‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek ‘Overleefd’ delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat er is gebeurd, hoe ze het hebben verwerkt en wat ze ervan hebben geleerd.
Lola van der Vecht (24) negeerde haar eigen grenzen en ging out tijdens een hardloopwedstrijd: “Ik rende als een kip zonder kop met versnellingen.”
Ze had goed getraind voor een halve marathon, al zegt ze het zelf. “Jij gaat een hele snelle tijd neerzetten”, zeiden mensen om haar heen. “En of ik dat ging doen. Mijn enige doel was: heel snel naar die finish”, vertelt Lola aan LINDA.meiden. Juist de druk van de mensen om haar heen om een snelle tijd neer te zetten, zorgde ervoor dat ze signalen van haar lichaam negeerde. De grens was de finishlijn, die móest gehaald worden, koste wat het kost.
“21,4 kilometer binnen anderhalf uur, dat was mijn doel”, begint Lola. “Samen met een vriend, Tom stond ik aan de start. We waren te laat, dus moesten we achteraan beginnen. Je werd ingedeeld op basis van je verwachte eindtijd, alle snelle lopers in vak één, en zo verder. Eigenlijk stonden we ergens vooraan, maar omdat we te laat waren werd het vak zes. Ik dacht meteen: jezus, dit gaat veel te langzaam.”
“Eigenlijk wilde ik er meteen vandoor, maar Tom zei: ‘Nee Lo, blijf gewoon even rustig lopen. Je moet nog fucking lang. Boeien, we halen het wel.’ Ondertussen keek ik alleen maar naar mijn Strava. We liepen vijf minuten per kilometer. Ik dacht: dit kan niet, zo haal ik die anderhalf uur nooit.
Na anderhalve kilometer zei ik: ‘Ga je mee of niet? Ik ga deze slome mensen inhalen. Ik ga naar die finish.’ Hij riep nog: ‘Doe het nou niet, let op jezelf. Het is warm vandaag. Hardlopers zijn doodlopers.’ Achteraf had hij natuurlijk helemaal gelijk. Maar ik sprintte ervandoor. Toen ging het eigenlijk supergoed. Tot de laatste drie kilometer. Overal mensen langs de kant, inclusief mijn vrienden. Nog meer adrenaline. En ik begon nóg harder te rennen.”
“Toen was ik bij de 19 kilometer. Alles draaide. Ik dacht: oh mijn god, ik kan niet meer. Al mijn Dextro op en dat vieze gelletje half naar binnen geslurpt. Ik was niet gestopt voor water, ik móest door. Elke seconde stilstaan zou mijn tijd laten oplopen. Op een gegeven moment begon ik te hyperventileren. Bij elke stap zei ik tegen mezelf: ‘Lo, je kan het. Nog twee kilometer. Wat is twee kilometer nou op een mensenleven? Dus let’s go’, daar ging ik weer.
Op een gegeven moment ging ik in de berm zitten. Of nou ja, zitten, ik viel gewoon om. Terwijl ik daar lag dacht ik: nee, dit ga ik echt niet doen. Dus hup, weer door. Er kwam een hele slome man voorbij, dus ik hield zijn tempo aan. Maar zelfs dat lukte me niet meer. Ik ging van links naar rechts, de man verdween langzaam uit beeld. Toen ging het licht uit. Ik werd wakker bij een tent van het Rode Kruis. Op een veldbedje, met koude, natte handdoeken over me heen.”
“Ik was compleet overhit. Lag daar te trillen, kreeg m’n ogen niet open. Ik probeerde na te denken, maar kon me niks herinneren. Ben ik dom geworden? Waar woon ik? Wat is mijn achternaam? Wat is vijf plus vier? Om de paar minuten kwam er een arts: thermometer in m’n oor. “Veertig graden en het gaat nog niet naar beneden.” Veertig graden; dat is best hoog, dacht ik.
Ik voelde de paniek om me heen. Toen mijn temperatuur eindelijk zakte, opende ik m’n ogen. Opeens was ik onderkoeld en werd snel naar binnen gebracht. Het leek wel een slagveld: overal overhitte mensen op veldbedjes. ‘Jij hebt geluk gehad, meisje’, zei een verpleegkundige. Ik keek haar aan en vroeg: ‘Heb ik de finish gehaald?’ Dat wist ze niet. ‘Je kwam hier volledig out binnen. Heb je onderweg water gedronken?’ vroeg ze. Daarna kreeg ik een preek van een arts. Of ik wel doorhad hoe gevaarlijk dit was. Levensgevaarlijk. Ik schaamde me kapot. ‘Sorry dat ik jullie tijd in beslag neem. Sorry, sorry, sorry.’
“Na een tijdje mocht ik gaan en ben ik naar vrienden gegaan. M’n lichaam kon niet meer, alles deed pijn. Ik wist nog steeds niet of ik de finish had gehaald. Een vriend zei: ‘Lo, ik heb je er wel fysiek overheen zien komen, maar je hing aan een man. Je was helemaal bleek. Hij heeft je er echt overheen gesleept’. Die man bleek gewoon een random toeschouwer.
Toen zag ik Tom. ‘Waar was jij?’ vroeg hij. ‘Ik heb 1:45,2 gelopen.’ Mijn Strava stond nog aan, ik zag precies hoe laat ik over de finish kwam: 1:45,11. Tien seconden verschil. We zijn dus tegelijk over de finish gegaan. Toen voelde ik me echt een sukkel.”
“De volgende dag kwamen de finishfoto’s online. Echt de vreselijkste foto’s van mijn leven. Eerst zie je Tom, best prima rennend over de finish. Zoom je in naar links: ik, hangend aan een onbekende man, lijkbleek. Vanuit elke hoek was er een foto. Ontzettend confronterend. Heel eerlijk: ik schrok ervan. Ik ben compleet over mijn grens gegaan. Ik herinner me nog dat die man zei dat ik moest stoppen, maar ik weigerde.
Over een paar weken ren ik de wedstrijd opnieuw, maar ik ben best gespannen. De mensen van het Rode Kruis hebben mij toen heel duidelijk gemaakt dat ik echt geluk heb gehad. Het had niet veel gescheeld of ik had naar het ziekenhuis gemoeten. Dat heeft me ergens angstig gemaakt. Maar ik ga echt langzaam beginnen, ik wil gewoon lekker lopen. En vooral: niet te veel fixeren op de tijd.
Ik heb geleerd dat ik beter naar mijn lichaam moet luisteren. De laatste tijd hoor je zo vaak dat er iemand overlijdt tijdens een hardloopwedstrijd, daar schrik ik nog steeds van. Ik heb mezelf toen echt verwaarloosd. Ik rende als een kip zonder kop met versnellingen, levensgevaarlijk. Dus voor iedereen: luister echt naar jezelf, ga niet over die grens. Het is het echt niet waard.”
Sasha's baarmoederverwijdering ging niet zoals gepland: 'Mijn man dacht dat hij me kwijt was'
