Na viér jaar met plezier te hebben gewoond op de Rozengracht, samen met vijf ‘vriendinnen’, is het tijd om naar een plek voor mezelf te verkassen. Nou ja, ik ben er uit gezet. Maar het idee spookte al langer door mijn hoofd, een plekje voor mezelf. Ik was alleen te lui om het in werking te zetten, misschien had ik deze schop onder m’n achterste even nodig. Ik zeg ‘vriendinnen’ omdat twee van de meiden daadwerkelijk mijn besties zijn geworden en de andere twee in mijn optiek alleen de titel hg’s verdienen. Waarom? Daar kom ik later op terug.

Allereerst even een recap waarom ik het huis uit ben gezet. Het pand is van Carlijn haar vader. Arnout, die naam alleen al, heeft van de één op de andere dag besloten dat hij het pand wil gaan verhuren aan expats omdat hij dan meer geld kan vragen. Lul. Dat betekent dat wij er dus uit moeten, per 1 juli he? Zó niet HDFP. Carlijn vindt het ook zuur natuurlijk, maar even tussen jou en mij: die mag niet janken, want haar vader heeft al een nieuw gerenoveerd pandje voor haar klaar staan.

Misschien vraag je je af of wij als huurders geen rechten hebben. ‘Kan dit wel zo maar?’, vroeg mijn moeder ook terecht toen ik haar belde om dit nieuws te vertellen. Het ding is, wij hebben nooit iets getekend. Héél dom. Destijds dachten we dat dit chill was, omdat Arnout zo’n ‘relaxte guy’ is en zo. Wisten wij veel dat dit totaal geen slimme zet was. Geen krabbel, geen rechten. Zo simpel is het. Het heeft dus ook nul zin om hier tegenin te gaan. We kunnen dus wel zwaaien naar wat extra tijd om eerst iets te zoeken.

Nu gaan Julie en Dagmar (mijn twee besties) samen iets zoeken, dat hebben we ook helemaal zo afgestemd hoor. Ze vroegen nog of ik mee wilde maar ik sta er echt op dat ik een studio wil. Gewoon helemaal voor mij alleen want privacy & growth enzo. Ik vind het ook wel een chill idee om een nieuw plekje te vinden dat helemaal van mij is.

Géén kokhalsneigingen meer op de zaterdagochtend omdat ‘iemand’ (Floor, altijd Floor) haar bord ‘even in de week had gezet’, wat vaak resulteerde tot drie dagen. Met als gevolg een ecosysteem in de goot. Géén gc’s meer waarin huishoudelijke taken worden besproken in gebiedende wijs, heel ongezel. Géén “jij zou toch wc papier halen?”-discussies meer. Géén pruiken meer in het doucheputje. Géén verplichte-meeluister-momenten-van-Saar-haar-ONS’s meer. Gewoon: rust. Mijn huis. Mijn kaarsen. Mijn regels. En ja, mijn EIGEN Netflix acc, waar niemand stiekem You op doorkijkt en ik vervolgens niet meer weet waar ik ben. Dus dat.

Die andere twee ‘bewoners’, ik zou er nog op terugkomen. Zij voelden echt alleen als huisgenoten. Geen gemeenschappelijke interesses en ook geen overeenkomsten behalve hetzelfde huisnummer. De één liep continu hardop door het huis te bellen alsof ze PR deed voor de VN terwijl ze in feite de Office Manager is van haar vader’s verhuurbedrijf, Arnout ja. En de ander had een CCO verslaving die zich wekelijks doorvoerde tot een verstopt toilet. Ja. Elke. F*cking. Week.

Dus je begrijpt, ik ben stiekem wel opgelucht. Ook al heb ik nog geen nieuwe plek, die komt er wel. Funda en pararius zijn mijn twee beste vriendinnetjes atm, en zo lang is mijn lijst met eisen niet hoor. Licht, betaalbaar, max twee trappen (want ik ben geen berggeit), een bad, een dakterras en een Quooker. That’s it. Moet wel lukken toch? Tot die tijd: duim voor me! Mocht je post willen sturen? Ik zit tijdelijk bij m’n ouders, dan weten jullie dat.

Liefs, MC

Afko’s
Hg’s = Huisgenoten
HDFP = Heerlie De Fucking Peerlie
Gc’s = Groepschat
ONS’s = One Night Stands
Acc = Account
CCO = Crispy Chili Oil
Atm = At the moment