Als je ooit corona hebt gehad, denk je daar waarschijnlijk niet zo vaak aan terug. Mariska Terweij moet nog dagelijks dealen met de nasleep van de besmetting met het virus: ze heeft long covid. En dat zet haar hele leven op z’n kop.
“Ik weet dat dit niet mijn eindstation is”, deelt ze met LINDA.meiden.
Drie jaar geleden stond het leven van de 31-jarige Mariska Terweij volledig op z’n kop. Ze was net begonnen aan haar eerste grotemensenbaan na het afronden van twee masters. Ze had een druk sociaal leven, was sportief en ambitieus – totdat ze besmet raakte met corona. Wat begon als een heftige griep mondde uit in een jarenlange strijd met long covid.
“Voor corona was ik altijd bezig”, vertelt Mariska. “Drie keer per week sporten, fulltime werken, elk weekend op pad met vriendinnen om te shoppen, terrasjes te pakken of te feesten. Ik leefde echt op 120 procent. Dat was mijn ritme, dat kende ik.”
In februari 2022, het eerste weekend dat Nederland weer ‘open ging’, vierde ze carnaval in Tilburg. “En daar ging het mis. Ik raakte besmet en werd zó ziek dat ik twee weken plat lag. Ik had nog nooit zo’n hoge koorts gehad. Het voelde meteen anders dan griep. Toen ik na twee weken weer voor het eerst naar buiten ging, was ik niet helemaal hersteld, maar ik probeerde het toch.”
Mandy is al half jaar aan huis gekluisterd door postcovidsyndroom: 'Van vrolijk mens naar kasplantje'
Het herstel gaat langzaam. “Ik voelde me slap, maar ik had al een vakantie naar Mexico gepland. Toen mijn testen negatief terugkwamen, besloot ik toch te gaan. Ik dacht: even opladen en daarna kan ik er weer tegenaan. Maar eigenlijk begon het toen pas.”
Mariska’s klachten stapelden toen langzaam op. “Ik werd steeds vermoeider. In juni kreeg ik last van duizelingen, soms dacht ik dat ik zou flauwvallen. Ik had koorts zonder ziek te zijn. Mijn huisarts dacht eerst aan een burn-out, maar eigenlijk pasten mijn klachten daar niet bij. Uiteindelijk viel alles op z’n plek toen ik online las over long covid. Dít was ongetwijfeld waar ik last van had.” Haar huisarts diagnosticeerde het later ook. Het advies? Rustig aan doen.
Haar altijd volle agenda paste niet meer bij hoe Mariska zich lichamelijk voelde. Er moesten drastische veranderingen gemaakt worden. “In het begin werkte ik gewoon door, maar al snel merkte ik dat het niet ging. Ik werd misselijk van de prikkels op kantoor en ging steeds minder uren werken. Alle vrije tijd gebruikte ik om te rusten, maar juist daardoor legde ik zo veel druk op slapen dat het niet meer lukte. Binnen een paar weken ging ik van alles kunnen naar helemaal niks meer.”
Ook haar sociale leven kwam stil te liggen. “Ik moest ineens nadenken over alles: hoe lang een autorit duurt, hoeveel mensen ergens zouden zijn, of ik tussendoor kon rusten. Dat was confronterend. Voorheen dacht ik nooit na over prikkels, nu bepaalden ze mijn hele dag.”
Ondanks de vermoeidheid en moeite met prikkelverwerking ging Mariska niet bij de pakken neerzitten, ze zocht hulp bij professionals. “Ik heb van alles geprobeerd. Allereerst ging ik naar een ergotherapeut om mijn energie beter te leren verdelen. Ik werkte met een puntensysteem: elke activiteit kreeg een waarde. En ik had maar zo veel punten om over een dag te verdelen. Dat leerde me beter mijn grenzen bewaken, maar het bleef moeilijk, zeker omdat ik snel over die grens ging – en soms nog steeds ga.”
Daarna volgden ademhalingstherapie, fysiotherapie en cognitieve gedragstherapie in groepsverband. “Ook probeerde ik zuurstoftherapie in combinatie met lasertherapie. Als je zo veel tegelijkertijd of na elkaar probeert, is het moeilijk om te zeggen wat wanneer precies heeft gewerkt. Ik denk dat alles een stukje heeft bijgedragen aan mijn herstel.”
