Wat doe je als je nog een hoop vrije dagen in de zomer hebt? De Elfstedentocht skeeleren. Boukje (22) bedenkt het spontaan en daagt zichzelf uit in Friesland. Met pijnlijke voeten en waardevolle herinneringen komt ze over de finish.
Aan LINDA.meiden vertelt Boukje enthousiast over haar skeeler-avontuur.
“Ongetraind en met niet-ingelopen skeelers vertrok ik”, zegt Boukje aan de telefoon. Enkel met haar rugzak gaat ze naar Leeuwarden. “Op de gok stippelde ik een route uit langs de steden van de Elfstedentocht, met overnachtingen in Sloten, Workum en Franeker. Ik hield rekening met vijftig kilometer per dag skeeleren, maar het was ook een keer zeventig.”
De leukste momenten onderweg? “De spontane gesprekken met mensen en aanmoedigende woorden die ik kreeg. De dingen die ik onderweg zag, waren ook bijzonder, zoals het IJsselmeer. Zelf woon ik in het Oosten, dus dat zie je niet snel. Op sommige stukken reed ik ineens tussen een loslopende kudde schapen. Je weet nooit wat je onderweg tegenkomt. ’s Avonds lag ik met een glimlach in bed als ik terugkeek op de dag en was ik trots dat ik zover had geskeelerd.”
Boukje deelde haar avontuur op TikTok. Tekst gaat hieronder verder.
@boukjekeizer SOLOTRIP: ELFSTEDENTOCHT OP WIELTJES 🥰💖🔥🛼✨💨 AD | @KoRo Nederland/België 🇳🇱🇧🇪 helpt mij deze tocht door!🥰 code: BOUKJE voor korting 💓 #fyp #elfstedentocht #skeeleren #friesland #solotrip ♬ เสียงต้นฉบับ – kittikmr – veesun95
Het was niet een en al fun. “Ik had mij verkeken op de wind. In Friesland heb je veel kale, uitzichtloze vlaktes. Als je wind tegen hebt, heb je ook vollédige wind tegen.” Op de derde dag komt Boukje aan in Bolsward en kan ze via twee kanten naar Harlingen. “Ik zat er lekker in, wilde een uitdaging en ging langs de kustlijn. Het uitzicht was mooi, maar Google Maps zei dat er heuvels waren. Die draaiden mij de laatste acht kilometer de nek om. De dijk liep schuin af en het asfalt was korrelig. Ik moest daarom in een schuine houding skeeleren. De blaren – inclusief bloed – kwamen op mijn voeten.”
Met pijn bereikt ze Harlingen. Tot grote teleurstelling moet ze de stad nog door om een terras te vinden. “Ik heb mijn skeelers uitgedaan en ben als pakezel lopend verder gegaan. Bij het eerste restaurant zette ik mezelf neer. Daar bestelde ik drie karaffen water, drie cola zero, een salade én appeltaart. Zo kon ik mezelf goed opladen voor de laatste elf kilometer naar Franeker.” Met een positieve instelling begint ze aan de laatste meters van die dag. “Toen ik het hotel zag, moest ik in een keer zó hard huilen. Ik was heel blij dat ik er was, want wát een tocht was dat.”
De ellendige weg over de dijk. Tekst gaat hieronder verder.
De ochtend daarna plakt ze haar voeten vol met blarenpleisters. Ondanks die zeven (!) krengen gaat ze haar laatste dag vol goede moed in. “Die eerste twee, drie kilometer voelde ik wel, maar daarna zat ik er lekker in. Ik moest eerst van Franeker naar Dokkum skeeleren, dat is 43 kilometer. De wegen waren fijn, dus ik was blij.”
Met een marathon in de benen moet ze nog zo’n dertig kilometer naar Leeuwarden – het eindpunt. “Ik had tegenwind en er waren veel klinkers op de weg. Dat was pittig, mijn pijnlijke voeten gingen door merg en been. Maar ik had al zoveel geskeelerd, dus dit moest ik halen. Het was op karakter.”
En dan ziet ze de boog van de officiële finish. “Het was nog best een afstand, maar ik kreeg al kippenvel. Ik zag mijn vriend klaarstaan met een bos bloemen en moest een traantje laten, omdat ik het zo bijzonder vond dat het was gelukt. Het voelde het alsof ik in de hemel kwam toen ik mijn skeelers uitdeed.”
Een trotste finish moment. Tekst gaat hieronder verder.
Boukjes trip was niet alleen leuk, maar ook waardevol. “Je kan veel meer dan jezelf denkt”, realiseert zij zich nu. “Normaal ben ik geen ster in Google Maps en loop ik altijd tien keer verkeerd, maar als het er echt op aankomt, lukt het wel. Ik leerde om dingen alleen te doen, sliep voor het eerst op een camping en ging zelf uit eten. Ik had veel trek en bestelde een groot bord spareribs. ‘Wat moeten mensen wel niet van mij denken?’, dacht ik nog. Maar uiteindelijk let niemand daarop. Het leven wordt zoveel leuker als je ontdekt dat je je eigen beste vriend kunt zijn, want je bent en blijft tenslotte altijd bij jezelf.”
Over een nieuw avontuur heeft ze al nagedacht. “Het volgende wat ik wil gaan doen is de kustlijn van Nederland; een grote uitdaging, daar moet ik echt voor trainen. Het is een leuke manier om nieuwe plekken te ontdekken. De mindere, maar ook mooie wegen maken het avontuurlijk.”
Tessa fietste 550 kilometer (!) door Marokkaanse woestijn: 'Euforisch moment'
