken, zouden zij ons niet in gevaar brengen, zeiden ze. Onze handen moesten omhoog. Vier soldaten kwamen met een kleine boot naar ons toe. Ze waren gekleed in legergroen, hadden één geweer in hun hand, een helm op hun hoofd en droegen wapens om hun middel.”
“Door de spanning voelde ik niet veel, en was ik vooral bezig met een zo veilig mogelijk verloop”, vertelt Roos. “Ik merkte dat de soldaten zich kwetsbaar voelden, zeker aan het begin. Ze keken angstig en waren klungelig door de zee. Ze waren bang dat wij iets zouden doen of wapens bij ons hadden – dat merkte je, en vond ik het engste. Het grootste risico is dat zij ergens van schrikken, want ze kunnen hun geweer zó laten afgaan.”
Na tien minuten voelt zij zich veiliger, omdat beide partijen het rustig willen laten verlopen. Ze beginnen zelfs ‘aardig’ tegen hen te doen. “Ik moest mezelf meerdere keren vertellen dat dít de mensen zijn die de genocide plegen, echt niet te bevatten. Het is bizar dat je deze soldaten ineens voor je hebt.”
Van zee wordt ze naar de haven in Israël gebracht, in Asjdod. Daar moet ze de bak in – iets waar ze vooraf al rekening mee hield. Eén cel deelt ze met veertien anderen. “Het was een hok vol matjes en dekens. Het zwaarste vond ik om een hele dag opgesloten te zitten, niks te doen én horen. Niks weten was moeilijk. Ik miste mijn familie en vrienden. Ik voelde geen ruimte om mijn emoties te voelen, want je bent op je hoede. Bewakers kijken naar je en je bent nooit alleen.”
“Op dat moment had ik geen spijt, maar ik dacht wel: waarom doe ik dit? Wat doe ik mezelf en mijn familie toch aan met mijn betrokkenheid en activisme”, blikt Roos terug. “Voor hen was het moeilijk, want ze hoorden een paar dagen niks. Soms is het erger als je niets weet.”
Roos (30) vaart mee op hulpboot naar Gaza: ‘Is risicovol, maar wil privilege gebruiken’
Afgelopen zondag mag Roos de gevangenis verlaten. Met een tussenvlucht vliegt ze naar Madrid. “Daar voelde ik zó’n opluchting; ik keek om mij heen en niemand richtte meer een mitrailleur op mij. Op het vliegveld waren ze lief en steunden ze ons – een enorm contrast met de gevangenis. Pas hier voelde ik mijn angst die ik had. Ik was gewoon overgeleverd aan het Israëlische leger.”
Pas deze woensdag zit ze rustig op de bank, en komt alles langzaam binnen – in hoeverre dat kan. “Kidnapping is een verhaal dat je leest in een boek of krant, dus het is onwerkelijk als dit jezelf gebeurt. Het is moeilijk te geloven. Ik ben nog moe, maar alles een plekje geven gaat vrij goed.”
Of Roos zich, met alle kennis van nu, nog een keer zo inzet? “Het is geen vorm van verzet die je elke week doet, maar het is belangrijk om soms grotere, riskantere acties te doen. Ik weet niet of ik de volgende keer opnieuw meega, maar ik zal het overwegen”, zegt Roos.
Achteraf hoort ze dat ze de mensen daar toch heeft kunnen helpen. “Toen wij werden gearresteerd, hadden de Palestijnse mensen in Gaza de kans om te vissen. Normaal is dit verboden. Zo hebben we toch iets kunnen doen aan de hongersnood.”
Roos (30) op boot naar Gaza aangehouden door Israël: 'Tegen mijn wil daarheen gebracht'
