Geen blaren, geen spierpijn, alleen vermoeidheid. Dat is hoe Joël van Leeuwaarde zich voelt, ruim twee weken nadat ze in Nederland op haar longboard stapte met Portugal als eindbestemming.
Ergens in Noord-Frankrijk belt ze met LINDA.meiden. “Ik voel me sterker dan ooit, zowel mentaal als fysiek”, laat Joël weten.
Skateboarden kwam in Joëls leven op een moment dat ze het moeilijk had. “Ik was veel aan het feesten en zat niet lekker in mijn vel. Op een gegeven moment moest ik kiezen: blijf ik in dit feestgedrag hangen of kies ik voor iets wat me energie geeft? Ik koos voor skaten. In het skatepark in Amersfoort vond ik een plek waar ik mezelf kon zijn. Het werd mijn tweede thuis. Skaten gaf me zoveel kracht, dat ik steeds langere afstanden ging rijden. Het idee was altijd al om op mijn board de grens over te gaan. Ik dacht zelf aan Zuid-Frankrijk, maar het werd uiteindelijk Portugal. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat je met doorzettingsvermogen meer kunt dan je denkt.”
De keuze om écht te gaan, was niet zomaar gemaakt. “Ik liep al drie jaar met dit plan rond, maar stelde het telkens uit. Ik ben erg perfectionistisch, dus het was nooit ‘goed genoeg’. Op een gegeven moment heb ik gewoon een datum geprikt: 18 mei. Dan zou ik eindelijk doen waar ik al jaren over droomde, zelfs als ik dan nog niet goed voorbereid was.”
Uiteindelijk bleek het vooral een kwestie van doen. “Ik wist al maanden dat ik half mei zou vertrekken, maar heb pas in de laatste week mijn spullen gekocht. Ik deed geen moeite om mijn tent te checken en besloot om de dag voor vertrek mijn tas in te pakken. Ik dacht echt: waar ben ik nou weer aan begonnen? Maar toen ik vertrok, merkte ik: het lukt wel, als ik het maar gewoon doe.”
Sandra (62) staat bijna dagelijks op haar skateboard: 'Het leukst zijn de opmerkingen van tieners langs de kant'
Wij spreken Joël op dag 17 van haar reis, die naar verwachting drie maanden zal duren. Niet gek als je bedenkt dat haar eindbestemming zo’n 2.400 kilometer van haar huis in Nederland ligt. Met al 900 kilometer in de benen, valt het Joël enorm mee hoe ze er fysiek aan toe is. “Ik heb geen blaren, geen spierpijn, maar wel last van vermoeidheid. Begrijp me niet verkeerd, het is lichamelijk zwaar om zoveel kilometers te maken, maar ik vind het mentaal pittiger.”
Ze lacht: “Soms huil ik gewoon van de stress. Er zijn dagen dat ik een hele dag tussen de weilanden zit. Of dagen dat ik op de weg moet skaten omdat er geen fietspaden zijn, terwijl er auto’s keihard langsrijden. En dan heb je natuurlijk ook nog het weer: regen en tegenwind. Pfoe, om nog maar te zwijgen over het stukje tijd. Elke dag moet ik op tijd bij een hotel zijn. Dat voelt echt als een race tegen de klok. Maar als ik dan ’s avonds aankom en het is me toch weer gelukt, dan is dat zo’n goed gevoel. Ik moet eerlijk zijn: er zijn dagen dat het me niet lukt om mijn verblijfplek te bereiken voordat het donker wordt. Dan pak ik een Uber en de volgende dag pik ik de route weer op waar ik gebleven was.”
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Naast de fysieke en mentale uitdaging is er ook het sociale aspect. Joël legt haar reis vast op social media onder de naam Pushing Forward (@joels_pushingforward). “Ik had nooit verwacht dat het zo zou groeien. Het begon gewoon als een manier om vrienden en familie op de hoogte te houden, maar nu kijken er veel meer mensen mee. En dat vind ik echt heel bijzonder. Ik wil anderen laten zien dat het kan, dat je met lef en doorzettingsvermogen grenzen kunt verleggen.”
