Fuck my life. Van diarree tijdens een sollicitatie tot rode wijn over je date heen morsen. Sommige gênante momenten blijven je nog jaren bij. Gelukkig ben je niet de enige. Iedereen maakt weleens een ‘FML’tje’ mee.
Mylène liet een scheet tijdens dodenherdenking op school: 'Ik gaf mijn beste vriend de schuld'
Deze week deelt Mylène* (28) die van haar.
🕣 Wanneer
December 2013
📍Waar
In de aula van de middelbare school
😖 Hoe vaak denk je hieraan terug?
Vijf keer per jaar
Leerlingenbestuur
“Ik was vijftien of zestien en zat in het leerlingenbestuur van mijn middelbare school”, vertelt Mylène. “Een soort leerlingenraad die onder meer verantwoordelijk was voor de organisatie van schoolfeesten. Ieder jaar was een feestborrel voor alle docenten, waar wij als bestuur hielpen met drankjes inschenken en bitterballen rondbrengen.
Tijdens de borrel begon de directeur van mijn school te speechen. Ze stond stil bij de oud-docenten die dat jaar waren overleden. Langzaam verdween al het gezellige geroezemoes in de zaal. Verschillende namen en foto’s verschenen één voor één op het scherm, waarna de directeur vroeg om een minuut stilte.”
Klaasje maakt wc-blunder op werk: 'Nu kijk ik altijd drie keer achterom'
Galmend door de aula
“Ik stond met vier anderen achterin de aula opgelijnd. Thomas, een van mijn beste vrienden, stond naast me. Toen ons werd gevraagd om stil te zijn, deed ik iets wat ik totaal niet had zien aankomen. Ik liet een keiharde scheet. Zomaar, uit het niets – ik voelde ‘m niet opkomen en had geen buikpijn. Terwijl het geluid door de aula heen galmde, keek ik meteen met een vieze blik naar Thomas.
Ik gaf hem de schuld. Het was een automatische reactie. In een paar milliseconden bedacht ik me dat ik maar beter kon doen alsof iemand anders de scheet had gelaten. Het was té gênant om het moment te ownen.”
Een reflex
“De ironie? Thomas keek met precies dezelfde blik terug naar mij. Omdat het nog steeds stil moest zijn, durfde niemand iets te zeggen. Wel voelde ik de blikken van docenten en andere aanwezigen die zich omdraaiden richting de achterkant van de zaal. Daar stonden wij als pubers met knalrode hoofden en een strak gezicht.
Toen de minuut eindelijk voorbij was, werd er geen aandacht besteed aan de scheet. Gelukkig maar, ik denk dat iedereen door had dat er geen sprake was van opzet. Een paar minuten na de speech durfde ik pas iets te zeggen. Ik biechtte het op aan mijn groepje. ‘Oké jongens, het spijt me, ik was het. En sorry Thomas, dat ik jou verraadde met die blik. Het was een reflex.'”
Het scheetverhaal
“We hebben er met z’n allen keihard om gelachen toen. En tot op de dag van vandaag hebben Thomas en ik de slappe lach als we het over de herinnering hebben. Gelukkig zijn er destijds geen docenten naar ons toe gekomen en bleef het verder onbesproken. Waarschijnlijk dachten zij ook: dit was gênant, maar duidelijk niet expres.
Als zestienjarige kon ik echt door de grond zakken als ik aan dit verhaal terugdacht. Het was zó ongelukkig getimed – echt een FML’tje. Inmiddels vertel ik het scheetverhaal weleens aan vriendinnen. Het is een goede manier om iedereen aan het lachen te krijgen.”
OPROEP
Heb jij net als Mylène iets gênants meegemaakt waar je nu nog van door de grond zakt als je eraan terugdenkt? Mail dan je verhaal en leeftijd naar anne.schiphof@linda.nl onder vermelding van ‘FML’tje’.
* De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Mylènes echte naam is bekend bij de redactie.
Chaima maakt klikoblunder op eerste werkdag: 'Manager stond springend tussen het afval'
