Ewout Genemans ‘Bureau Utrecht’

Je week in één woord?
“Spannend. Bureau Utrecht is begonnen en ik kreeg de druk van mijn eerste boek, dat volgende week uitkomt. Ik filmde een half jaar in Utrecht, en zat in een flow waarin je veel meemaakt. Dan ben je niet zo bezig met wat de kijker vindt; pas nu komen de reacties. Uiteindelijk gebeuren er – zeker in Bureau Utrecht – heftige dingen; sommigen vinden dat leuk, anderen minder.

Waar ik vooral van schrok? Hoe weinig respect sommigen voor de politie hebben. Het is een trend die in heel Nederland doorzet. Zo kregen we een melding van een ruziënd stel in de auto. De wijk bemoeide zich ermee, terwijl ze die mensen niet eens kende. Ze vonden het vervelend dat de politie er was, en gooiden stenen. Nooit eerder maakte ik dat mee. Op zo’n moment zit ik op de huid van de agenten. Ik wil niet zo’n steen tegen mijn hoofd aankrijgen, dus het is best beangstigend. Je moet opletten.” 

Wat doe jij in zulke spannende situaties?
“Ik blijf altijd bij de agenten. Eigenlijk ben ik nooit echt bang, want zij weten heel goed wat ze doen. Hoe vervelend stenen gooien ook is, het is niet zo dat ze schietend over straat lopen – ook al is het belachelijk richting agenten. Ik maak het programma nu al zeven seizoenen, dus ik doe steeds meer ervaring op en kan situaties beter inschatten.”

En hóe. We zagen deze week dat je zelf een mogelijke verdachte aanhield.
“We kregen een melding van een mogelijke steekpartij met een schroevendraaier. Onderweg zagen we een jongen die overeen kwam met het signalement, maar hij rende weg toen hij de politie zag. We gingen erachteraan en raakten elkaar kwijt. Toen zag ik hem. Ik wist niet wat ik moest doen, dus sprak hem aan en hield hem dicht bij me – ik ben natuurlijk geen agent. Ik voelde adrenaline. De agenten kwamen er snel bij. Het bleek dat hij er niks mee te maken had.”

Wanneer raken meldingen je?
“Dit seizoen hadden we een melding waarbij een persoon kwam te overlijden door een geweldsincident. De politie probeerde er alles aan te doen om het leven van die persoon nog te redden, maar dat lukte uiteindelijk niet. Het is heel verdrietig om dat te zien, ook hoeveel het met de agenten doet. Snel denk ik ook: er is een familie bij betrokken, die weet nu nog niks. Dat maakt indruk en daar denk ik nog een tijdje aan.

Op het moment zelf gaat het er niet om wat ík ervan denk, voel of vind; het gaat om de agenten. Het lukt mij goed om mij daarop te concentreren en hen vragen te stellen. Als de dag is afgelopen en ik met mijn cameraman Julian terugrijd, merk ik dat het heftig was. We nemen een moment met elkaar om het erover te hebben. Dat helpt.”

Neem je gebeurtenissen ook weleens mee naar huis?
“Als ik meega met de politie, of in buitenlandse gevangenissen ben, zie ik heftige, ongebruikelijke dingen. Dat neem je mee naar huis; het zou gek zijn als dat niet gebeurt. Het is ook niet erg om daar nog over na te denken, als het op den duur maar minder wordt.

Gelukkig lig ik nergens meer wakker van. Ik leerde mezelf daar trucjes voor. Soms krijg ik met mijn werk te maken met overleden mensen. Dat kan er onprettig uitzien, zeker als het door een ongeluk of zelfdoding is. Als mens heb je de neiging om daarvan weg te kijken. Ik deed dat ook, maar op het begin kwam het soms terug in mijn hoofd als ik sliep. Soms werd het beeld nog erger, omdat ik het niet helemaal had gezien. Mijn hoofd vulde het zelf in. Nu kijk ik bewust in heftige situaties. Ik wil alles gezien, geroken en gevoeld hebben. Zo leidt het geen eigen leven in mijn hoofd.”

In je programma’s maak je veel ellende mee. Sta je hierdoor anders in het leven?
“Ik zie veel van de donkere kant van de maatschappij. Zelf ben ik niet in zo’n omgeving opgegroeid, maar zie dat het ook anders kan. Zeker in het buitenland, bij Ewout: Gevaarlijke Gevangenissen, worden mensen geboren op plekken waar ze bijna geen andere keuze hebben dan de criminaliteit ingaan. Van programma’s met de politie leerde ik – het klinkt ongezellig – dat het leven zo voorbij kan zijn.

Het liefst zou ik willen dat ik daardoor andere dingen doe, maar in de praktijk maak ik mij ook druk om kleine dingen en is niet elke dag een feestje. Maar je wordt wel telkens met je neus op de feiten gedrukt dat je niet alles voor lief moet nemen.”

Leer je ook mooie dingen van alles wat je tegenkomt?
“Ik spreek mensen altijd open aan, dat is veel beter dan met allerlei vooroordelen. Ook al hebben ze misschien een moord gepleegd, ze hebben wel een verhaal. Dat helpt mij in het dagelijkse leven. Het levert je uiteindelijk veel meer op.”

Zou je zelf agent willen worden?
“Vroeger wel. Ik vond de politie altijd leuk en interessant. Dat vind ik nog steeds, maar mijn baan als programmamaker vind ik ook megaleuk. Nu heb ik het beste van twee werelden: ik kan een half jaar lang met de politie mee, en daarna duik ik in andere werelden. Die combinatie is ideaal voor mij.”

Op de LINDA.meiden-redactie hadden we het erover dat je nog nooit een Televizier-Ring hebt gewonnen.
“Haha. Daar ga ik natuurlijk niet over. Vorig jaar was ik wel genomineerd in de presentatorcategorie, dat vond ik al hartstikke leuk. Wie weet gebeurt het ooit nog wel eens. Programma’s maken gaat mij vooral om dat mensen het interessant vinden.”

Wat neem je mee het weekend in?
“Alle reacties op Bureau Utrecht, die zijn heel positief. Dat is waar we het voor deden de afgelopen maanden.”

Wat kan volgende week beter?
“Ik heb niks te klagen over deze week. Misschien een avondje relaxen? Best saai, maar dan eet ik en kijk ik een serie. Op dit moment is dat Monster – een heel ongezellige serie.”

Ewout Genemans over 'Ewout: Gevaarlijke Gevangenissen': 'Mensen zitten de hele dag als beesten in een kooi'Lees meer