“Ook dit was een oldtimer en de gordels zaten achter de banken en die deden we niet om. Terwijl we op een tachtig-weg reden, zaten mijn vriendinnetje en ik op de achterbank te kloten. Toen haar vader naar rechts en vervolgens naar links ging, knalde ik met mijn rug tegen de deur aan en vloog-ie open. Ik viel achteruit uit de auto en kwam midden op de weg terecht. Ik had niet door wat er was gebeurd, maar wist mezelf wel richting de berm te rollen.”

De val van Jiska uit de auto, wordt niet meteen door de bestuurder van de auto opgemerkt. In de tussentijd riep Jiska’s vriendin hysterisch naar haar vader om te stoppen. “‘Ze zit niet meer in de auto’, zei ze. Haar vader dacht dat ze een grapje maakte, maar toen hij achterover keek en me niet zag zitten, raakte hij in paniek. Nadat hij de auto had stilgezet, rende hij op me af en tilde me in de auto. We reden in een rechte lijn naar het ziekenhuis.”

Ouders onbereikbaar

Van de val uit de auto en wat er in het ziekenhuis gebeurde, weet Jiska nog weinig. “Ik kan me herinneren dat ik op een bed werd gelegd en een deken over me heen kreeg. Ik vond het maar een dun ding, want ik had het heel erg koud. Er werd een foto van mijn hoofd gemaakt en ik heb ergens tussendoor in een rolstoel gezeten.”

Op het moment dat Jiska onderzocht werd, waren haar ouders nog niet op de hoogte van het ongeluk. “De vader van mijn vriendinnetje had de nummers van mijn ouders niet. Hij heeft uiteindelijk naar ons huis gebeld. Mijn zus, die op die dag per se thuis wilde blijven, nam op en gaf hem de informatie die hij nodig had. Zodra mijn ouders hoorden wat er was gebeurd, haastten ze zich naar het ziekenhuis.”

Ondanks de levensgevaarlijke situatie kwam Jiska er goed van af. “Ik had een hersenschudding, een ei op mijn hoofd en brandwonden doordat ik over het asfalt had gerold. Als ik niet instinctief was weggerold, was dit mischien heel anders afgelopen.” De brandwonden op haar rug, benen en armen veranderden uiteindelijk in littekens die op pigmentvlekken lijken.

Wondverzorging

De val uit de auto heeft Jiska dus niet meer helder voor de geest, vooral aan de momenten na haar ziekenhuisbezoek heeft Jiska herinneringen. “Ik weet nog dat ik thuis kwam en mijn zus enorm verdrietig was. Door de wonden kon ze me alleen op heuphoogte vasthouden. Ze zei toen: ‘Je kan nooit in een rokje lopen als je stewardess wordt, dan zien ze hoe je benen eruit zien.’

“Op dat moment was dat mijn droombaan en haar uitspraak kwam hard binnen. Ik heb erom gehuild. Verder kan ik me de wondverzorging nog goed herinneren, want dat deed vreselijk pijn. Dit staat ook in het geheugen van mijn zus gegrift. Ze heeft het soms nog steeds over hoe ik kermde van de pijn.”

Ernst van de situatie

Jaren na het ongeluk ziet Jiska pas de ernst van de situatie in. “Het had echt heel anders kunnen aflopen. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik niet banger ben geworden voor de dood. Ik heb juist zoiets van: het kan morgen de laatste dag zijn. Vier het leven. Je kunt dingen plannen voor de toekomst, maar waarom doe je het niet gewoon nu?”

Maar het ongeluk heeft zeker wel sporen nagelaten.  “Jarenlang durfde ik niet in bikini over het strand te lopen, omdat ik me schaamde voor hoe ik eruit zag. Ook droeg ik nooit korte broeken of hemdjes. Mentaal heeft het ook impact gehad. Zo doe ik altijd een gordel om in de auto en check ik ook of andere inzittenden dat doen. Als ik op de achterbank zit, zit ik nooit tegen de deur aan en op winterse dagen controleer ik extra of de deuren goed dichtzitten. Toch een klein trauma”, sluit ze lachend af.

Tiffany was in levensgevaar door gevolgen van longontsteking: 'Mijn lichaam gaf het op'Lees meer