Soms toon je liefde het best door te zwijgen. Of in elk geval door niet alles uit te leggen. Momenteel ben ik op vakantie met mijn grote geliefde. We verblijven in Sitges, een kustplaatsje vlak bij Barcelona. Onze dagen verlopen in een rustig ritme: wakker worden, ontbijt maken, naar het strand rijden, twee uur zonnen, lunchen, drie uur zonnen, boodschappen doen, bier drinken, chips eten, koken, avondeten, wijn drinken, douchen, slapen. En daartussenin: liters muggenspul over ons lichaam smeren en vloeken op de bestaande muggenbulten. Oh ja – en we praten. Heel veel.
Dat is heerlijk, maar ook confronterend. Als je voortdurend met iemand in gesprek bent, duurt het niet lang voordat je ware aard naar boven komt drijven.

En wat blijkt? Ik ben een enorme mansplainer.
Het openbaarde zich aan tafel, onder het genot van een inktvispasta. Ik vertelde over een vriend die, ook al deed hij geen aangifte na een mishandeling, tóch via een advocaat een schadevergoeding had geregeld. “Een schadevergoeding, dat betekent dus dat hij geld krijgt van de dader”, zei ik.
Ze keek me aan alsof ik haar net had uitgelegd hoe het fenomeen ‘slapen’ werkt.
“Je bent nu echt heel erg aan het mansplainen, hè?” zei ze.
Ik, verongelijkt: “Hoezo? Ik leg alleen uit wat een schade-vergoeding is?”
“Ja, dat weet ik, maar alsof ik dat niet weet.”
Verdomd, dacht ik. Natuurlijk weet ze dat.
Wat volgde was een ongemakkelijk gesprek waarin ik me eerst probeerde te redden met nuance (“Maar ik dacht: misschien denk je dat een schadevergoeding alleen via een aangifte kan?”), daarna met een leugen (“Ik leg het ook aan vrienden uit.”), uiteindelijk verviel ik in zelfhaat (“Ik ben gewoon een eikel.”), totdat ik uiteindelijk maar zweeg. Wat mansplainers vaker zouden moeten doen.
Maar daar bleef het niet bij. Zodra je als man dat label hebt gekregen, sta je meteen één-nul achter. In elk gesprek dat volgt. Al helemaal de eerste paar dagen nadat je in dat hokje bent gestopt.
Elke keer als ik iets wil uitleggen – over cava, de getijden of waarom de kleur wit eigenlijk alle kleuren bevat en zwart géén kleur is – hoor ik mezelf praten, en schaam ik me voor wie ik ben. Soms gebeurt dat halverwege de uitleg. Dan begint het gestamel, dat het alleen maar erger maakt: “Maar goed, dat weet je natuurlijk al, sorry, ik bedoel niks, ik hou al op.” Dat is minder erg dan mansplainen, maar ook geen pretje.
Het gebeurde zo vaak, dat ik besloot eerlijk te zijn: “Lief, ik denk dat ik nu eindelijk begrijp hoe irritant dat mansplainen is. Dat je iets probeert uit te leggen aan een ander, met een toontje alsof dat nieuwe informatie is. Snap je wat ik bedoel?” •