Het zorgeloze leven van Floor (28) wordt drie jaar geleden opeens on hold gezet als zij de diagnose hormonale borstkanker krijgt. Deze vorm kent een lang behandeltraject, en daar mag meer aandacht voor komen, vindt ze.
LINDA.meiden spreekt haar tijdens de Borstkankermaand over haar ervaring.
Als Floor 25 jaar is, heeft ze net een nieuwe baan als HR-adviseur in het ziekenhuis. “Ik vond het belangrijk om een goede functie te hebben, daarin te groeien en steeds een stap hoger te gaan.” Daarnaast heeft ze ook een groot sociaal leven; ze gaat graag naar het terras of uit eten met vriendinnen.
Het leven van een gemiddelde twintiger, tot ze op een oktoberavond in 2022 onder de douche staat. “Ik sopte mijzelf in en wreef over mijn borst; ineens voelde ik een verdikking. Ik dacht meteen: dit is niet goed. Tegelijkertijd kon ik niet geloven dat het daadwerkelijk kanker zou zijn. Ik was immers nog zo jong. Even twijfelde ik of ik zou doen alsof het er niet was, maar ik besloot het toch niet te negeren en belde de ochtend daarna meteen de huisarts.”
Na een biopt en echo wordt Floors gevoel bevestigd: ze heeft borstkanker. “In de dokterskamer ging het licht uit in mijn hoofd. Voor mijn gevoel moest ik bewegen – ik wilde letterlijk weglopen van de situatie, maar ook horen wat de chirurg zei. Dus stond ik op en ijsbeerde ik door de kamer. ‘Dit kan niet’, zei ik constant. Ik hoorde dat ik zowel hormoongevoelige als HER2-positieve borstkanker heb, een vorm die vaak uitzaait. Of die uitzaaiingen er waren, was op dat moment nog niet bekend. Toen ging er een put aan scenario’s open. Kon ik eigenlijk nog wel beter worden?
Na meer onderzoeken blijkt dat het gelukkig niet is uitgezaaid. “Naast het verwerken van de diagnose, moest ik ook meteen moeilijke keuzes maken. Zo moest ik kiezen of ik een IVF-traject wilde opstarten; chemo geeft namelijk een kans op verminderde vruchtbaarheid.” Daar kiest ze voor. Na een maand begint ze ook met haar andere behandelingen. “Ik kon bijna de hele bingokaart afstrepen; chemotherapie, immunotherapie, antihormonale therapie en meerdere operaties – alleen bestralen is mij bespaard.”
Ze kiest ervoor om tijdens haar behandelingen een Coldcap te dragen, waarmee de kans op haaruitval wordt verkleind. “Haaruitval was er zeker, maar kaal werd ik gelukkig niet. Zo kon ik voor langere tijd anoniem ziek zijn, omdat je het minder goed aan me zag.”
Jantine nam afscheid van borsten na borstkanker: 'Horen niet meer bij mij'
“Ik was opeens met hele andere dingen bezig dan mijn leeftijdsgenoten; waar de een stress had voor diens scriptie, was ik vooral bezig met hoe oud ik zou worden”, vertelt Floor. “In het begin verlangde ik enorm terug naar het zorgeloze leven van hiervoor. Ik vond het soms lastig om te zien dat mijn vriendinnen dit nog wel hadden.” Ze heeft in die tijd behoefte aan herkenbaarheid. “Je bent in je eentje ziek. Iedereen leeft met jou mee, maar niemand staat in jouw schoenen. Dat kan best eenzaam zijn.”
Na zeven maanden aan behandelingen hoort Floor dat er geen kankercellen meer zijn gevonden, maar haar traject stopt nog niet. “Antihormonale therapie wordt vaak een beetje vergeten, terwijl die het langst duurt (vijf jaar, red.). Om de drie maanden krijg ik een injectie en ik slik dagelijks pillen. De podcast De Antihormonologen, over hormonale borstkanker, steekt deze impact niet onder stoelen of banken. Heel waardevol.”
“Je moet namelijk dealen met de klachten die daarbij komen kijken”, zegt Floor. “Soms voelt het alsof ik het lijf van een vijftigjarige heb. Ik heb opvliegers, zoals vrouwen in de overgang ook hebben, en mijn metabolisme is anders, waardoor ik moet opletten op wat ik eet. In het begin was het heel intens, maar nu ben ik gewend aan de bijwerkingen. Ik kan me niet meer voorstellen hoe ik mij daarvoor voelde. Het zet mijn leven echter wel on hold; mijn kinderwens moet bijvoorbeeld wachten.’’
Zo’n één op de drie patiënten stopt voortijdig met deze behandeling, omdat het voor sommigen simpelweg te zwaar is. Om patiënten beter te ondersteunen, zijn verpleegkundig specialisten Monique Eeftens en Judith Woolschot de podcast De Antihormonologen gestart. Hierin bespreken ze elk aspect van de therapie. Monique: “Juist tijdens deze lange fase voelen veel vrouwen zich eenzaam. Je ziet er niet meer ziek uit, je pakt je leven en werk weer op, maar elke dag word je herinnerd aan de behandeling en de gevolgen ervan.”
Floor heeft inmiddels haar werk, sport en sociale leven weer opgepakt. “Voor mijn gevoel was ik eerst alleen nog maar die ziekte. Ik rouwde om mijn zorgeloze leven. Ik ben uiteindelijk een andere functie gaan doen, omdat ik nu anders naar werk kijk: tijd doorbrengen met mijn omgeving vind ik belangrijker dan stappen maken op werk. Ik leerde om te focussen op wat ik heb, ben relaxter en geniet bewuster. Als ik op een zaterdag met vrienden op het terras zit, kijk ik om mij heen en denk ik: héél fijn dit.”
Check je borsten meiden: zo (eenvoudig) ontdek je afwijkingen