Jim stootte zijn hoofd, sindsdien kan hij bijna niks meer: 'Ik leef al twee jaar in stilte'
Het herstel gaat met ups en downs, geeft Mariska eerlijk toe. “Op slechte dagen ben ik vooral aan het overleven. Dan wissel ik bed en bank af, probeer ik mezelf wat af te leiden, maar soms heb ik zo’n hoofdpijn dat zelfs mijn ogen openhouden niet lukt. Dan voelt het uitzichtloos en vraag ik me af of ik ooit beter word. Soms duren die periodes een paar dagen, soms wel twee weken.”
Toch zijn er ook lichtpuntjes. “Op goede dagen voel ik me hoopvol en optimistisch. Dan merk ik ineens dat ik meer energie heb en kan ik dingen plannen. Dat contrast is groot: op slechte dagen denk ik dat het nooit meer goed komt, op goede dagen lijkt alles mogelijk. Dat maakt het mentaal soms zwaar, maar juist die betere momenten geven me de kracht om door te gaan.”
Tekst loopt door onder de post.
@mariskaterweij lets go mind-body connectie #longcovid #chronischziek #herstel #motivation #nevergiveup
De onzekerheid die met long covid gepaard gaat, heeft Mariska hard geraakt. “Voor corona kende ik mijn lichaam door en door. Ik wist wat ik aankon. Nu weet ik dat niet meer, en dat vond ik in het begin heel eng. Ik was bang voor de consequenties van wat ik had gepland: ga ik hiervan instorten? Hoe lang lig ik straks plat? Dat constante afwegen of iets een paar slechte dagen waard is, put uit.”
“Maar er zit ook een positieve kant aan: ik heb geleerd om beter naar mijn lichaam te luisteren. Ik herken mijn grenzen sneller en heb een strikte routine: op vaste tijden slapen, eten en werken. Dat is veilig en geeft me de beste set up om goede dagen te hebben. Door long covid ben ik anders in het leven gaan staan. Vroeger haalde ik veel voldoening uit prestaties, nu hecht ik meer waarde aan plezier, goede mensen om me heen en kleine geluksmomenten.”
Wat ze het meest mist? Mariska hoeft niet lang na te denken. “Vrijheid. Gewoon spontaan naar een festival gaan, sporten, reizen zonder na te denken. Ik mis de zorgeloosheid, maar ik heb ook geleerd mijn verwachtingen bij te stellen. Binnen mijn nieuwe grenzen probeer ik zo veel mogelijk te genieten. Zo ben ik laatst met vriendinnen op vakantie geweest. Dat was spannend, want reizen kost veel energie, maar het ging goed. Twee jaar geleden was ik volledig ingestort na mijn vakantie en moest ik daar een jaar van herstellen, nu was ik binnen een paar dagen weer op de been. Dat zijn de momenten waarop ik voel: het gaat langzaam, maar ik kom vooruit.”
Het is dan ook duidelijk dat optimisme de boventoon voert tijdens haar herstel. “Ik denk dat dat deels mijn karakter is, maar ook een overlevingsstrategie. Ik wil dit overwinnen.”
Mariska benadrukt dat ze nog niet genezen is, maar wel degelijk stappen heeft gezet. “Herstel gaat met vallen en opstaan. Er zijn periodes dat het slechter gaat, maar inmiddels heb ik ook mijn vooruitgang beter in beeld. Dat besef maakt een wereld van verschil.”
Langzaam maar zeker durft ze ook vooruit te kijken. “Ik weet dat dit niet mijn eindstation is. Ik wil niet accepteren dat dit het is. Hopelijk komt er weer een tijd dat ik gewoon dingen kan doen zonder erover na te denken of ik mijn lichaam het wel aankan. Zelfs als dat niet lukt, wil ik genoeg energie hebben om me vrij te voelen. Tot die tijd pak ik de kleine overwinningen. En die stapjes, hoe klein ook, zijn mijn grootste motivatie.”
Benieuwd hoe het Mariska’s herstel verloopt? Ze deelt er meer over op TikTok: @mariskaterweij.
Freeke (24) heeft long covid, maar nieuwe behandeling biedt hoop: 'Als ik maar wat leven terugkrijg'
