Al vijftien jaar leeft Kirsten (20) met botkanker in haar rechterscheenbeen. Opnieuw is de tumor gegroeid en na talloze operaties – en veel pijn – moet haar onderbeen geamputeerd worden. En dat vindt ze enorm spannend.
Op 11 september neemt ze definitief afscheid van haar been. Aan LINDA.meiden vertelt ze hoe ze naar die dag toeleeft.
“Ik kan lopen en je ziet het niet aan mij, maar de pijn belemmert mij in veel”, vertelt Kirsten. Op haar vijfde krijgt ze de diagnose botkanker, die sindsdien nooit helemaal onder controle is geweest. “Soms zit ik in een rolstoel, dan hebben mensen begrip omdat ze zien dat er iets is. Maar dat is ook weer snel weg als ik eruit ben.”
Kirsten kan maar vijf minuten staan totdat ze pijn krijgt. “Het is een energielek. Sporten is geen optie, en als ik naar een pretpark of op een citytrip ga, neem ik vaak een rolstoel mee. Naar feesten of concerten kan ik niet. Het is pijnlijk dat leeftijdsgenoten dat wel kunnen. Het is een gemis, omdat ik het idee heb dat ik daardoor geen jeugd heb gehad. Ik heb een hele fijne familie, maar het haalt het gemis van een vriendengroep waarmee je uitgaat niet weg.”
Toch probeert ze te leven alsof haar kanker er niet is, maar op de basis- en middelbare school was dat lastig. “Een verschrikkelijke periode”, blikt ze terug. “Ik werd gepest omdat ik anders was. Om de vier jaar werd ik geopereerd, maar de kanker kwam vaak al snel terug. Ik hoorde er nooit helemaal bij.”
Tekst gaat verder onder de foto.
In mei hoort Kirsten dat het foute boel is: haar tumor is opnieuw gegroeid. Een maand later blijkt dat er geen andere optie is dan haar rechter-onderbeen te amputeren – iets wat ze voorheen nooit voor mogelijk hield. “Ik was angstig en verdrietig toen ik het hoorde. Na vijftien jaar vechten en vijf beenoperaties dacht ik het ergste gehad te hebben, maar nu eindigt het met een amputatie. Het is een rouwproces.”
Afscheid nemen hoort daarbij. “Als ik in bed lig met mijn voeten op elkaar, ben ik heel bewust dat dit straks niet meer kan – één voet is er dan niet meer. Dat heb ik ook als ik mijn teennagels lak”, deelt Kirsten.
Hoewel ze het heel moeilijk vindt, gebruikt ze deze periode ook om dingen te doen die nu nog kunnen. “Ik wil nog een keer in de zee zwemmen én foto’s van mijn twee voeten maken. Vorige week ben ik gaan tennissen met mijn broer en vriend, want ik weet niet wanneer ik dit ooit weer kan doen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ook spreekt ze nog met een jonge lotgenoot af – die vrij moeilijk te vinden was. “We hebben niet hetzelfde verhaal, maar het was een heel fijn gesprek. Ik vond het belangrijk om voor de operatie iemands stompje te zien – dat kon nu. Het was confronterend. Ik vind het lelijk, maar moet het accepteren. Het heeft tijd nodig om mezelf weer mooi te vinden.”
Ze heeft de meeste angst voor de operatie en om haar geamputeerde been voor het eerst te zien. Daarna volgt een revalidatietraject. Eerst krijgt Kirsten een tijdelijke prothese, na een jaar haar echte. “Hoe erg ik de amputatie nu ook vind… Ik hoop op een beter leven nadien, met minder pijn en zorgen. Ik kan tegen die tijd hopelijk meer dan nu, langer wandelen en misschien wel sporten. Ik ga ervoor en blijf vrolijk, ook al is het eng. De moeilijkste wegen leiden vaak tot de mooiste uitkomsten.”
Joanna (22) verloor onderbeen door infectie: 'Was bang dat m'n vriend niet meer verliefd zou zijn'