Ze zegt dat het editen en posten van video’s én het beantwoorden van berichten ‘net een fulltime baan is’. “Ik vind het heel leuk, maar na een dag skaten ben ik hartstikke moe. Dus alle extra taken doe ik ’s ochtends voordat ik mijn reis vervolg.”
Toch is het zoeken naar balans. “De reis gaat niet om zo snel mogelijk in Portugal aankomen, maar om onderweg jezelf tegenkomen. Ik leer elke dag hoe ik liever voor mezelf kan zijn, hoe ik tevreden kan zijn met wat ik wél heb gedaan. Die balans is belangrijk.”
Elke dag van Joëls reis ziet er anders uit, maar meestal vertrekt ze vlak na lunchtijd en komt ze rond 22.00 uur ’s avonds aan op haar slaapplek. “Ik ben de hele dag onderweg; skaten, maar ook veel lopen, zeker bergop. Soms bel ik in mijn rustpauze met vrienden of familie. Tijdens het skaten heb ik wel eens muziek op, zónder oortjes, want ik moet alles kunnen horen. Als ik er zin in heb, zing gewoon hardop mee met Bløf. Fransen vinden dat maar gek en blijven dan vaak kijken.”
Het stuk door Frankrijk vindt ze pittig. “In sommige dorpen denken mensen dat ik dakloos ben. Een paar dagen geleden drukte een vrouw nog een munt in mijn handen in de supermarkt. Dat is gek, maar ook grappig. Doordat ik alleen reis, heb ik veel contact met mensen die ik onderweg tegenkom. Maar ook via social media word ik gezelschap gehouden. Mensen nodigen me uit om ergens te slapen of vragen of ik een videoboodschap voor een dierbare wil opnemen. Er zijn dagen dat ik me eenzaam voel, maar dan ineens zie ik een lachend gezicht of krijg ik hulp van een vreemde. Dan weet ik: reizen doe je nooit echt alleen.”
Hoe zit het met haar veiligheid? “Omdat ik een vrouw ben, krijg ik vaak te horen dat het gevaarlijk is wat ik doe. Ik snap het, maar ik laat me er niet door tegenhouden. Als ik op mijn longboard sta moet ik alert zijn. Echt, het is alsof ik ogen in mijn achterhoofd moet hebben zodat ik altijd weet wat er om me heen gebeurt. Mijn moeder ligt wakker van mijn reis, maar ze is ook heel trots en weet dat ik goed op mezelf let. En we hebben een afspraak gemaakt: als ik moe ben, ga ik slapen.”
Joël maakt de reis niet alleen voor zichzelf. Ze zamelt namelijk geld in voor de stichting MIND US, een organisatie die zich inzet voor de mentale gezondheid van jongeren. “Deze reis is voor iedereen die mentaal even vastzit. Je hoeft geen skateboard te pakken zoals ik, maar ik wil mensen laten zien dat als je vooruit blijft bewegen – in welke staat dan ook – je echt vooruitkomt, ook al lijkt het soms niet zo.”
Portugal ligt nog letterlijk duizenden kilometers verderop, maar het komt wel dichterbij. Wat Joël gaat doen als ze daar aankomt? “Ik heb nog geen plan gemaakt. Misschien ga ik surfen, maar ik wil ook echt even tot rust komen en vakantie vieren. Misschien wordt het wel iets heel anders, zo ben ik ook. Maar eerlijk? Deze reis gaat niet om de eindbestemming. Het gaat om alles wat ik onderweg leer over mezelf, over anderen en over wat je aankunt.”
En dat is precies wat Pushing Forward voor haar betekent: blijven gaan, ook als je door de bomen het bos niet meer ziet. “Portugal zie ik nog niet liggen, maar ik weet dat ik er kom als ik blijf doorzetten.”
Bikiniverbod in populaire Portugese badplaats Albufeira, toeristen riskeren hoge boete
