‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek Overleefd delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat is er gebeurd, hoe hebben ze het verwerkt en wat hebben ze ervan geleerd?
Isha Sommandas (21) kreeg tijdens haar vakantie corona, raakte ernstig ziek en belandde na terugkomst in Nederland aan de beademing.
In augustus 2025 gaat Isha met haar dispuut op reis naar Málaga. “We hadden een grote villa gehuurd, het was prachtig”, vertelt ze. “Het was een week lang gezelligheid, lekker eten en zon. Precies zoals ik me de perfecte vakantie had voorgesteld. Op de laatste dag van de reis begon ik last te krijgen van mijn ademhaling. Ik had al een puffer, want ik heb al eerder astmatische klachten gehad en gebruikte ‘m. Voor mijn gevoel werkte het, dus ik dacht er verder niet over na.”
Bij thuiskomst wordt haar benauwdheid erger. “De eerste nacht kon ik niet slapen van het hoesten. Mijn ademhaling piepte, maar ik dacht dat het kwam door de airco op vakantie en in het vliegtuig. Voor de zekerheid belde ik de huisarts. Ik mocht langskomen, maar ze konden niks opmerkelijks horen aan mijn longen. Uitzieken, was het advies. Voor de zekerheid werd er een afspraak ingepland bij een longarts, voor twee weken later.”
“De nacht erna was vreselijk. Ik was ontzettend benauwd en wilde opnieuw langs de huisarts gaan, maar die ging pas om acht uur ’s ochtends open. Om zes uur trok ik het niet meer. Ik kreeg geen lucht. In paniek belde ik mijn vader op en vervolgens ook de huisartsenpost. Praten lukte bijna niet. Doordat de piep goed hoorbaar was, werd er een ambulance naar mijn huis gestuurd. Die kwam ongeveer tegelijkertijd met mijn vader aan. In de auto kreeg ik een zuurstofkapje op, dat hielp een beetje. De ambulancemedewerkers dachten dat het een astma-aanval was, dus wilden ze me voor de zekerheid naar het ziekenhuis brengen.”
Daar werd Isha onderzocht. “Terwijl ik aan het zuurstof hing, ging het mis. Ik zei tegen mijn vader: ‘Het begint opnieuw’. De artsen wilden nog snel een longfoto maken, maar ik kreeg geen lucht meer. Toen werd er besloten om mij naar de ic te rijden en kunstmatig in slaap te brengen, zodat mijn longen tot rust konden komen. Zelf had ik niet zo goed door wat er gebeurde. Toen werd het zwart.”
Op 25-jarige leeftijd raakt Vanessa drie maanden in coma na ingreep: 'Letterlijk doodeng'
“Ik werd vier dagen later wakker”, zegt Isha. “Voor mijn gevoel had ik een paar uur geslapen. Toen ik wakker werd zag ik zes artsen aan mijn bed staan en lag ik aan allemaal draadjes met de beademing nog aangesloten. Ik begreep er niks van. Al snel werd de beademing verwijderd en pas daarna zag ik dat mijn vader in de kamer stond. Toen bleek dat alles in orde was, ging hij weg. Daarna kreeg ik last van paniek en wilde ik alles waaraan ik vastzat lostrekken, omdat ik het gevoel had dat ik doodging. Ik zei zachtjes tegen de verpleegkundige: ‘Laat mij maar gaan, ik kan dit niet meer. Ik wil dood.’ Ze verzekerden me ervan dat ik veilig was en niet zou doodgaan.”
Door de paniek die Isha voelde, werd haar pas enkele dagen later verteld wat er precies was gebeurd. “Ze hadden me in slaap gebracht en aan de beademing gelegd, omdat mijn longen nog amper functioneerden. De druk was zo hoog opgelopen, dat ik een klaplong kreeg. Daardoor werkte de beademing niet meer. Ik lag in een ziekenhuis dat gespecialiseerd is in hart- en longzorg, en daar hebben ze me aangesloten aan een hart-longmachine. Dat apparaat nam letterlijk mijn longfunctie over. De artsen zeiden tegen mijn ouders: ‘Dit apparaat houdt haar in leven.’ Als ik ergens anders had gelegen, had ik het misschien niet gehaald.”
