Ik huil minder. Dat klinkt misschien als winst, maar ik ervaar het als verlies. Volgens de wetenschap zit ik, als 26-jarige man, nu op de piek van mijn testosteron. Dat zie je niet aan mijn lichaam, met slechts een paar grassprietjes op mijn borst en gigantische gaten in m’n baard. Maar vanbinnen merk ik dat mijn lijf op volle toeren draait. Ik heb meer energie, krijg op dinsdagavonden een onverklaarbare dorst naar bier en had laatst voor het eerst, toen een conservatieve klootzak iets doms zei op televisie, de neiging om hem een pak rammel te geven.
Dat gevoel is niets voor mij. Ik ben altijd een emotioneel persoon geweest, iemand die als-ie boos wordt niet agressief wordt maar juist natte ogen krijgt. Ik had mannelijke vrienden die nooit huilden, en zich zelfs op ­begrafenissen afvroegen waar hun tranen bleven. Ik daarentegen brak al bij de eerste aanblik van een familielid in rouw. Een traantje in de bioscoop tijdens een verdrietige scéne was vaker wél dan niet het geval.
Tegenwoordig voelt het alsof mijn traanklieren collectief ontslag hebben genomen. Er lijkt een filter te zijn ontstaan tussen mijn binnen- en buitenwereld. Als ik verdriet voel en mijn hoofd warrig is, ga ik op zoek naar afleiding, bijvoorbeeld door een rondje hard te lopen. Huilen staat niet meer in mijn repertoire. Er zijn genoeg momenten waarop ik denk: dit vind ik zo verdrietig, ik kan wel janken. Maar dan gebeurt er helemaal niks.

Max Terpstra: 'Ze keek me aan alsof ik haar uitlegde hoe 'slapen' werkt'Lees ook

Tegelijkertijd zie ik sommige vrouwelijke leeftijdsgenoten compleet heen en weer worden geslingerd door hun oestrogeen. Waar ik opdroog, overstromen zij. Elke maand opnieuw. Ze lachen, huilen, ontploffen, kalmeren; soms allemaal op één dag. Ik kan me voorstellen dat je daar knettergek van wordt, maar het lijkt me ook heel mooi om zo veel te kunnen voelen.
Ik las dat schrijver Herman Koch hormoontherapie krijgt voor de behandeling van prostaatkanker, en dat hij sindsdien emotioneler is. Hij begrijpt nu beter hoe vrouwen zich voelen en kan, door het minste of geringste, al ontroerd raken en zijn ogen voelen prikken. Terwijl het vreselijk is dat hij deze ziekte heeft en hiervoor behandeld moet worden, dacht ik stiekem over die bijwerkingen: wat een cadeau. Want huilen lucht op. Het maakt je opener, zachter en menselijker. Je zou denken dat het, met alles wat er in de wereld gebeurt, bijna gek is dat we niet allemaal dagelijks een potje lopen te janken.
Ik hoop dat het me binnenkort weer overkomt. Niet geforceerd door een film of een triest liedje, maar gewoon: midden op straat, onverwachts, als ik kijk naar een bejaarde man die oversteekt, of een meisje dat brood voert aan waggelende eendjes. Dan hoop ik eindelijk weer te voelen dat ik leef, en niet volledig uit testosteron besta.•