Het is warm, zwaluwen vliegen razendsnel door de felblauwe lucht. De zomer is iets geks: je verlangt er maanden naar, en dan plots is ze er, heet en dampend. De voorkant van mijn appartement ­bestaat uit een drietal ramen. Het uitzicht is prachtig: links kan ik het park zien, en in het appartement precies tegenover mij woont de mooiste vreemdeling die ik ooit heb gezien.
Het voordeel aan zo veel ramen is dat je alles kan zien, het nadeel dat als de zon er vol op staat het hierbinnen een zweethut wordt. De thermostaat geeft 31 graden aan. Ik loop alleen in een slipje en een sporttopje door mijn woonkamer.Ik begin elke dag met een meditatie, en ga op mijn meditatiekussen zitten en sluit mijn ogen. Als ik een halfuur later langzaam mijn vingers en tenen beweeg om weer in mijn lichaam te komen, voel ik dat er iemand naar me kijkt. Ik open mijn ogen en kijk recht in het gezicht van de mooie vreemdeling die op zijn balkon staat en niet eens moeite doet om te verbergen dat hij me al een tijdje aan het bekijken is. Ik schrik niet eens, vind het eigenlijk wel leuk, voel me gevleid. Ik bekijk hem eens goed: door de hitte is ook hij schaars gekleed, hij draagt alleen een zwembroek en verder niets. Zijn lichaam is tanig, zijn schouders zijn een stuk breder dan je zou verwachten bij zijn bouw en ook zijn borstkas is een beetje gespierd. Op zijn buik loopt een streepje haar zijn broek binnen en ik ben direct nieuwsgierig naar wat er daaronder gebeurt … Zijn blik is nieuwsgierig, ondeugend, hij lacht kuiltjes in zijn wangen. Zijn haar zit warrig. Hij zwaait. Ik zwaai terug, nog steeds een beetje in de war. Hoelang heeft hij al naar me gekeken? Hij gebaart iets naar me dat ik niet begrijp. Dan loopt hij naar binnen en komt terug met een groot vel papier en een zwarte stift. ‘Ik ben benieuwd naar jou. Mag ik je bellen?’ staat er. Ik moet ergens in huis ook een zwarte stift hebben. Ik voel me ongeduldig, het voelt heel belangrijk dat ik terugpraat. Of nou ja, praat … Ik weet niet precies waarom, maar het is alsof iets mijn lichaam overneemt en mijn telefoonnummer op het vel papier schrijft. Ik houd het naar hem op en mijn telefoon gaat bijna meteen over. Zijn stem is warm, grappig, ik hoor een licht accent.
“Hé buuf”, zegt hij.
“Hé vreemdeling, dus zo klink jij.”
“Zo klink ik dus. Bevalt het?”
“Dat ligt er helemaal aan wat je gaat zeggen.”
“Wat voor dingen zou je willen horen?” vraagt hij met een ondeugende toon.
“Oeee … ik ben altijd erg gevoelig voor complimentjes.”
“Dus als ik zou zeggen: ‘Je hebt een fantastisch lijf’, dan zou jij zeggen?”
“Dat dat wel een heel oppervlakkig compliment is en je best beter je best mag doen.”“Ah, de buurvrouw is kritisch, dat vind ik leuk.”
“Kijk, dat vind ik al een interessanter compliment.” Van binnen lach ik om dit spel.
“Om mezelf in te dekken: je lichaam is wel het enige dat ik tot nu toe van je heb meegekregen. Over je innerlijk en al je ambities kan ik natuurlijk nog niets zeggen.”
“Misschien vind ik het voor een keertje wel prima om alleen maar een lichaam voor je te zijn”, zeg ik terwijl de geilheid door mijn lijf giert.
“Waarom windt dat me op?” kreunt hij terug.