Terwijl Isha nog in slaap was, werden er verschillende onderzoeken uitgevoerd. “Daaruit bleek dat ik een dubbele longontsteking, een longinfectie en corona had, én daar bovenop dus die klaplong. Alles tegelijk. Mijn lichte astma maakte het allemaal nog erger. Dit was pure pech, zeiden ze. Ik had geen bacterie opgelopen, het was gewoon een samenloop van omstandigheden.”
Na een week op de ic verhuisde Isha naar de longafdeling. “Ik moest alles opnieuw leren: lopen, tandenpoetsen, zelfs rechtop zitten was zwaar. Mijn spieren waren verzwakt van het liggen. Gelukkig heb ik geen hersenschade opgelopen door het tekort aan zuurstof in mijn bloed. De dag nadat ik wakker werd, kon ik alweer praten. Weer een dag later zette ik mijn eerste stapjes met begeleiding, daarna met een rollator en toen zelfstandig.”
Haar herstel gaat goed en na anderhalve week in het ziekenhuis mocht ze naar huis. “Ik ben daarna nog vier dagen bij mijn ouders gebleven, zodat ik hulp had. Toen ik weer volledig op eigen kracht voor mezelf kon zorgen, ben ik naar huis gegaan.”
Hoewel het fysieke herstel wat moeite kostte, had Isha het zwaarder met het mentale gedeelte. “Mijn hoofd wilde wel, maar mijn lichaam kon niet. Als ik mezelf te veel inspande, kreeg ik last van druk op mijn borst. Dat was frustrerend. Ik moest leren luisteren naar mijn lichaam.”
Tiffany was in levensgevaar door gevolgen van longontsteking: 'Mijn lichaam gaf het op'
Sinds haar ziekenhuisopname kampt Isha met angsten. “De vier dagen dat ik in een kunstmatige coma lag, zijn voor mij verdwenen. Ik weet ze niet meer. Dat is iets wat me nog steeds bezighoudt: dat ik nooit zal weten wat er precies is gebeurd. Ik weet het alleen van verhalen van mijn familie. In de coma heb ik wel gedroomd, alleen maar nachtmerries over ballonnen die in beesten veranderden en op me afkwamen. Toen ik wakker werd, stonden er echt ballonnen in mijn kamer. Dat vond ik eng.”
Nog steeds heeft ze moeite met slapen. “Ik ben bang om weer in slaap te vallen en vier dagen kwijt te zijn. Soms houd ik mezelf wakker, ook al ben ik uitgeput. Het gaat langzaam beter, binnenkort start ik ook met therapie om met deze angst aan de slag te gaan.”
Deze ervaring heeft Isha niet banger gemaakt voor de dood. Wel is ze zich bewuster van het leven. “Als ik nu met mijn familie of vrienden ben, ben ik écht aanwezig en kan ik urenlang mijn telefoon links laten liggen. Ik waardeer hen enorm. Ik heb geleerd hoe snel het voorbij kan zijn.”
Ook denkt ze anders over haar eigen grenzen. “Ik had zo’n idee van: ik wacht wel tot de huisarts open is, ik stel me niet aan. Maar dat moet ik echt loslaten. Ik heb echt geluk dat ik nog leef, alleen maar omdat ik toch naar mijn lichaam heb geluisterd.”
Op dit moment gaat het beter met Isha, geeft ze toe. “Op 4 september kwam ik op de spoedeisende hulp terecht. Nog geen twee maanden later loop ik weer rond. Ik voel me goed. Ik leef.”
Altijd boven op de beste verhalen zitten? Download de LINDA.meiden app.
Maaikes klifsprong ging mis: 'Ik liep vier dagen rond met een gebroken rug'
Misha is freelance online redacteur bij LINDA.meiden. Ze is geboren en getogen in Rotterdam, maar verhuisde acht jaar geleden naar Amsterdam. Ze heeft een haat-liefderelatie met haar roze iPhone, die ze regelmatig verruilt voor haar e-reader. Haar favoriete genre? Romance. Daardoor is ze hard op weg haar reading goal met 200 procent te behalen.
