Wachten is nooit iets voor mij geweest. Misschien komt het omdat ik in de baarmoeder veertig weken al héél lang vond duren. Negen maanden rondzwerven in dat warme vruchtwater klinkt voor sommigen misschien als safe space, maar mijn geduld werd toen al op de proef gesteld. Toen ik na pak ‘m beet 280 dagen, eindelijk uit de foef mocht, was ik relieved.

Mijn allergie voor wachten is nooit verdwenen. De crèche? Wachtlijst van een jaar. En op de bascho, altijd dat eeuwige wachten tot het traktatie-plateau eindelijk mijn kant op kwam om vervolgens teleurgesteld te raken omdat het een fruitspies was in plaats van een suikerbom. Ook mijn eerste bijbaan achter de kassa stelde mijn geduld op de proef. Ik had vaak shifts in de middag en moest dan de hele dag wachten tot ik ‘mocht’ gaan werken. Misselijkmakend! En wat dacht je van de ZARA? Denk je gewoon even snel een glittertop te retourneren, sta je een half uur in de rij omdat mensen hun geld terug willen zonder enig bonnetje in hun bezit te hebben. Achterlijk!

Goed, je snapt het. Voor mij is geduld géén schone zaak. Toch moest ik voor het festival Op De Ring – ter ere van het 750-jarige bestaan van Amsterdam – mijn overgevoeligheid voor wachtrijen even opzij zetten. De kaarten waren te scoren via een site van de gemeente en ik vermoed dat die boel in elkaar is geflanst door een stagiair oid..

Op kantoor was het alsof we in de rij stonden voor de ticketverkoop van LoLa. Iedereen zat met drie tot zes schermen open: laptop, mobiel, tablet. Sommigen hadden zelfs Chrome geopend op hun smartwatch, ik wist niet eens dat dat kon? Elke automatische refresh voelde als een soort Russian roulette. Na drie uur begon iemand de Kleenex uit het toilet erbij te pakken. Iemand anders gooide een stuk vegan bananenbrood tegen de muur die onze office manager speciaal had gemaakt omdat ze veertig was geworden. Ze wilde alleen maar trakteren. Die arme vrouw.

Ineens, vier kaarten. Mijn hart bonkte door mijn keel. Mijn handen trilden harder dan mijn sati op de hoogste stand. Ik drukte op ‘bestellen’. Gelukt. Het was gewoon gelukt, na uren in spanning te zijn geweest.

Toch bekroop me de twijfel. Wie staan er straks eigenlijk op die ring? De Amsterdammers waarvoor dit feest bedoeld is, of mensen die toevallig sneller konden klikken vanaf een vrijstaande villa in Aerdenhout? Maar goed. Ik ben erbij. En ik heb maar één verzoek: laat me daar alsjeblieft niet wachten, ik wil die ring op kunnen lopen en in m’n kanten crop top kunnen shaken met m’n tits! Als het lekker weer is dan, want: you never know in ons lieve kikkerlandje.
Ik hoop jullie daar te zien.

Liefs,
MC

Afko’s
Bascho = Basisschool
LoLa = Lowlands
Sati = Satisfyer