42,195 kilometer rennen? En ook nog eens op sokken? Insane. Chris van Dommele (26) flikte het zondag tijdens de marathon van Amsterdam, om aandacht te vragen voor de ziekte van Alzheimer. Zijn moeder kreeg deze diagnose drie jaar terug.
Een emotionele finish en pijnlijke voeten: LINDA.meiden belt Chris the day after.
Chris’ moeder is 54 als ze alzheimer krijgt. “Vooral op het begin was het lastig; je went eraan dat je je moeder aan het kwijtraken bent, en nooit meer terugkomt op de oude manier hoe ze was”, vertelt hij. “Nu komt ze op het punt dat ze een stuk achteruit gaat. Ze heeft drie dagen per week dagbesteding, maar als ze dat niet heeft, loopt ze doelloos door het huis en is ze verward. Ze kan ineens emotioneel worden en niet weten waarom. Het is heel moeilijk om je moeder op die manier te zien.”
“Het is een ziekte waar je naar toekijkt en waarbij je iemand minder ziet worden – dat voelt machteloos”, vervolgt Chris. “Vorig jaar meldde ik mij als vrijwilliger aan bij Alzheimer Socks, omdat ik iets wilde doen. Vaak wordt gedacht dat alleen oude mensen het krijgen, maar door mijn moeder kwam ik erachter dat het ook jonge mensen treft. Daarom wil ik er aandacht voor vragen op een bijzondere manier. Wat als we iets ludieks doen? Zo bedacht ik om de marathon op Alzheimer Socks te rennen.”
Chinouk rent zes halve marathons ter ere van overleden moeder: 'In gedachten rent ze mee'
‘Wel met schoenen aan, toch?’ reageert zijn moeder als hij zijn marathonplan thuis deelt. “Toen ze begreep dat ik echt alleen op sokken ging hardlopen, vond ze het mooi en grappig.” Maar een marathon ren je niet zomaar, dus breekt een periode van zeven maanden lang trainen aan. Hij filmt zijn proces op zijn socials @marathonopsokken. “Ik begon met kleine stukken op sokken of blote voeten te rennen. Dat ging heel moeizaam; ik had spierpijn en blaren. Telkens ging ik een stapje verder. Een barefoot coach hielp mij.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Na maandenlang trainen staat hij afgelopen zondag gespannen in het startvak. “Ik voelde de druk en dat er schijnwerpers op stonden, dus ik móest de finish wel halen. Gelukkig rende een vriend van mij, Nolan, met mij mee en daardoor had ik afleiding.” Tot 24 kilometer gaat het goed, maar de laatste 18 kilometers zijn afzien. “Soms sta je op een steentje, dat doet even pijn.”
Onderweg hebben ze veel support. “We hoorden onze namen vaak langs de kant. Zelfs mensen die wij niet kenden hadden spandoeken voor ons. Het gaf dopamine. Als ik onderweg aan de finish dacht, schoot ik al bijna vol, omdat ik wist dat mijn ouders daar zouden staan.”
Na ruim vier uur strijden is het eindelijk zover; hij komt emotioneel over de finish en sluit zijn moeder in de armen. “Ze zei niet veel, want is op dit moment niet van de vele woorden, maar moest hard huilen. Het is ook gek: het geld dat ik ophaalde gaat geen oplossing meer voor mijn moeder zijn, maar zonder haar had ik dit nooit gedaan.”
Chris’ bijzondere actie pakt goed uit: hij heeft meer dan 100.000 euro opgehaald. “Ik moet het allemaal nog laten bezinken. Het was een drukke, heftige en intense periode.” The day after ligt hij met spierpijn op de bank. “Ik heb wat blaren en lopen doet aardig pijn. Ik sluit niet uit dat ik ooit weer zoiets doe, maar nu doe ik een tijdje lekker helemaal niks.”
Lola (24) ging over haar grens tijdens hardloopwedstrijd: 'Heeft me angstig gemaakt'
