Patronen herkennen, innerlijk kind helen, gevoelens analyseren en grenzen bewaken; redacteur Misha heeft de afgelopen jaren hard aan zichzelf gewerkt. Toch blijft het universum steeds een nieuwe les op haar pad gooien. All good, maar ze snakt naar een momentje van rust en lol.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Ik zit al ruim vijftien (!) jaar, af en aan, in therapie. Ja, echt waar. Op mijn twintigste bezocht ik mijn eerste therapeut om mijn overheersende overgeefangst te behandelen. Sindsdien heb ik allerlei therapeuten bezocht. De een om mijn innerlijke kind te helen, de ander om het overlijden van mijn vader te verwerken. Van reguliere ggz en klinische behandelwijzen tot alternatieve geneeswijzen en terug. You name it, I’ve tried it. Als je zoveel tijd (en geld, let me be honest here) kwijt bent aan het analyseren van gevoelens, benoemen van triggers, herkennen van patronen en bewaken van grenzen, leer je jezelf echt heel goed kennen.
Elke gebeurtenis of vorm van therapie komt met een eigen levensles. Reageer niet vanuit woede, maar vanuit compassie. Leer waar je grenzen liggen en bewaak ze wanneer anderen daar overheen gaan. Vergeef en vergeet dingen die je tegenhouden in het leven. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch heb ik het even helemaal gehad met al die levenslessen. Stopt het ook een keer of is dít het leven?
Als je nu denkt: je krijgt alleen dingen voor je kiezen, die je kunt dragen. Zet jezelf dan maar even in een time-out. Ik ben hartstikke moe van al die lessen. Moe van het reflecteren, moe van het grotere plaatje zoeken en vooral moe met hoe zwaar het mentaal is om een lesje te leren. Het lijkt wel alsof alles nu een betekenis moet hebben, terwijl ik soms gewoon onbezonnen iets wil doen. Of me verdrietig wil voelen zonder na te gaan of dit komt door een wond uit mijn kindertijd die wordt ‘aangeraakt’.
Soms wil ik een domme keuze maken, zonder dat het leidt tot mijn zoveelste existentiële crisis. Gewoon de verkeerde persoon appen zonder mezelf af te vragen waarom ik die neiging nog steeds heb. Ik ben ook maar een mens. Tegenwoordig lijkt dat niet genoeg: je mag menselijk zijn, maar dan moet je daar wel wat van hebben geleerd. Sometimes it’s not that deep. Niet alles hoeft altijd helend, transformerend of verrijkend te zijn. Het kan ook gewoon leuk, roekeloos, hysterisch, hilarisch of hartstikke stom zijn, punt.
Wat ik in de afgelopen vijftien jaar heb geleerd, vraag je? Dat er geen eindstation is als het op persoonlijke groei aankomt. Telkens als ik denk dat ik er bijna ben, verschijnt er weer een nieuwe levensles op mijn pad verpakt in een mannelijke rode vlag, financiële tegenvaller of professionele uitdaging. En ja, groei is een proces. Maar inmiddels is het ook een fulltime baan geworden.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben heel blij met alle lessen die me uiteindelijk de ruimte hebben gegeven om tot deze versie van mezelf te komen. Ze hebben me zoveel gebracht. Ze hebben me zachter gemaakt, eerlijker naar anderen én mezelf. Maar ik ben nu op het punt dat ik tegen het universum wil zeggen: ‘Dankjewel voor alle inzichten, I got this. Ik heb deze maand geen nieuwe levensles nodig. Misschien kun je er een ander een plezier mee doen?’
Is dát ook een teken van groei? Dat ik mezelf niet elke minuut van de dag maar wil verbeteren of genezen? Dat ik mezelf ook mag laten zijn zoals ik nu ben? Dat het leven soms ook gewoon zo mag zijn, inclusief rommeligheid, onlogische beslissingen, oneerlijke dingen en gezelligheid. Snap je nu wat ik bedoel: overal moet weer wat achter zitten. Stop dit!
Ik wil nog even wat zeggen tegen mijn jongere zelf, een klein schouderklopje van mij aan mij: ik ben enorm trots op je dat je professionele hulp hebt gezocht toen je er zelf niet uitkwam. Dat heb je goed gedaan en het heeft je ver gebracht. Sta daar van tijd tot tijd bij stil en wees er trots op. Het was niet altijd even makkelijk. En voor nu? Voor nu hoef je helemaal niks te leren, te helen of te analyseren, als je daar even geen zin in of ruimte voor hebt. Je mag er gewoon zijn – en ik, jouw oudere zelf ook. Leef en laat (jezelf) leven. Daar leer je ook vast iets uit, maar dat is een zorg voor later.
Misha: 'Soms mis ik aanraking van een ander zó erg, dat ik wel kan huilen'
