De eerste ballon

Joël raakt op zijn zestiende voor het eerst een lachgasballon aan. “Mijn leven was destijds druk – op een goede manier. Ik deed een opleiding detailhandel, werkte in verschillende kledingzaken en was veel bezig met mijn uiterlijk. Daarnaast voetbalde ik en childe in het weekend vaak met vrienden.

Een van die avonden besloten we lachgas te proberen. Destijds was dit nog toegestaan in Nederland, dus het voelde onschuldig. Ik weet nog goed dat ik een eerste teug nam. Een superrelaxed, blij en hyper gevoel overviel me. Ik dacht gelijk: dit is zo chill, dit moet ik vaker doen.”

Onzeker en angstig

Dat relaxte gevoel ervaart de zestienjarige Joël van dag tot dag niet vaak. “Ik was onzeker en angstig. Op jonge leeftijd zijn mijn ouders gescheiden. Dat was een behoorlijke klap. In tegenstelling tot mijn zus en twee broers, bleef ik als enige bij mijn vader wonen. Als huisarts was hij vaak op werk. Rond mijn veertiende was ik daarom vaak alleen thuis, ook tijdens het avondeten. Ik moest snel volwassen worden, omdat er niemand was die me na school opving. Ik denk dat ik die tijd een stukje veiligheid en liefde heb gemist.

Daarnaast stotter ik al sinds ik klein ben. Dat maakte me extra onzeker. Ik sprak nooit over mijn gevoel en mijn stotter versterkte dat. Uit angst om vast te lopen, hield ik alles binnen. Lachgas zorgde ervoor dat ik me goed voelde.”

Isabelles vriend was verslaafd: 'Ik moest hem in de gaten blijven houden, anders zou hij het niet overleven'Lees meer

‘Alles om te blijven gebruiken’

Joël begint verslaafd te raken aan het gevoel dat een ballon hem geeft. “Ik ontkende lang dat het uit de hand liep. Mezelf echt in de spiegel aankijken durfde ik niet. Mijn familie en vrienden hebben me honderden keren gewaarschuwd, maar ik luisterde niet.

Ik raakte mezelf in zes jaar tijd steeds meer kwijt. Ik stopte met werken, sportte niet meer en at ongezond. Soms had ik nog wat geld op mijn rekening, andere keren moesten mijn familie of vrienden de lachgaskoerier betalen. Ik heb in die tijd ook geld gestolen – alles om te blijven gebruiken.

Ik had vier jaar lang een vitamine B12-tekort door mijn verslaving en heb daar drie jaar lang injecties voor gekregen. Op mijn dieptepunt gebruikte ik vier tot zes tanks per dag. Ik was vaak vermoeid, duizelig en had hoofdpijn. Mentaal voelde me ook slecht. Het relaxte gevoel dat lachgas me gaf, maakte plaats voor hele donkere gedachten. Ik wilde niet meer leven, voelde me mislukt en had geen doel meer voor ogen.”

Jimmy (22) is ruim 6 maanden clean: 'Tijdens mijn drugsverslaving hielp ik herstellende verslaafden'Lees meer

Uitvallende ledematen

“De realisatie dat ik zo niet verder kon, sloop er voor het eerst in op een donderdagavond. Ik stapte uit de douche en zakte ineens door mijn been. Het was de eerste keer dat ik last kreeg van uitvalverschijnselen in mijn ledematen. Ik ben daar meerdere keren voor naar het ziekenhuis geweest. Daar zeiden ze steeds: ‘Je moet nú stoppen met lachgas, anders gaat het goed fout’.

Ik had door hoe erg de gevolgen van mijn verslaving werden, maar kon lachgas toch niet loslaten. Totdat een van mijn beste vrienden, die ik al sinds vroeger ken, tegen me zei: ‘Joël, ik heb geen behoefte meer aan onze vriendschap. Je moet eerst stoppen met lachgas.’ Dat kwam bij me binnen. Mensen zagen geen uitweg meer en begonnen afstand van me te nemen. Dat gaf de doorslag dat het anders moest.”

Niet klaar voor kliniek

Joël meldt zich aan voor een afkickkliniek. “Bij binnenkomst was ik gespannen. Meteen had ik een lang gesprek, mijn telefoon moest ik inleveren, mijn koffers werden grondig gecontroleerd. Dit had ik nog nooit meegemaakt. De dagen in de kliniek waren intensief. Van 07.00 uur ’s ochtends tot 22.30 uur ’s avonds was ik druk. Praten, wandelen, sporten, lachen, maar ook huilen. Het was heel overweldigend.

Op dag vijf moest ik mijn levensverhaal voor een groep van vijftig man vertellen. Daar keek ik deels door het stotteren erg tegenop. Ik was er niet klaar voor – en besloot na vier dagen in de kliniek te vertrekken.”

Eefje (34) was verslaafd aan wiet en speed: 'Mijn rijbewijs haalde ik onder invloed'Lees meer

Hulp in sportschool

Na zijn opname stapt Joël de sportschool van Eugène binnen. “Ik kende hem van voor mijn verslaving – en voelde het moment dat ik hem weer zag meteen een arm om me heen. Hij spoorde me aan om alles van me af te sporten én praten. Samen werken we nu aan mijn herstel – zowel mentaal als fysiek.

Ik heb de afgelopen maanden ontdekt hoe erg praten oplucht. Op momenten dat het tegenzit – als ik me depressief voel, het verdriet van familie en vrienden zie om wat er is gebeurd of trek naar lachgas ervaar – weet ik dat mijn gevoel uitspreken helpt.

Twee maanden geleden had ik bijvoorbeeld trek en belde ik Eugène. We hebben twee uur lang gepraat en gewandeld. Toen ik terug naar huis reed, voelde ik me zoveel beter. Als je deelt wat er in je omgaat, kan dat ervoor zorgen dat iemand je precies de feedback teruggeeft die je nodig hebt om verder te kunnen.”

Geluk in de kleine dingen

“Inmiddels voel ik me gelukkiger dan ooit. Ik heb lang bij een psycholoog gelopen naast de hulp van Eugène en ben weer van mezelf gaan houden. Kleine dingen doen me weer goed. Dat ik weer gezond mag opstaan, als de zon schijnt en als ik twee oude mensen hand in hand zie lopen.

Ik ben daarnaast recent oom geworden van een neefje en vind dat prachtig. Ik ervaar het echte leven weer, niet meer het geïsoleerde leven dat ik had door mijn verslaving.”

‘Je bent waardevol’

“In de toekomst hoop ik veel andere mensen te kunnen helpen, ook met mijn ervaringen. Als je kijkt naar de cijfers van het RIVM zie je dat veel jongeren kampen met burn-outs, depressies, verslavingen en mentale problemen. Ik denk dat daar meer over gesproken moet worden. Het moet normaal worden om te praten over mentale gezondheid, online maar van mijn part ook op de basisschool. Ik hoop dat mijn verhaal delen iets aan het gesprek bijdraagt.

Als ik mensen iets zou willen meegeven is het dat ze waardevol zijn. Waardevol genoeg om een goed, leuk en gezond leven te leiden. Praat over je gevoel. Dat is geen zwakte, maar een kracht. En ik ben ervan overtuigd dat iedereen die kracht heeft om negatieve dingen te overwinnen in het leven.”

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Joël steven (@joelstevennn)

Worstel je met depressieve- en/of suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.

Altijd boven op de beste verhalen zitten? Download de LINDA.meiden app. 

Stan motiveert mannen over gevoelens te praten: 'Ik zie jongens naar de Andrew Tate-kant gaan'Lees meer