Eefje (34) werkt als ervaringsdeskundige in een jeugdkliniek. Ze raakte verslaafd aan wiet en speed maar is sinds vijf jaar clean.

“Iemand die drugs gebruikt, slaapt onder een brug, jat fietsen en is dakloos. Dat dacht ik. In ieder geval geen introvert meisje van negentien, zoals ik. Aan de buitenkant zag je ook niet veel aan me. Ik woonde bij mijn oma en gebruikte vaak stiekem, alleen op mijn kamer of bij vrienden. Van de maandelijkse toelage van mijn vader kocht ik het spul. Op mijn mbo-opleiding spijbelde ik veel. Docenten hadden niet door dat ik samen met een klasgenoot in de pauzes speed snoof en slikte. Zelfs mijn rijbewijs heb ik volledig onder invloed gehaald.

Het begon allemaal met een ‘onschuldig’ trekje van een joint op mijn vijftiende. Als eenling zocht ik contact met het groepje rokers buiten het schoolplein. De wiet maakte me relaxter, vrolijk en uitbundig. Maar het werd een hardcore verslaving waarbij ik er een dagtaak aan had om aan mijn shit te komen, zonder dat het mijn omgeving zou opvallen. Het is me lang gelukt het brave meisje te spelen.

Ik denk dat het is ontstaan door de dood van mijn moeder, op mijn zesde. Omdat mijn vader op de kermis werkte en door het land reisde, ben ik bij mijn oma gaan wonen. Een heftige periode waarin ik me niet gezien voelde. Ik zei er niets van maar zette mezelf ‘uit’ en deed wat van me verwacht werd. ‘Eefje komt er wel’, riep iedereen. In begrijp nu dat dit ‘verlaat verdriet’ heet. Ik miste mijn bestaansrecht, voelde dat ik er niet mocht zijn en om die leegte op te vullen, zocht ik naar hulp in de vorm van drugs. Onder invloed kon ik over moeilijke onderwerpen praten, was ik niet zo teruggetrokken. Ik werd zelfs smoorverliefd. Haar gevoelens waren wederzijds en samen gebruikten we speed. Ze had problemen thuis en we zochten toevlucht bij elkaar. Na vier maanden samenzijn besloten we op een ochtend alles achter ons te laten. In een opwelling stapten we in de auto en reden naar België. Na drie dagen was ons geld en de benzine op en keerden we terug. Zij naar haar ouders, ik naar mijn vader. Ik schaamde me kapot en vond het vreselijk hem te moeten teleurstellen met mijn verhaal hoe het echt zat. Mijn vader was in shock, maar regelde een intake bij Novadic Kentron, een Brabantse instelling voor verslavingszorg. Uiteindelijk werd ik, na een detox van drie weken, vier maanden intern opgenomen in Vught. Het was fijn om onder gelijkgestemden te zijn maar ook zwaar omdat ik verplicht moest praten over mijn gevoel. Zonder hulp van drugs. Elke ochtend was ik gespannen en verlangde ik naar een joint die de stress zou wegnemen. Tegelijk wist ik: dit is mijn kans om beter te worden. Na de rehab volgde een jaar in een begeleid wonen-traject. Nu woon ik samen met mijn vriendin, die inmiddels ook is afgekickt.

Een paar keer heb ik een terugval gekregen. Ik dacht voor de gezelligheid een rosébier te drinken en een blowtje te roken. Maar dat gaat niet meer. Ik kan geen maat houden, het is alles of niks. Ik gebruik nu niets meer en sta iedere dag weer versteld van de stappen die ik zet.”

---

Joep (19) overleed door val na drugsgebruik: ‘Die gil gun je niemand om te horen’Lees ook