Ik heb al die tijd zijn kant niet op durven kijken. Tijdens het gesprek had ik mijn ogen gefixeerd op de witte muur in de woonkamer. Maar deze zin, half grappend, half oprecht nieuwsgierig, doet me zijn kant op kijken. Hij staat tegen zijn balkonreling geleund en kijkt me aan. Het valt me op dat hij helemaal geen moeite heeft met oogcontact onderhouden. Heel even check ik zijn zwembroek … is daar al iets te zien?“Omdat we dat nooit voor iemand mogen zijn. We moeten ook iemand zijn met ambities en passies en emoties. Alleen een lichaam zijn is …”
Hij onderbreekt me: “… een beetje ordinair?” We schieten allebei in de lach.
“Bevrijdend – wilde ik zeggen.”
“Hmmm … ik geloof dat ik je begrijp”, zegt hij goedkeurend.
“Als je alleen een lichaam was, wat zou je dan het liefste doen?”
“Weinig … in de zon liggen, dutjes doen, zwemmen, iemand aanraken …”
“Precies! Sensaties opzoeken! Genot!” roep ik net iets te hard.
“Hoe zou jij dat genot opzoeken?”
“Ik zou mezelf de hele dag in de spiegel bekijken.”
“Ahhh, en wat zou je dan zien?” Zijn glimlach hoor ik door zijn stem heen als hij me dit vraagt.
“Als ik alleen een lichaam was, zou ik mezelf heel mooi vinden. Kun je je dat nog herinneren, van toen je kind was? De oprechte verwondering over jezelf als je in de spiegel keek? Ik kan me dat nog heel helder herinneren, maar ik voel me nooit meer zo”, mijmer ik.
“Dat vind ik een mooi idee, daar heb ik nooit zo over nagedacht.”
“Goed, en mezélf aanraken natuurlijk, en toekijken in de spiegel”, vervolg ik na een korte pauze.
“Uiteraard … En wat nou als we afspreken dat we voor elkaar alleen maar een lichaam zijn, kunnen we dan niet gewoon deze dingen uitvoeren?”
“Zodat je kan toekijken hoe ik masturbeer?” vraag ik terug.
“Ja, onder andere …”, antwoordt hij hees.

Er is weinig voor nodig om me over de drempel te trekken. De zon maakt me weerloos met zijn hitte. Ik houd van de dagen waarop het zo heet is dat je niet meer kan nadenken, alleen maar in het moment kan zijn.
“Goed. Vanavond. Net nadat de zon onder is, iets over elf? We zien elkaar weer hier, voor het raam, en zijn dan alleen een lichaam. Geen oordelen, geen ambities, alleen genot.”
“Deal. Ik kijk ernaar uit, buuf.” Nadat we hebben opgehangen, zie ik hoe hij vanaf zijn balkon zijn woonkamer in loopt en verdwijnt. Ik ben op een prettige manier in de war.

Ik stap onder de douche om zijn beeld van mijn netvlies af te spoelen. Ik heb een drukke dag voor de boeg, dus ik moet me kunnen concentreren. Maar het lukt niet. Ik blijf zijn buik voor me zien, met dat uitnodigende streepje haar dat in zijn broek verdwijnt. Zijn stem … warm en grappig. Hoe hij zo nonchalant tegen de reling van zijn balkon leunde, alsof het hem niets uitmaakte wat ik van hem vond. Ik voel de opwinding door mijn lichaam stuwen. Ik zet de douche kouder, probeer mezelf eruit te halen, maar het plotselinge koude water dat over mijn rug glijdt, doet me naar adem happen en ik voel mijn tepels stijf worden. Het lijkt wel alsof elke sensatie me alleen maar meer opwindt. Ik haal de douchekop uit zijn houder en draai de straal water op zijn hardste stand. Het water spuit in een ferme straal uit het midden van de kop. Ik leun met mijn rug tegen de koude tegels – kippenvel! – en open mijn benen. Mijn bovenbenen en kuiten spannen zich aan als ik de straal heel voorzichtig op mijn clit richt. Mijn bekken kantelt automatisch naar voren, mijn billen spannen zich aan. Ik voel hoe het tintelen begint in mijn onderbuik, dan verspringt naar mijn kruin, om daarna mijn hele lichaam te vullen. Mijn hele vagina zoemt van opwinding. Dit is de enige positie waarin ik mezelf in minder dan een minuut tot een hoogtepunt kan krijgen. Ik voel mijn ademhaling versnellen, zie hoe mijn hand die de douchekop vasthoudt begint te trillen, en kan daarna alleen nog maar mijn ogen sluiten. In gedachten is het de buurman die me met zijn vingers tot een hoogtepunt brengt. Mijn bekken schudt heen en weer als ik klaarkom. Ik houd me vast tegen de muur en open langzaam mijn ogen. Wat een ochtend …

De rest van de dag probeer ik te werken, wat nauwelijks lukt. En dan is het eindelijk elf uur. Ik ga op hetzelfde plekje staan als vanmorgen en kijk naar het donkere huis tegenover me. Er springt een schemerlamp aan. Ik kan vanaf hier alleen zijn silhouet zien. Warrig haar, tanig lijf, en … zijn stijve pik die als een schaduw tegen het licht afsteekt. Hij houdt hem als een wapen mijn kant op gericht. Doordat het licht vanachter komt, kan ik zijn gezicht niet zien en dat maakt het alleen maar spannender. Alleen een lichaam zijn, hadden we elkaar beloofd.
