Eva* (20) is net achttien als ze in een restaurant gaat werken. Na vijf maanden zoent haar baas – die twaalf jaar ouder is – haar. Daarna gebeurt het vaker en gaat de ongewenste relatie verder dan dat. “Het is een soort trauma.”
In een interview met LINDA.meiden vertelt Eva hoe ze blind werd voor de situatie en wat dit met haar heeft gedaan.
Eva heeft een tussenjaar. Zonder ervaring gaat ze fulltime in de horeca werken – haar vader kent de eigenaar. “In het begin vond ik het erg saai. Er werkten weinig jonge mensen. Ik vond dat er een rare bedrijfscultuur hing; er was constant een spanning en ik had het gevoel dat ik niet mezelf kon zijn.”
Haar baas – die ze maar een vreemde man vindt – begint subtiele, seksistische opmerkingen te maken. Op dat moment kan Eva de uitspraken nog niet zo goed plaatsen. Een paar maanden later wordt ze met collega’s meegevraagd naar een borrel. Het restaurant is die dag dicht. “We reden met een busje naar het café, maar er was opeens geen zitplek meer voor mij. Daarom moest ik bij mijn baas op schoot zitten. Vreemd, dacht ik, maar ik had geen andere optie.”
Haar andere drie collega’s zitten voorin. Tussen hen is de bus afgesloten – ze zien niet wat er achterin gebeurt. “Ik zat oncomfortabel. We praatten en opeens zoende hij mij. Ik was enorm in de war en stond perplex. Hij moest lachen en zei dat we dit tussen ons moesten houden. Thuis zei ik er niks over. Ik schaamde me; het was een rare situatie, maar zat er zelf bij en had hem ook weg kunnen slaan.”
Als Eva weer op het werk komt, vindt ze het awkward. Na die zoen geeft hij haar vaker complimentjes. “Ik was onzeker, net achttien jaar, en had weinig ervaring op liefdesgebied. Mijn vriendinnen sprak ik weinig, omdat ik elk weekend werkte. Ik kon het aan niemand vertellen.”
Na sluitingstijd, als alle collega’s weg zijn, zoenen ze vaker. “Ik had het idee dat hij mij leuk vond. Ergens vond ik de aandacht leuk, omdat ik die van niemand kreeg. Op die manier probeerde hij controle over mij te krijgen.” Het speelt zich alleen op werk af. “Hij dwong mij nooit, maar praatte enorm op mij in; zei dat wat er gebeurde allemaal prima was en dat ik het echt tegen niemand moest zeggen.”
Het zoenen wordt meer dan dat. Ze hebben seks met elkaar; Eva’s eerste keer. Ook dat speelt zich op het werk af. “Ik voelde me raar. Normaal is je eerste keer leuk, met iemand die je ook leuk vindt. Nu zit ik er nóg dieper in, dacht ik.” Het gebeurt vaker en ze weet niet precies wat zijn intentie is. “Voor mij was het een angstverliefdheid.”
“Ik werd blind voor de situatie, juist omdat ik het met niemand mocht delen”, vertelt Eva. Op een gegeven moment valt een nieuwe collega op dat er iets speelt. Ze vraagt het Eva, maar hun baas komt daarachter. Voor hem reden genoeg om de nieuwe collega te ontslaan. “Als ik het er met iemand over wilde hebben, moest dat met hem – en niemand anders.”
Eva omschrijft zichzelf als een gebekt persoon met een sterke mening. “Ik had nooit verwacht dat iemand mij zo onder de tafel zou kunnen praten.” Door de ongewenste ‘relatie’ raakt ze mentaal uitgeput. “Ik voelde me gevangen, klein en enorm schuldig. Mijn zelfvertrouwen brokkelde langzaam af. Ik was er hypergefocust op dat niemand het mocht weten. Thuis ging het steeds slechter met mij, ik lag alleen nog maar in bed en was chagrijnig.”
Ze besluit een collega te vertellen wat er aan de hand is. Die zegt dat dit niet oké is. Dus geeft ze aan haar baas aan er klaar mee te zijn, maar telkens praat hij op haar in. Oók als ze ontslag probeert te nemen. “Je komt nergens anders aan de bak, want je hebt nog niet genoeg ervaring”, zei hij dan. “Op een gegeven moment werd hij gemeen”, vertelt Eva.
Een half jaar na de eerste zoen komt haar zus bij hetzelfde restaurant werken. Het kan zo niet meer langer, dus vertelt ze het haar. “Zij stond met haar bek vol tanden. Ik heb toen ontslag genomen, zei dat het nergens op sloeg hoe ik daar behandeld werd.” Ook haar ouders vertelt ze wat er is gebeurd. “Mijn moeder zei: ‘Veel puzzelstukjes vallen op zijn plaats, want ik wist niet wat er met je aan de hand was’.” Samen met haar ouders gaat ze nog in gesprek met de man. Hij zwijgt over waarom hij dit deed.
Eva gaat daarna in een hotel werken. Haar oude baas komt daar nog een paar keer opdagen. “Toen ben ik naar de politie gegaan. Ze vonden het heel erg wat er was gebeurd, maar konden (nog) niks doen omdat er geen strafbare feiten waren gepleegd. Ze waren wel blij dat ik mijn verhaal deelde en namen het serieus. Op basis van mijn melding hebben ze een dossier opgestart. Als hij in de toekomst opnieuw iets doet, hebben ze al een achtergrond en geschiedenis van hem. ” Ze heeft hem nooit meer gezien.
Die periode heeft een grote impact, Eva is daarom in therapie gegaan. “Ik lag er helemaal af, was mezelf niet meer. Ik voelde schaamte, omdat ik er zelf bij was. Nu heb ik geleerd dat het niet mijn fout was.” Ook op haar liefdesleven heeft het effect. “Ik heb daarna een vriendje gehad. Als we seksten, moest ik er soms aan terugdenken en barstte ik in tranen uit. Het is een soort trauma.”
Inmiddels is ze twee jaar verder. Wat ze na deze periode is gaan inzien? “Als iemand zegt dat je iets niet kan zeggen, betekent het juist dat je het wél moet vertellen”, benadrukt Eva. “Ik had dit nooit gedaan als ik steviger in mijn schoenen had gestaan en niet zo jong was geweest. Hij had levenservaring, ik niet.”
*Eva’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Helft jongeren maakt grensoverschrijdend gedrag mee tijdens bijbaan (vooral in horeca)
