Als kind wilde Chun (33) Nederlands zijn. Haar adoptieouders waren voor haar haar ‘echte’ ouders. Meer had ze niet nodig. Totdat ze in therapie gaat en erachter komt dat haar adoptie een trauma is. Ze gaat naar China; op zoek naar haar biologische ouders en haar roots.
Inmiddels is Chun al een maand in China. LINDA.meiden belt haar over de zoektocht.
“Als geadopteerd kind krijg je vaak de vraag wie je echte ouders zijn. Dat vond ik een gekke vraag; mijn ouders zijn degenen die voor mij zorgen en er voor mij zijn. Mijn adoptieouders dus. Meer hoefde ik niet te weten. Ik dacht altijd dat mijn biologische ouders me hadden achtergelaten. Het enige wat ik nog van hen had, was mijn Chinese uiterlijk.
En daar had ik tot mijn dertigste een hekel aan. Ik wilde niet met andere Chinese mensen worden gezien, verfde mijn haar blond en sperde mijn ogen extra open voor foto’s. Ik was zo Nederlands mogelijk, toch werd ik constant aan mijn roots herinnerd. Bij de dokter, die vroeg of er aandoeningen in mijn familie speelden. Of op mijn verjaardag, waarvan de datum slechts een schatting is.”
Tekst gaat verder na de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
“Anderhalf jaar geleden begon ik met een therapieprogramma over liefde en hechting. Daar kwam ik erachter dat ik helemaal niet bij mijn gevoel kon komen. Tijdens een familieopstelling (vorm van therapie waarbij je familiedynamieken zichtbaar maakt door nabootsing, red.) durfde ik mijn moeder geen ‘adoptiemoeder’ te noemen, omdat dat als verraad voelde. Ik had het gevoel dat ik tweehonderd procent loyaliteit moest geven aan vier ouders, terwijl ik maar honderd procent heb.
Begin dit jaar kwam het tweede seizoen van de documentaireserie De Afhaalchinees uit. Het eerste seizoen had me al veel herkenning gebracht, doordat andere geadopteerden daarin hun ervaringen deelden. Maar het tweede seizoen was nog meer een eyeopener. Onder andere daardoor ben ik anders naar adoptie gaan kijken; het is geen sprookje, maar een trauma.
Ik belandde in een depressie. Het voelde alsof mijn hele leven was gebaseerd op een leugen. De serie sloot af met een emotionele oproep van een Chinese moeder aan geadopteerden om te zoeken. Die oproep raakte me recht in m’n hart. Toen besloot ik op zoek te gaan naar mijn biologische ouders.”
Jade zegde haar baan op en verhuisde naar Japan: 'Mis de Nederlandse directheid'
“Ik verfde mijn haar donker en liet een DNA-test doen. DNA afnemen is altijd de eerste stap, maar er is geen aangewezen instantie die adoptiekinderen helpt met zoeken; je moet zelf je weg vinden. Ik heb daarna een zoekposter gemaakt en deze in een Facebookgroep geplaatst. Dat is gek, opeens moet je alles wat je hebt van jezelf blootleggen.
Ook is er geen overheidsinstantie in China die helpt met het terugvinden van familie. Dus het is vooral veel rondvragen bij andere geadopteerden hoe zij een zoektocht aanpakken en met wie ze goede ervaringen hebben. Maar één ding wist ik zeker: ik moest terug naar mijn genoteerde vindplaats.”
“Ik schakelde een Chinese searcher in. Ik had nog nooit iemand ingehuurd, laat staan een detective die op zoek gaat naar je ouders. We maakten een plan en een maand later vloog ik, samen met mijn zusje, naar China. We bezochten mijn vindplaats en een weeshuis daar, om overal rond te vragen naar mijn mogelijke ouders.
Ook deelden we vier dagen lang flyers uit in de omgeving. Soms legden marktverkopers mijn poster ongeïnteresseerd tussen de gevangen vis. Het verschilt hoe mensen op mijn vraag reageren. Veel mensen uit mijn vindplaats snappen niet waarom ik mijn ouders wil vinden. Ik heb toch een goed leven in het Westen? Terwijl mijn searcher mijn situatie probeert uit te leggen, ben ik vooral hun gezicht aan het bestuderen. Lijkt iemand op mij? Zouden zij familie kunnen zijn?”
Tekst gaat verder na de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Kim: 'Mensen, spreek elkaar alsjeblieft aan op racistische uitspraken'
“Ik heb van tevoren niet genoeg stilgestaan bij de emoties die deze zoektocht oproept. Na mijn eerste zoekdagen meldden zich drie potentiële familieleden. Een man stond open voor een ontmoeting. We durfden elkaar die dag amper aan te kijken. Bij hem en zijn vrouw bleken de bloedgroepen niet te kloppen. Hij was dus niet mijn vader.
Een ander potentieel familielid beschreef dat haar baby een gaatje boven haar oor had. Die had ik ook. Dat gaf me hoop, maar helaas heeft die persoon nooit meer iets laten horen. Dat is misschien wel het zwaarst. De hoop die even aangaat, maar dan weer stilvalt.
Ik probeer realistisch te blijven, maar natuurlijk hoop je. Zeker nu ik meer geadopteerden ken die hun familie terugvinden. Soms voelt het als zwangerschapsaankondigingen: je gunt het iedereen, maar je hoopt dat het jou ook lukt.”
Tekst gaat verder na de foto’s.
“Ik wil drie maanden in de buurt van mijn vindplek blijven. Zoeken en zaadjes blijven planten. Daarnaast vermaak ik me hier prima. China voelt als thuiskomen, alsof ik een stukje van mezelf terugvind waarvan ik niet wist dat ik het kwijt was. Ik blend hier in met de mensen. Dat geeft rust, omdat ik in Nederland altijd opval. Ook al spreek ik nog geen Chinees, alles aan het land spreekt me aan. De taal ga ik de aankomende maanden leren, om mijn identiteit nog meer terug te vinden.”
“Als ik mijn ouders ooit vind, hoop ik Chinees te kunnen spreken – zodat ik een gesprek met hen kan voeren zonder searcher. Verder durf ik geen ideaalplaatje te hebben. Ik wil vooral hun gezichten zien, horen wanneer ik geboren ben en eindelijk mijn eigen bloedlijn kennen. Nu heb ik als Chinees-geadopteerde maar één feit over mijn eerste levensjaren: mijn adoptiedatum.
Het voelt vreemd dat ik zóveel moeite, tijd en geld moet investeren in iets wat eigenlijk een basisrecht zou moeten zijn voor ieder mens: weten waar je vandaan komt en wat de oorsprong is van je identiteit. Al mijn spaargeld zit in deze zoektocht. Ik heb een GoFundMe opgezet en leen geld, want alleen een searcher kost al 150-250 euro per dag.
Toch weet ik dat dit het waard gaat zijn, of ik mijn ouders terugvind of niet. Dan weet ik in ieder geval dat ik het geprobeerd heb en dat ik de tijd heb genomen om mijn eigen roots te ontdekken. Daar ga ik nooit meer spijt van krijgen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Nikwi vond na 25 jaar haar Chinese ouders terug: 'Ik werd hardhandig afgenomen'
Anne Schiphof (25) is online redacteur bij LINDA.meiden. Ze groeide op in een dorp – zo’n plek waar je niet over straat kunt met een pet of er wordt al over je gepraat – en vluchtte op haar negentiende naar de stad. Eerst Utrecht, toen Rotterdam. Daar woont ze met een vriendin, die ze via Bumble leerde kennen. Ze zit balls deep in het modealgoritme en heeft een zwak voor Nederlandse hiphop en R&B.