Ook ik knip de lamp naast mijn bank aan, waardoor ik voor hem een schaduwfiguur word. Ik kleed me uit tot ik volkomen naakt voor het raam sta, maar ver genoeg van hem verwijderd ben dat hij ook mijn gezicht niet kan zien. De opwinding van vanochtend giert weer door mijn lijf. Om heel eerlijk te zijn … die opwinding heeft me vandaag geen moment verlaten. Elke minuut rust was aanleiding om mijn gedachten weer naar mijn buurman en naar deze afspraak te doen afglijden. Dan gaat de telefoon.
“Hé, bellen was niet de afspraak”, zeg ik semistreng.
“Weet ik, maar ik wilde even zeggen: je hebt wel écht een fantastisch lijf.”
“Jouwe is ook niet slecht.”
“Heb je de spiegel al klaargezet?”
“Ready when you are”, flirt ik.
“Mag ik meer licht, zodat ik je beter kan zien?” Hij vraagt het bijna smekend.
“Eerlijk oversteken, ik wil jou ook kunnen zien.”
Met de lamp in onze keukens aan blijft er net genoeg te raden over. Ik schuif mijn menshoge spiegel verder de woonkamer in en zet hem zo neer dat de buurman precies mee kan kijken. Dan ga ik ervoor staan. En als hij voor zijn raam gaat staan, kan ik hem in de weerspiegeling zien. Mijn telefoon staat op speaker.
“Dus dit is hoe jij jezelf bewondert?” vraagt hij.
“Als je heel stil bent, mag je misschien meer van me zien”, tease ik.
Ik positioneer mezelf zo voor de spiegel dat hij me van alle kanten kan bekijken. In de weerspiegeling kan ik zien hoe hij steeds dichter naar het raam toe loopt. Uit mijn la met speeltjes had ik alvast mijn lievelingsvibrator gepakt.
“O fuck …”, kreunt de buurman.
“Sssst …”
Ik laat de vibrator langs de vormen van mijn lichaam glijden, houd stil tegen mijn tepels, tegen mijn onderbuik, vlak boven mijn venusheuvel, en laat hem daarna rusten tegen mijn clit. Het gezoem van de vibrator brengt me al snel in trance. Soms lukt het me om mijn ogen te openen en zijn blik via de spiegel te vangen. Ik kan zien hoe hij zijn hand om zijn stijve pik gesloten heeft en zich aftrekt in hetzelfde ritme als waarmee ik de vibrator bij mezelf naar binnen breng. Langzaam, harder, weer langzaam. Ik verdwijn in het gezoem, de opbouwende spanning in mijn clitoris, het samentrekken van mijn benen en bekken.
Ik ben zo met mezelf bezig dat ik pas opschrik als ik een geluid aan mijn voordeur hoor. Ik open mijn ogen en zie de buurman opeens in levenden lijve voor me staan. Hij draagt alleen de korte broek die hij vanmiddag droeg en ik kan zijn stijve geslacht tegen de rits zien drukken. Ik haal weer adem.